Από τους στίχους του τραγουδιού της ΈΛΛΗΣ ΠΑΣΠΑΛΑ που λέει
ΝΑ ΠΩ ΤΟ ΠΟΝΟ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΓΑΤΕΣ ... μου ΄ρθε και έγραψα το
παρακάτω κείμενο, το οποίο είναι πραγματικό.
( Γράφτηκε από την Loukritia )
Τελικά, έχουν δίκιο που λένε ότι, όταν αποκτήσεις ένα ζωάκι,
δένεσαι σε απίστευτο βαθμό μαζί του.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι γάτες, αρσενικές, θηλυκές,
μεγάλες, μικρές ανεξαρτήτου ράτσας, μα και αυτές της πιάτσας, - γιατί
μη νομίζετε, και οι κεραμυδόγατοι έχουν τη γλύκα τους , αυτό το νάζι,
το «βρώμικο» και πονηρό βλέμμα - τους είχα μια αδυναμία και μια
ιδιαίτερη συμπάθεια.
Όχι, όχι αγαπάω και μάλιστα σέβομαι πολύ όλα τα ζώα της γης,
αλλά να, πώς να το εξηγήσω, όταν βλέπω μια γάτα προσπαθώ να
ταυτιστώ μαζί της. Και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο, γι'αυτό
θα μπορούσα να πω, ότι τη ζηλεύω και λιγάκι.
Μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η ανεξαρτησία που έχει καθώς επίσης
και την περηφάνια που τη διακατέχει.
Αυτή η μικρή «ζήλια» ίσως να προέρχεται από το γεγονός ότι έχω
κάποιο κινητικό πρόβλημα, είμαι καθηλωμένη σε καροτσάκι, οπότε
έχω και την «εξευτελιστική» εξάρτηση από τους γύρω μου.