Ανταπόκριση από ... Νέα Υόρκη !

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από το πρόσφατο ταξίδι της δασκάλας μας 

και αφορά, για τους μη αγγλομαθείς, μια πινακίδα που διαφημίζει σεμινάρια 

δημιουργικής γραφής. 

Ένας καταπληκτικός συγγραφέας εφηβικής λογοτεχνίας

Σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα να επισκεφτείτε το υπέροχο site του
Βασίλη Παπαθεοδώρου. Αρκεί να πατήσετε εδώ .

Χαρά Αυγερινού

Αναδημοσίευση από το προσωπικό ιστολόγιο της ΧΑΡΑΣ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ.

Η Χαρά Αυγερινού εργάζεται σήμερα ως θεραπεύτρια στον Οργανισμό 

κατά των Ναρκωτικών (OKANA)- Μονάδα Εφήβων Θεσσαλονίκης. 

Σπούδασε στο Ε.Α.Π. Ανθρωπιστικές Σπουδές -Ελληνικός πολιτισμός. 

Το βιβλίο "Πνοή ζωής με άρωμα θανάτου" που κυκλοφορεί από τις

εκδόσεις Post-Script (Ζωναρά 14, Αθήνα, τκ 11472, τηλ. 2130032633)

είναι το πρώτο της και αναφέρεται στην προσωπική της περιπέτεια στον 

κόσμο των ναρκωτικών. Δεν είχε ποτέ τη φιλοδοξία να γίνει συγγραφέας, 

όμως, η μακρόχρονη βιωματική της εμπειρία στον κόσμο των εξαρτήσεων 

κι η μεγάλη ανάγκη της να εκφραστεί την οδήγησαν σε αυτό το φωτεινό 

μονοπάτι της συγγραφής. Όπως δηλώνει η ίδια : "αν μπορούσα να πουλήσω 

τις εμπειρίες μου, όσο ακριβά μου κόστισαν, θα ήμουν πολύ πλούσια ! 

Επειδή όμως αυτό είναι αδύνατον, θα τις μοιραστώ μαζί σας, με αυτό το 

βιβλίο, για να πληρώσει έστω ένας από όλους εσάς, λιγότερο από όσο 

πλήρωσα εγώ. Γιατί,"Η ζωή είναι σαν ένα πολύτιμο νόμισμα! Μπορείς 

να το ξοδέψεις όπως θες. Όμως, τι κρίμα μπορείς να το ξοδέψεις μονάχα 

μια φορά"

Eύη (Ευδοκία) Δημητριάδου

Πατείστε εδώ για να μεταβείτε στον ιστότοπο του βιβλίου

Η Εύη Δημητριάδου γεννήθηκε στις 5 Απριλίου 1970 στην Αθήνα.
Έκανε για πολλά χρόνια κλασικό μπαλέτο αλλά και πολλά αθλήματα
όπως βόλεϊ, σκι βουνού και θαλάσσης, καταδύσεις, πολεμικές τέχνες.
Συγχρόνως μάθαινε ξένες γλώσσες με αποτέλεσμα να γνωρίζει άπταιστα
αγγλικά και ισπανικά αλλά και καλά Ιταλικά και Γερμανικά. Μετά την
αποφοίτησή της από το γυμνάσιο και το λύκειο του Αμερικανικού Κολεγίου
Ελλάδος, συνέχισε τις σπουδές της σε αυτό με ειδίκευση στο Marketing
Management. Εργάστηκε ως υπεύθυνη διαφήμισης και προώθησης πωλήσεων
σε πολυεθνική εταιρεία για δύο χρόνια. Παραιτήθηκε και από τότε ταξιδεύει
από χώρα σε χώρα και από ήπειρο σε ήπειρο ως συνοδός γκρουπ,
εξωτερικός συνεργάτης των μεγαλύτερων ταξιδιωτικών γραφείων.
Το 2003 πήρε μέρος σε πολύμηνες ανθρωπιστικές αποστολές κατά τη
διάρκεια των πολέμων στα σύνορα Ιράκ-Ιορδανίας και στο Αφγανιστάν.
Πέρα από τα ταξίδια, αγαπάει το διάβασμα, την κηπουρική, τα σπορ,
τη ζωή και την ελευθερία. Ζει στην Αθήνα με τον αγαπημένο της σκύλο
αλλά ονειρεύεται να ζήσει σε μια γωνιά του Αιγαίου.

Θερινό Πανεπιστήμιο 2011 στην Ιθάκη (εμ, που αλλού ;)

Ο καιρός περνάει γρήγορα και έφτασε η ώρα για το ΘΕΡΙΝΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ,

που θα γίνει κι εφέτος στο νησί που όλοι μας έχουμε αγαπήσει, την Ιθάκη, στις 

αρχές Ιουλίου. Το θέμα μας είναι: «Κατασκευή ιστοσελίδων και εκπαιδευτική 

αξιοποίηση του διαδικτύου για την ανάπτυξη της πολλαπλής νοημοσύνης». 

Ανάμεσα στους εισηγητές θα είναι και φέτος η αγαπημένη μας δασκάλα 
Ελένη Σβορώνου, ζωηρή και αεικίνητη όπως πάντα, να μας παρασύρει 
ξανά με τις περιηγήσεις, τις διηγήσεις, τις πρωτότυπες βιωματικές ασκήσεις και 
ότι άλλο σκαρφιστεί κι αυτή την φορά.

Για διευκρινίσεις παρακαλώ μη διστάσετε να επικοινωνήσετε με την 

κ. Βάσω Κοντζίδου στα τηλέφωνα 6985641418 (9.00-21.00, καθημερινά) και 

2671094055 (17.00-20.00 Δευτέρα-Παρασκευή), ή με email στη διεύθυνση 

summer08@otenet.gr και info@diavima.edu.gr. Και μην καθυστερήσετε πολύ με

την κράτηση σας, οι θέσεις είναι περιορισμένες.

Οι χίλιες και μία...εφιαλτικές νύχτες μιας πριγκίπησσας !

Έτσι όπως περιγράφονται στα βιβλία της :

Ηταν μια απλή θνητή και ξαφνικά έγινε η πριγκίπισσα όχι του παραμυθιού, 

αλλά του Ριάντ. Η Αλεξάνδρα Συμεωνίδου (αλ Μαντίλ), πολλά χρόνια πριν 

γνώρισε τον γοητευτικό Σαουδάραβα σεΐχη Σάμι στο Λονδίνο και τον 

παντρεύτηκε. Αρχικά ένιωθε ότι ζούσε ένα παραμύθι, αλλά σύντομα ανακάλυψε 

ότι ήταν φυλακισμένη σε ένα χρυσό κλουβί από το οποίο όμως κατόρθωσε να 

αποδράσει. Χρειάστηκε να περάσει διά πυρός και σιδήρου προκειμένου να 

καταφέρει να επιστρέψει στην Ελλάδα. Ο Γολγοθάς της όμως δεν τελείωσε. 

Σήμερα τρέμει από το φόβο ότι ο άντρας της θα αρπάξει το παιδί της που 

αποτελεί το νόμιμο διάδοχο του θρόνου.

Το 22ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ποιητών (World Congress of Poets) της Διεθνούς Εταιρείας Τιμημένων Ποιητών (United Poets Laureate International)

Θα πραγματοποιηθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Λάρισα 

από 29/6 -3/7/2011. 

Επίσημη ιστοσελίδα του συνεδρίου: http://www.wcp-greece2011.org

Μπλεγμένο στις σκέψεις και όχι στα μαλλιά της

(Γράφει η Μαγδαλένα)

Και ξαφνικά βρέθηκα έξω απ’ την τσάντα της Μαρίας και τη ζεστή ασφάλειά

της. Είμαι καιρό εκεί και περιμένω πότε θα βρεθώ στα μαλλιά της ή στα χέρια 

της, στα δάχτυλά της. Χαζεύω τα δάχτυλα της όταν ανοίγει την τσάντα και 

περιμένω πως και πως. Που και που αλλάζω θέση, ταξιδεύω στο σπίτι, μπλέκομαι 

στους ήχους και στις μυρωδιές του σπιτιού αλλά ποτέ στα μαλλιά της.Υπάρχουν 

κι’ άλλα αδερφάκια μου παντού στο σπίτι, στην τσάντα, τόσα που περιμένουν να

πρωταγωνιστήσουν σ’ ένα χτένισμα της. Ίσως αν ήμουν πιο φανταχτερό, πιο 

πολύχρωμο, ποιος ξέρει μπορεί να με χρησιμοποιούσε πιο πολύ. 

Να 'μαι κι εγώ!

(Γράφει η Πόπη)

Βρε Βρε Βρε, για δες. Από κει που ήμουν ένα ρολόι αραχτό σε μια βιτρίνα, 
που πολλοί με φλέρταραν αλλά κανείς δεν με αγόραζε, έγινα και πρωταγωνιστής 
επί σκηνής!! Λοιπόν τι σου είναι η ζωή. Εγώ ήμουν ένα χρωματιστό χαρούμενο 
ρολόι πάνω σε ένα ράφι καταστήματος. Πολλοί με κοίταζαν – με έπιαναν – 
με δοκίμαζαν με κούρδιζαν, αλλά στο τέλος με αγνοούσαν, με άφηναν, και δήθεν 
ανέβαλαν την αγορά μου για μια άλλη φορά. Ώσπου τι ωραία τι καλά!! Μια μέρα 
με αγόρασε η γλυκιά μου Εβίτα. Και το ωραιότερο? 

Βιβλιοπεριπέτειες

(Γράφει η Παναγιώτα)

Η Ελένη συνήθως βρίσκεται σε φασαριόζικα μέρη! Γεμάτα ωραία φασαρία. 
Λατρεύουμε τις φωνές των ανθρώπων που δίνουν ζωή στις ιστορίες μας.

Αν μάλιστα πρόκειται για τις φορές που η Ελένη καταλήγει να βρίσκεται σε 
μια αίθουσα γεμάτη πιτσιρίκια, τότε ακόμη καλύτερα !Λέξεις σκορπάνε στον
αέρα και τα  παραμύθια μας, παίρνουν ζωή και  παρότι  η ιστορία είναι ίδια,
μοιάζει ν’ αλλάζει κάθε φορά που διαφορετικός άνθρωπος την αφηγείται, που
παιδιά την ζωντανεύουν και διασκεδάζουν μαζί της. Αυτά βέβαια είναι τα καλά
του να ζει κανείς μαζί με μια βιβλιοφαγο-συγγραφέα!

Ένα δάχτυλο για μένα

(Γράφει η Μαριέττα)

Χρόνια κλεισμένο σ΄ένα κουτί. Σ΄ένα μικρό αλαβάστρινο κουτάκι με βυσσινί 

βελούδο και περίτεχνα ανατολίτικα σχέδια. Στο σκοτάδι. Ξεχασμένο από τις 

γυναίκες της οικογένειας και τα δάχτυλά τους. Σχεδόν είχα ξεχάσει και εγώ το 

ίδιο από πού ξεκίνησα. Ποιο κορίτσι με πρωτοφόρεσε. Αμυδρά θυμάμαι μόνο 

ήχους κουζίνας, κουτάλες να χτυπούν επάνω μου, παγωμένο το νερό της βρύσης, 

ζεστά ταψιά και τεντζερέδες και κάποτε ένα μικρό ποδηλατάκι που με πάτησε 

και μια βραχνή γυναικεία φωνή που ανήσυχη για την τύχη μου μ΄αναζήτησε.

Και έπειτα για χρόνια σιωπή μέσα στο κουτί. Ούτε κι εγώ ξέρω πόσα. 

Όταν μπήκε φώς έπειτα από καιρό, σάστισα. 

Το δαχτυλίδι της Θάσου

( Της Εβίτας )

Είμαι το δαχτυλίδι της Θάσου. Όχι ότι φτιάχτηκα στη Θάσο δηλαδή, αλλά 
από το νησί αυτό έχω την πρώτη μου ανάμνηση. Πριν ήταν μόνο σκοτάδι. 
Φαίνεται ότι ήμουν μέσα σε κάποιο κουτί και ταξίδευα με φορτηγά, πλοία, 
αυτοκίνητα, μέχρι που έφτασα στη Θάσο τελείως ζαλισμένο. Εκεί με έβγαλαν 
απ’ το κουτί μου και με έβαλαν σε μια βιτρίνα. Θυμάμαι ότι στην αρχή τυφλώθηκα 
από το φως του ήλιου και από τη λάμψη των άλλων κοσμημάτων γύρω μου. 
Δεν ξέρω πόσο καιρό έμεινα εκεί. Είναι λίγο βαρετό να είσαι δαχτυλίδι της βιτρίνας…

Ο μονόλογος μιας βέρας

(Γράφει η Μελίνα)

Υπάρχουν δαχτυλίδια που πηγαίνουν από μάνα σε κόρη και είναι μεγάλης ηλικίας. 

Εγώ είμαι σχετικά καινούριο, αλλά νιώθω σπουδαίο. Ένωσα δύο ανθρώπους και 

με τον καιρό δέθηκα και εγώ μαζί τους. Τους παρατηρώ κάθε μέρα, ώρα και λεπτό. 

Βλέπω πως αλλάζουν οι συνήθειές τους και τι σημαίνουν για αυτούς οι λέξεις 

γάμος, παιδιά, οικογένεια. Όταν ξεγλιστρώ απ’ τα δάχτυλα της Παναγιώτας είμαι 

μόνο μου. Νιώθω βαρύ σαν πέτρα, μέσα στα χέρια των ανθρώπων που με 

περιεργάζονται με το ψυχρό τους βλέμμα, λες και είμαι άψυχο. 

Για το σύγχρονο παιδικό θέαμα

Του Δημήτρη Mπούρα (από την εφημερίδα Καθημερινή)

Ο Σρεκ, ο Ράνγκο, η Πίπη και η Πάτι Τέσσερις ήρωες, δύο ταινίες κινουμένων 

σχεδίων, δύο τηλεοπτικές σειρές, διαφορετικές εικόνες του σύγχρονου παιδικού 

θεάματος

Οταν βλέπεις την αφίσα του «Ράνγκο», περιμένεις να δεις μια ταινία σαν τον 

«Σρεκ». Ο Ράνγκο, όμως, είναι αρκετά πολύπλοκος για χαμαιλέοντα που μόλις 

βγήκε από το αυγό (από την προστατευτική γυάλα των ιδιοκτητών του) και 

σύνθετος για την παιδική αντίληψη, καθώς εξελίσσεται σε ένα περιβάλλον 

κινηματογραφοφιλικών αναφορών. Μικρά παιδιά, τα οποία ουδέποτε ξένισε το 

γεγονός ότι ο Σρεκ είναι τέρας και έχει για φίλο έναν γάιδαρο με ανθρώπινη μιλιά, 

μιλούν με αμηχανία για τον Ράνγκο, που μιλάει και ελληνικά γιατί ο διανομέας 

της ταινίας στόχευσε και στις πολύ μικρές ηλικίες. Θα μπορούσα να αναφέρω ως 

παράδειγμα την 9χρονη κόρη μου, η οποία μετατόπισε το κέντρο βάρους της ταινίας 

από τον ήρωα, που μάλλον της ήταν απρόσιτος, στον μοχλό της μυθοπλασίας 

(την ίντριγκα γύρω από την έλλειψη νερού σε μια πόλη στο κέντρο της ερήμου) και 

απλώς συμπέρανε ότι το νερό είναι πολύτιμο αγαθό.

Εικονογραφημενο βιβλίο δια χειρός...

Κατερίνας ( ΙΙ )

Όταν τα παιδιά θυμώνουν και τα κάνουν όλα λίμπα ...

Της Μαρίας Tοπάλη (από την εφημερίδα Καθημερινή)

Συζήτηση, χιούμορ και μια ζεστή αγκαλιά, οι τρόποι αντιμετώπισης 

του παιδικού θυμού

Το 1988 γνωρίσαμε τον «θυμωμένο Αρθουρ», χάρη στον οποίο ο Ιάπωνας 

Satoshi Kitamura κέρδισε το βραβείο «για τον πιο εντυπωσιακό νεοεισερχόμενο 

στη βρετανική εικονογράφηση» (1983): «Φτάνει!», είπε ο παππούς του. «Σταμάτα 

πια». Αλλά ο Αρθουρ δεν σταμάτησε. Και έγινε ο θυμός του μεγάλος σεισμός 

που ράγισε τη γη απ’ άκρη σ’ άκρη, όπως ραγίζουν τα αυγά στα χέρια ενός γίγαντα. 

«Φτάνει!», είπε η γιαγιά του. «Σταμάτα πια». Αλλά ο Αρθουρ δεν σταμάτησε. 

Και έγινε ο θυμός του παγκόσμια έκρηξη...Τον ερχόμενο Μάιο θα γνωρίσουμε τον 

«Θυμό της Αλίνας», με μιαν ονειρική γαλλική εικονογράφηση: «Η Αλίνα είναι τόσο 

θυμωμένη, που τα μαλλιά της σηκώνονται ψηλά και ανοίγουν σαν φωτοστέφανο 

που τρέμει γύρω απ’ το πρόσωπό της. Τόσο θυμωμένη, που τα μάτια της λαμπυρίζουν 

σαν αστέρια που θα μπορούσαμε να δούμε ακόμα και στην ηλιόλουστη μέρα. Τόσο 

θυμωμένη, που μόλις οι πατούσες της αγγίζουν το ξερό χορτάρι, αυτό παίρνει φωτιά. 

«Μωρό μου», της λέει η μητέρα της καθώς επιστρέφουν στο κρυστάλλινο παλάτι, 

«νομίζω πως υπερβάλλεις. Είσαι λίγο κακομαθημένη...».

Παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου - Tα e - books.

Tης Ε.Σβορώνου (Ερευνητές, 1/4/2011)

Σκηνή πρώτη.

-Αμάν βρε γιαγιά, άσε λίγο το μαραφέτι και φτιάξε μου μια ντομάτες γεμιστές.
-Ναι, ναι, χμμμμ, έρχομαι….Κάτσε, γιατί τη ζητάει σε γάμο.
-Άσε το σου λέω επιτέλους! Έχουμε να δούμε ζεστό φαγάκι…
-Ελπίζω να μην πει το ναι η ηρωίδα. Είναι αχρείος. Κι αυτή μια ομορφιά.  

 Αχ το κορίτσι…
-Για να δω, που είναι όμορφη…
-Νάτηνα. Λάμπει το κορίτσι.
-Σιγά την ομορφιά. Κάνε ζουμ.
-Να, δες τα μάτια της. Καθαρό βλέμμα. Το μάτια είναι η ψυχή…
-Καλά, καλά. Ξέρω. Τα γεμιστά που λέγαμε.
-Ωχού για εγγονός…Κάτσε. Κάνω κλικ στο βιβλίο συνταγών της Ρίτας Γεμιστού. 

Είναι άσσος στα γεμιστά. Και ξέρει κάτι μυστικά…