Γράψαμε :

Επικαιρότητα (87) Καλλιτεχνική γωνιά (16) Η ποίηση βρίσκεται παντού (12) Διαχρονικά και άλλα (9) Με αφορμή ένα κιθαριστικό κομμάτι (9) Οι μαθητές γράφουν (9) Ένα όνειρο (8) Αφιερώματα (8) Ξεκινώντας από μια συνέντευξη (8) Ένας ξένος στην οικογένεια μας (7) Προσωπικά αντικείμενα (6) Σεμινάρια (6) Εκδηλώσεις (5) Ιστορία για καληνύχτα (5) Οδηγίες Χρήσης (5) Παρωδία ενός κλασικού παραμυθιού (5) Όμορφος / Όμορφη (4) Αφίξεις - Αναχωρήσεις (4) Λόγου τεχνήματα (4) Ορισμός συγγραφέα (4) Παιδί και εκπαίδευση (4) άσκηση: Μυστήριο στο Μεταίχμιο (4) SMS : Αγάπη μου τελειώσαμε ... (3) Άσκηση: Μια ιστορία με τις λέξεις μπαούλο (3) Δρυίδων έργα (3) Ιστορίες με ζώα (3) Σεμινάριο δημιουργικής γραφής και ανάγνωσης για παιδιά. Πολυχώρος. Γράφουμε αστυνομικές ιστορίες (3) Χειροποίητα βιβλία (3) Για τη γραφή (2) Διαγωνισμοί (2) Ιστορίες της κρίσης (2) Καλοκαιρινά (2) Φιλαναγνωσία στα σχολεία (2) Ψυχανάλυση και λογοτεχνία (2) Βιβλία (1) Εργαστήριο δημιουργικής γραφής και ανάγνωσης για παιδιά (1) Η πρώτη μου ανάμνηση (1) Κριτική (1) Μαθητών έργα (1) Μεταίχμιο 2013 (1) Μεταμορφώσεις (1) Μια ιστορία (1) Περί ευτυχίας (1) Προσκλήσεις (1) Συγγραφείς στα σχολεία (1) Τα καλά νέα (1) σοφίτα (1) φάντασμα (1)

Σκίουρος ζητεί βερβερίτσα

( Στάλθηκε από την Para-Mythou )


Της Ελένης Φουρνάρου

Ο Ντέιβιντ Σεντάρις είναι «κακός». Κυνικός, δηκτικός, συχνά αμείλικτος.
Στο βιβλίο του «Σκίουρος ζητεί βερβερίτσα» είναι πάρα πολύ κακός.
Θυμάστε όλες αυτές τις ιστορίες που ακούγαμε από παιδιά με τα ολόγλυκα 
ζωάκια, τα φιλικά σκυλάκια, τα αθώα αρνάκια, τις γατούλες, τις χελωνίτσες, 
τις σοφές κουκουβάγιες; Ξεχάστε τα. Στο σύμπαν του Σεντάρις οι πάπιοι είναι 
αγενείς και αθυρόστομοι, οι αρκούδες τελείως χαζές, οι πελαργίνες νευρωτικές, 
οι αγελάδες χαιρέκακες, τα κουνελάκια ανελέητοι φονιάδες, οι γάτοι κατάδικοι 
αλκοολικοί και οι σκύλες «σκύλες».

Κρατικά Βραβεία Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου για το 2010

(Στάλθηκε από την Para-Mythou)



Το Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου απονεμήθηκε εξ ημισείας με τον 
Βασίλη Παπαθεοδώρου στον Μάνο Κοντολέων για το Πολύτιμα δώρα 
(Εκδόσεις Πατάκη) 

Για τη βράβευσή του ο Μάνος Κοντολέων δήλωσε:
«Τα Πολύτιμα Δώρα μου, έχουν να κάνουν με διαχρονικές αξίες… Κι εγώ 
προσπάθησα να τα γράψω με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να τα διακρίνει μια 
διαχρονική λογοτεχνικότητα. Στην ουσία με τα Πολύτιμα Δώρα θέλησα να αποδείξω 
πως η λογοτεχνία για παιδιά μπορεί να είναι και λογοτεχνία για ενήλικες.
Χαίρομαι που η πρότασή μου αυτή αναγνωρίστηκε ».

ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ;

(Γράφτηκε από την Μαρία Χ.)


Ξεκίνησα. Δεν ξέρω να φεύγω, όπως δεν ξέρω και να έρχομαι. Δεν μπορώ 
να πατήσω τα πόδια μου, δεν μπορώ να φωνάξω, δεν μπορώ να ρωτήσω πια. 
Ο Ανέστης, ο δικός μου Ανέστης, μου πιάνει το χέρι. Με κοιτά, μα εγώ δεν 
μπορώ να μιλήσω. Εκείνος θα μείνει εδώ. Εγώ είμαι που φεύγω.
Τα μισόκλειστα μάτια μου σταματούν στις κορνίζες του τοίχου. Πάπυροι, χαμόγελα, 
όμορφα πρόσωπα. Το πτυχίο στο χέρι, το μωρό στην αγκαλιά, τα εγγόνια στην πλάτη. 
Το γέλιο, το κλάμα, το καινούργιο μας σπίτι… Τι μένει τελικά;

Νανούρισμα για τη Νεφέλη

(Γράφτηκε από την Ελισσάβετ , στην κιθάρα η Μαρία Χ.)


Νάνι, νάνι, η κορούλα μου να κάνει....

σφικτά το χέρι μου κρατά
κοιτώντας με στα μάτια
ο χρόνος ξάφνου σταματά
στα όνειρο - μονοπάτια

Νάνι, νάνι, η αγάπη μου να κάνει....
στα χείλη της χαμόγελο
ακούμπησε η νεράιδα
κι ανάσα της ανάλαφρο
λίκνισμα σε βαρκάδα

Νάνι, νάνι, η ψυχούλα μου να κάνει....
τα δυο χεράκια άνοιξαν
τον κόσμο ν΄ αγκαλιάσουν
και τα παιχνίδια έσκυψαν
όνειρα για να πλάσουν.

ΤΟ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ

(Γράφτηκε από τη Ροζίτα,στην κιθάρα η Μαρία Χ.)


Σεργιάνισέ το μου, ύπνε μου,

σ’ ολάνθιστα λιβάδια,
ανέβασέ το μου ψηλά
σ’ αστέρια και φεγγάρια.
Να μεγαλώσει γρήγορα
να γίνει παλικάρι
νάχει σα σίδερο κορμί
και μια ψυχή λιοντάρι.
Νάχει καρδιά ολάνοιχτη
στου κόσμου την ανάγκη
και να παλεύει το άδικο
ζωσμένος νου κι αγάπη.

Χωρίς λόγια ...


ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΣΕΜΙΝΑΡΙΩΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Μάρτιος-Ιούνιος 2011

Νέες τεχνολογίες – Νέες δυνατότητες μάθησης


O ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, συνεχίζοντας τη δραστηριότητά του και υποστηρίζοντας
τη διά βίου μάθηση, έχει προγραμματίσει για το πρώτο εξάμηνο του 2011 ένα πλούσιο 
πρόγραμμα σεμιναρίων για ποικίλα ενδιαφέροντα στα οποία διδάσκουν καταρτισμένοι 
επαγγελματίες. Πέρα από τα επιτυχημένα σεμινάρια Κατάρτισης Επιμελητών - Διορθωτών 
Κειμένων και Επιμέλειας Λογοτεχνικών Κειμένων που διοργανώνονται για πέμπτη συνεχή 
χρονιά, καθώς και τα πολύ δημοφιλή σεμινάρια Ανάλυσης και Συγγραφής Δημοσιογραφικών Κειμένων και Συγγραφής Σεναρίου που διοργανώνονται για τρίτη συνεχή χρονιά, στο 
πρόγραμμά μας επαναλαμβάνονται και φέτος τα μαθήματα δημιουργικής γραφής για παιδιά 
με υπεύθυνη τη βραβευμένη συγγραφέα και εκπαιδευτικό Έλενα Μαρούτσου, καθώς και το 
σεμινάριο Από το μελάνι στο σανίδι και από το χαρτί ως το παιχνίδι: Δημιουργώντας 
κείμενα και δρώμενα για παιδιά και νέους, που διδάσκει η Ελένη Σβορώνου.

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ
Ανταποκρινόμενοι στο αίτημα πολλών κατοίκων της επαρχίας, εκμεταλλευτήκαμε τις 
δυνατότητες των νέων τεχνολογιών και προσφέρουμε φέτος την ευκαιρία σε όσους 
ενδιαφέρονται και κατοικούν εκτός Αττικής να παρακολουθήσουν τα σεμινάριά μας εξ 
αποστάσεως. Δείτε αναλυτικές πληροφορίες για τα σεμινάρια στο συνημμένο αρχείο.

Ο χάλκινος θερμοσίφωνας

(Γράφτηκε από την Ελισσάβετ)


Η πρώτη μου ανάμνηση έχει το άρωμα του φόβου.
Του φόβου για τον τεράστιο χάλκινο θερμοσίφωνα που στεκόταν μουγκρίζοντας
πάνω από την μπανιέρα.
Μια μπανιέρα που γέμιζε χλιαρό νερό, σ΄ ένα δωμάτιο παγωμένο.
Παγωμένα – κρύσταλλο τα χέρια της μάνας με σαπούνιζαν με βιάση.
Αυτή η βιάση καταστρέφει τις μικρές απολαύσεις, το χάϊδεμα των μαλλιών που 
λούζονται, το άγγιγμα του σφουγγαριού, το χνούδι της πετσέτας..... 
Με μια πετσέτα έχω σκουπίσει την πρώτη μου ανάμνηση.

Ο ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΔΡΟΜΟΣ


(Γράφτηκε από την Μαρία Χ.)

Με ρώτησες κάποτε πώς θ’ ανέβεις,
πώς θα φτάσεις ψηλά,
πώς θα νιώσεις πως πέταξες, γιε μου.
Τότε δεν σου απάντησα,
μόνο έσκυψα χαμηλά το κεφάλι
μην και τύχει να δεις
τα δυο δάκρυα πού ‘σταξαν.
Μα τώρα όλ’ άλλαξαν
και θαρρώ πως μπορώ μιαν απάντηση
και για τότε να δώσω.
Κι έτσι, καθώς μάνα σου είμαι
και σε σένα με τόλμη μπορώ να μιλάω,
ό,τι έχω μες στην καρδιά θα σου πω.

ΓΙΑ ΔΥΟ ΚΑΡΠΟΥΣ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ


(Γράφτηκε από την Μαρία Χ.)


Κρατώ δυο καρπούς μες στις χούφτες μου.
Τις κλείνω σφιχτά.
Γύρω σιωπή
δεν κοιτώ πουθενά.
Τρέχω σαν ίσκιος
σε δρόμους ολόισιους
μαύρους και ξένους.
Τα όνειρα πρόσεχε.
Τα όνειρα, τη θύμησή σου πρόσεχε.
Μη σου τα πάρουν
μην τα πληγώσουν
μη σου τα κλέψουνε πρόσεχε.

Ανοίγω τις παλάμες μου
και κοιτώ μέχρι το τέλος του βάθους.
Πού πήγαν τα όνειρα;
Πού πήγαν οι θύμησες;
Οι πόνοι πού πήγαν;

Τ Ε Χ Ν Η – Ε Ν Τ Ο Σ



Ξύλo
Θυμάμαι θα ήμουν 7-8 χρονών όταν για πρώτη φορά πήγα με τον μπαμπά στο ξυλουργείο του κυρίου Σωκράτη, δυο στενά από το σπίτι μας, για να παραγγείλουμε τα έπιπλα του καινούργιου μου δωματίου. Η βαρειά μυρωδιά από φρεσκοβαμμένο ξύλο είναι ακόμα έντονη στη μνήμη μου, όπως και η γεύση της καραμέλας κεράσι που μου είχε προσφέρει η κυρία Νίτσα, η γυναίκα του, που εκτελούσε χρέη πωλήτριας στο μαγαζί.
Ξεγλίστρησα απ’ το χέρι του μπαμπά και κατευθύνθηκα προς την μισάνοιχτη πόρτα πίσω από μια μπερζέρα. Κατέβηκα την στενή, μισοσκότεινη σκάλα προσεκτικά, σέρνοντας το αριστερό μου χέρι στον τοίχο και προσπαθώντας να αποφύγω τα τριξίματα που κάθε σκαλί έκανε κάτω από τα παπούτσια μου. Φτάνοντας στο υπόγειο η έντονη μυρωδιά πριονιδιού και η σκόνη που απλωνόταν παντού μ’ έκαναν να βήχω.


Ο Θρόνος της Βασιλικής


Σοφία

Επί τέλους, πήγε δυόμιση. Πάει η τσαγκαροδευτέρα. Κλείνω τον υπολογιστή και βάζω στην άκρη τις εκκρεμότητες για αύριο. Ευτυχώς, πέρασε εύκολα η μέρα. Ήρθε και μια καινούργια συνάδελφος, η Αθηνά, αλλά έφυγε νωρίτερα για να τακτοποιήσει τα τελευταία χαρτιά του διορισμού της. Με την Βασιλική τα είχαμε πει το πρωϊ με τον καφέ, όπως σχεδόν κάθε μέρα τον τελευταίο χρόνο.
- Τι έγινε; Πήγατε τελικά στην Σπάρτη το Σαββατοκύριακο;
- (μορφάζει βαριεστημένα) Και που πήγαμε; Δεν άλλαξε τίποτε. Άσε με, βρε Σοφία μου, κουράστηκα. Όσους καφέδες ήπιαμε εγώ τους πλήρωσα και το Σάββατο το βράδυ που βγήκαμε για φαγητό, με το ζόρι του έφτασαν τα μισά. Με στρίμωξε πάλι η μάνα μου εχθές το μεσημέρι «Τι θες, παιδί μου, εσύ μ’ αυτόν; Εγώ σε μεγάλωσα για διδακτορικά, τι τον θέλεις τον συμβασιούχο;


Το Γραφουργείο μας τώρα και στο ...


Όνομα στο FB : Γραφουργείο Οι Δρυΐδες

Ο κύριος Μάνος Μόνος


Το μαγικό βιβλίο


Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

( Γράφτηκε από την Loukritia )



Ο Ιάκωβος Αποστόλου, ένας μεσόκοπος κύριος, μα και ένα κάπως παράξενο
 -όχι ότι πιο νέος ήταν καλύτερος- γεροντοπαλίκαρο, είχε μανία, να λύνει σταυρόλεξα. 
Τώρα μάλιστα που είχε μεγαλώσει είχε παραγίνει. Δεν είχε παντρευτεί ποτέ, όχι από 
επιλογή του, απλώς δεν έτυχε να πούμε; Όχι ότι δεν ήθελε και αυτός να είχε αποκτήσει 
τη δική του οικογένεια, τα παιδιά του, μια ζωή μόνος και έρημος. Στο σπίτι του, ποτέ 
δεν ακούστηκαν παιδικά χαρούμενα γέλια.
« Αχ… με αυτό το παράπονο θα πεθάνω, μαγκούφης και μόνος», μονολογούσε τα 
βράδια ο Ιάκωβος. Γιαυτό και το χε ρίξει στα σταυρόλεξα, για να μη σκέφτεται τη 
μοναξιά του.

Ψάχνετε ακόμα ;

Φίλοι και γνωστοί !