Άκρως εμπιστευτικόν

(Άσκηση: Ζωή σαν παραμύθι)

Της Κούλας Πανάγου

Είπε <<Να μου τρυπήσετε τη μύτη, αν επιστρέψω τη Δευτέρα>>. Μεγάλη μπουκιά να φας, μεγάλη κουβέντα μην πεις, της έλεγε η μάνα της αλλά εκείνη τίποτα… από μικρή δεν κρατούσε το στόμα της. Τη Δευτέρα το πρωί, επέστρεψε στο γραφείο της και στη μύτη έλαμπε ένα μικρό διαμαντάκι. Το πε και το κάνε, σχολίασαν αμέσως οι άλλοι. Ποιος να το φανταστεί , εκείνη που σιχαινόταν τα κοσμήματα, που έβλεπε δαχτυλίδι και πέταγε καντήλες, έβαλε σκουλαρήκι.

Κοσμήματα = Δέσμευση. Δεν ήθελε δεσμεύσεις στη ζωή της. Ανεξάρτητη και αυτόνομη, την πάτησε όμως με το Σουγιά .Όταν τον αντίκρυσε μέσα στο κλουβί του, να κάθεται μαζεμένος σε μια άκρη δεν άντεξε. Τον άρπαξε και τον έκανε δικό της . Εκείνον, που ήταν ο πιο κοκαλιάρης από τους κοκαλιάρηδες , ο πιο άσχημος από τους άσχημους. Ο Σουγιάς της. Άλλο και πάλι τούτο , όνομα που βρήκε.Μαζί της συνέχεια, Περιστέρι- ΧαΪδάρι –Παλατάκι. Βόλτες ατελείωτες σε δρόμους που θα ήθελε να ήταν πολύχρωμοι, αλλόκοτοι, ζωή.Της άρεσαν οι βόλτες με το Σουγιά , του άρεσαν και κείνου πολύ. Η καλύτερή του ήταν να την τραβάει  στους θάμνους και στα λουλούδια του άλσους , εκείνη άρχιζε να φωνάζει και να φτερνίζεται <<Γαμώτο Σουγιά, πάλι τα ίδια . Φύγε, έλα τώρα κακομαθημένε , αφού το ξέρεις τα σιχαίνομαι.>>.Λουλούδια; Ούτε να τα δει μπροστά της. Χθες να φανταστείς, της χαρίσανε μια ανθοδέσμη με ζουμπούλια και ανεμώνες και κρίνα. Είχε τα γενέθλια της 9 Νοεμβρίου του  Αγίου Νεκταρίου. Τα δέχτηκε , χαμογέλασε ευγενικά και άρχισε να φτερνίζεται και να δακρύζει. Πού να φανταστούν οι άνθρωποι, ότι εκείνη θα πέταγε στα σύννεφα με το κουνουπίδι και  τον κισσό που της χάρισε ο καλός της.

Όλο το απόγευμα μαγείρευε στην κουζίνα της. Ανακάτευε τη ροζ φούξια κατσαρόλα της σιγομουρμουρίζοντας τραγούδια αγαπημένα <<η νύχτα απόψε μοιάζει να είναι φίλη σου, κόκκινο το φεγγάρι βάλτο στα χείλη σου>>. Ήταν χαρούμενη, τα καινούρια της μπισκότα με γεύση λεμόνι και μέντα έκαναν πάταγο.  Ήταν έτοιμη για το μεγάλο βήμα, θα άφηνε τη δουλειά της στη διαφημιστική που δούλευε και θα άνοιγε ένα δικό της μαγαζί με μπισκότα που θα το ονόμαζε Μιλού. Βέβαια, είχε και κάτι άλλο στο μυαλό της. Θα έλεγε ναι στον καλό της. Όχι, μην πάει ο νους σας στο γάμο. Μακρυά από δεσμεύσεις είπαμε. Απλώς θα μένανε μαζί.Θα του μαγείρευε ό,τι της ερχόταν στο κεφάλι, μιας και οι συνταγές δεν της γέμιζαν το μάτι. Θα τον ξυπνούσε παίζοντας βιολί και τα βράδυα γλυκά θα του τραγουδούσε <<πόσο πολύ σ΄αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις>>.

                   Τάδε έφη… Η Νεφέλη που αν έβαφε τα μαλλιά της θα ήταν χρώμα καροτί.