Tιεν όπως λέμε Νέιτ

Εκείνο το πρωί, όταν ξύπνησε ο Νέιτ, το Αντίθετο κρεμόταν απ’το ταβάνι και τον κοίταζε επίμονα. Κι από εκείνη τη στιγμή η μέρα του Νέιτ ήρθε τα πάνω κάτω με τον πιο απίθανο τρόπο…

 

Της Δώρας Δόριζα

-Ε ,ποιος είσαι εσύ; ρώτησε ο Νέιτ

-Ε, σόοιπ αίσει υσέ; είπε το Αντίθετο

- Μα τι λές, δεν σε καταλαβαίνω. Πώς σε λένε;

-ΤΙΕΝ

-Τιέν! Περίεργο όνομα.

-Ανέσε; ρωτάει το αντίθετο

-Δεν καταλαβαίνω. Εμένα πάντως με λένε Νέιτ. Μα τι κάνεις κρεμασμένος στο ταβάνι, κατέβα κάτω. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να φύγεις. Πώς βρέθηκες στο σπίτι μου;

Ο Νέιτ δεν πήρε καμία απάντηση. Το αντίθετο συνέχισε να τον να τον κοιτάζει επίμονα. Χασμουρήθηκε και έκλεισε τα μάτια. –«ΨΨΨ-ΧΡΡΡΡ  , ΨΨΨ-ΧΡΡΡΡ, ΨΨΨ-ΧΡΡΡ.».

«Κοιμήθηκε, σκέφτηκε ο Νέιτ. Τι είναι αυτό το πλάσμα; Κρέμεται ανάποδα αλλά δεν είναι νυχτερίδα. Μοιάζει με άνθρωπο αλλά κοιμάται ανάποδα …άρα είναι…»

Ο Νέιτ έτρεξε στη βιβλιοθήκη και άνοιξε τα βιβλία του. Η εικόνας ενός ανθρώπου που κοιμόταν κρεμασμένος ανάποδα στο κλαδί ενός δέντρου ,του τράβηξε την προσοχή. … «ΟΧΙ αποκλείεται , αποκλείεται να υπάρχει ένα βαμπίρ στο δωμάτιό μου!», ψέλλισε τρομαγμένος. Γούρλωσε τα μάτια, κρύος ιδρώτας έλουσε το πρόσωπό του. ‘Έμεινε ακίνητος να κοιτάζει το….τον…. αυτό το πράγμα τέλος πάντων. Άρχισε να ψάχνει τρόπους για να το εξολοθρέψει.

«Γιατί , γιατί σε μένα; Ας ήταν κάποιο τρομερό τέρας.  Ας ήταν η Σφίγγα, να με ρωτήσει το αίνιγμα και περήφανα να φωνάξω την απάντηση ·‘’ Είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ»-  και τότε όλοι τους , η μαμά , ο μπαμπάς οι φίλοι μου και όλα τα παιδιά στο σχολείο να με σηκώσουν ψηλά στα χέρια και να ζητωκραυγάζουν για την ένδοξη νίκη μου. Ας ήταν η μητέρα της Σφίγγας, η τρομερή Χίμαιρα. Να πετάξω ψηλά με το άλογό μου τον Πήγασο, να τη σημαδέψω με το ακόντιό μου και χράπ!  να σκοτώσω το φοβερό τέρας που ούτε καν αυτό δεν ξέρει αν είναι λιοντάρι ,κατσίκα ή φίδι. Όμως …..βαμπίρ; Όχι, είμαι πολύ μικρός για να πολεμήσω  μόνος μου ένα βαμπίρ. Δεν ξέρω καν που βάζει η μαμά τα σκόρδα, γιατί  το βιβλίο γράφει ότι τα σκόρδα και ο σταυρός μπορούν να το κρατήσουν μακριά μου.»


Απογοητευμένος ο Νέιτ, έμεινε πάλι ακίνητος να κοιτάζει τον Τιέν.  Με μια γρήγορη κίνηση άνοιξε το κόκκινο κουτάκι πάνω στο γραφείο του και πήρε τον παλιό ασημένιο σταυρό της γιαγιάς. Έκατσε στο κρεβάτι του και περίμενε το απόλυτο σκοτάδι ώσπου να ξυπνήσει ο Τιέν.

«Τιέν, τι όνομα είναι αυτό;» Σε ένα λευκό χαρτί έγραψε αυτό το όνομα μια ,πέντε ,δέκα φορές ·ξαφνικά άστραψαν τα μάτια του, έγραψε τα γράμματα ανάποδα ξεκινώντας από το τέλος και  «ναι…αυτό είναι…τον λένε ΝΕΙΤ» φώναξε θριαμβευτικά . «Μιλάει αντίστροφα , το όνομα του είναι ίδιο με το δικό μου, τον λένε ΝΕΙΤ. Χμμμ, το μυστήριο αρχίζει να ξετυλίγεται. Έχει μαύρα μαλλιά ενώ τα δικά μου είναι ξανθά, έχει μεγάλα και μυτερά δόντια ενώ τα δικά μου είναι μικρά και καθόλου μυτερά, κοιμάται τη μέρα και ξυπνάει τη νύχτα αντίθετα με εμένα αλλά έχουμε κάτι κοινό· Τον λένε Νέιτ, δηλαδή Τιέν αλλά αν μιλούσε κανονικά όπως εγώ θα τον έλεγαν Νέιτ.»

-Νέιτ, ακούγεται η φωνή της μαμάς του.

-Ναι μαμά, απαντά ο Νέιτ.

Η μαμά του Νέιτ ανοίγει την πόρτα και τον βρίσκει στο μισοσκότεινο δωμάτιο αγκαλιά με τον σταυρό της γιαγιάς.

-Νέιτ,  πρέπει να φύγουμε. Σε πέντε λεπτά να είσαι έτοιμος και να έχεις μαζέψει το δωμάτιό σου. Να επιστρέψεις και τον σταυρό της γιαγιάς στη μπιζουτιέρα μου,τρείς μέρες τον ψάχνω. Τι παιχνίδι σκαρφίστηκες πάλι;

-«Εντάξει μαμά θα είμαι έτοιμος σε  λίγα λεπτά. Μαμα…»

«Τι θέλεις Νέιτ;»

«Που ακριβώς βάζεις τα σκόρδα;» ρωτάει ο Νέιτ.

Η μαμά τον κοιτάζει θυμωμένη και δεν απαντάει. «Σε πέντε λεπτά Νέι» του λέει και κλείνει την πόρτα.

Ο Νέιτ σηκώνεται γρήγορα, ανοίγει τα παράθυρα, τακτοποιεί το δωμάτιο και παίρνει τον σταυρό για να τον βάλει πίσω στη μπιζουτιέρα της μαμάς του. Κοντοστέκεται στην πόρτα του δωματίου του, κοιτάζει πίσω του ψηλά στο ταβάνι.

-Τα λέμε αύριο πάλι φρικιαστικέ φιλαράκο ΤΙΕΝ.

Καληνύχτα , δηλαδή ……… ΑΤΧΥΝΗΛΑΚ!