Κατειλλημμένο

(Γράφτηκε από την Ρουμπίνη)

Γκλιν γκλον. 3ος όροφος. Α η κυρία Γκλέζου. Ευτυχώς μπήκε στο ασανσέρ 

χωρίς το πατσαβουρέ σκυλάκι σήμερα.

Γεια σου κοπέλα μου. Τι κάνεις;
Δόξα τω Θεώ μια χαρά, κυρία Γκλέζου!
Η μαμά, ο μπαμπάς καλά;
Ναι όλοι καλά.
Α να σου πω. Εσείς που είστε και διαχειριστές! Τι θα γίνει με τους… ξέρεις 

στο υπόγειο;
Τους Ινδούς εννοείτε;
Ποιους άλλους; Έχουν βρωμίσει την πολυκατοικία. Κάνουν συλλογή. 

Δεν εξηγούνται αλλιώς τόσα σκουπίδια έξω απ΄ την πόρτα τους. 

Δεν έχουν χέρια να τα βγάλουν έξω; Κάντε καμιά παρατήρηση και’ σεις! 

Τι κάθεστε;
Εε… Καλά κυρία Γκλέζου… Θα τους το πω…
Μα δεν είναι κατάσταση αυτή…

Γκλιν γκλον. 2ος όροφος. Αχ ευτυχώς! Η κυρία Βανέσα θα με σώσει.

Γεια σας κορίτσια! Πάτε ισόγειο;
Ναι.
Που να μην πηγαίναμε! (Ωχ αρχίζει πάλι η Γκλέζου). Δεν έφτανε το ένα 

διαμέρισμα στους λεγάμενους. Έφεραν και την υπόλοιπη οικογένεια από τ

ην Αλβανία και νοίκιασαν και το απέναντι.
Με γεια τους με χαρά τους! Αφού το αντέχει η τσέπη τους. Καλά κάνουν 

οι άνθρωποι.(Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από την κυρία Βανέσα).
Ναι αλλά εμείς τι φταίμε να φτάνουμε στα πρόθυρα λιποθυμίας; 

Τι μαγειρεύουν πάλι; Παστουρμά με σκόρδο;

Γκλιν γκλον. 1ος όροφος. Αα. Τι θα γίνει; Σε όλους τους ορόφους θα 

σταματήσουμε σήμερα;

Ωω καλημέρα κύριε Αθανασίου!
Τι κάνει ο δικηγόρος μας;
Καλή σας μέρα! Τα συνηθισμένα. Α δεσποινίς!
… (Σε σένα μιλάει.Ξύπνα!)Μάλιστα.
Πείτε στον πατέρα σας να με πάρει για εκείνη τη μήνυση…
Βεβαίως!

Γκλιν γκλον. Ισόγειο. Βιάζομαι να βγω.

Μήνυση; Για τους ινδούς μήπως;
Μάλλον… Έχουν να πληρώσουν κάτι μήνες. Ο ιδιοκτήτης θέλει να τους 

διώξει… Ακούω τα ψιθυρίσματα πίσω από την πλάτη μου καθώς βγαίνουμε.

Έντονη μυρωδιά σκόρδου. Μου προκαλεί μια αίσθηση δυσπεψίας. 

Μαζί με τη μικρή τερέζα που περπατά καμαρωτή στο πεζοδρόμιο βγαίνοντας 

από το παράθυρο του υπογείου. Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ: «Πώς ζουν αυτοί 

οι άνθρωποι; Τους λείπει η πατρίδα τους, οι δικοί τους; Τι τρώνε, που κοιμούνται; 

Τι να σκέφτονται; Πώς να νιώθουν». Δεν προλαβαίνω. Βιάζομαι για το μάθημα.

Γκλιν γκλον. 4ος όροφος. Ατέλειωτη η μέρα. Το κρεβάτι μου με φωνάζει με το 

που μπαίνω στο σπίτι. Μαζί με το κόκκινο απαλό πάπλωμα.

Α μπαμπά. Συνάντησα τον κύριο Αθανασίου. Σε θέλει κάτι για μήνυση…
Α ναι. Εντάξει ταχτοποιήθηκε. Μαρία, που έχεις τα πορτοκάλια; Φωνάζει στη μαμά.
Πίσω από τη συρόμενη στο χολ. Θα τους τα πας εσύ;
Ναι πάω τώρα. Σηκώνει τις σακούλες - η καθεμιά καμιά εικοσαριά πορτοκάλια 

από το χωριό – και μπαίνει στο ασανσερ. Τα νούμερα κατεβαίνουν γρήγορα. 3-2-1. 

Μια στάση στο ισόγειο. Άλλη μια λίγο μεγαλύτερη στο υπόγειο. Τα νούμερα 

ανεβαίνουν γρήγορα.

Στο διάδρομο πηγαίνοντας προς το δωμάτιο το βλέμμα μου πέφτει στη χαρτούρα 

των κοινοχρήστων. Πάνω-πάνω η απόδειξη του υπογείου.250 ευρώ. Εξοφλήθη. 

Δίπλα ανοιχτό το σκούρο καφέ πορτοφόλι του μπαμπά…