Γράψαμε :

Επικαιρότητα (87) Καλλιτεχνική γωνιά (16) Η ποίηση βρίσκεται παντού (12) Διαχρονικά και άλλα (9) Με αφορμή ένα κιθαριστικό κομμάτι (9) Οι μαθητές γράφουν (9) Ένα όνειρο (8) Αφιερώματα (8) Ξεκινώντας από μια συνέντευξη (8) Ένας ξένος στην οικογένεια μας (7) Προσωπικά αντικείμενα (6) Σεμινάρια (6) Εκδηλώσεις (5) Ιστορία για καληνύχτα (5) Οδηγίες Χρήσης (5) Παρωδία ενός κλασικού παραμυθιού (5) Όμορφος / Όμορφη (4) Αφίξεις - Αναχωρήσεις (4) Λόγου τεχνήματα (4) Ορισμός συγγραφέα (4) Παιδί και εκπαίδευση (4) άσκηση: Μυστήριο στο Μεταίχμιο (4) SMS : Αγάπη μου τελειώσαμε ... (3) Άσκηση: Μια ιστορία με τις λέξεις μπαούλο (3) Δρυίδων έργα (3) Ιστορίες με ζώα (3) Σεμινάριο δημιουργικής γραφής και ανάγνωσης για παιδιά. Πολυχώρος. Γράφουμε αστυνομικές ιστορίες (3) Χειροποίητα βιβλία (3) Για τη γραφή (2) Διαγωνισμοί (2) Ιστορίες της κρίσης (2) Καλοκαιρινά (2) Φιλαναγνωσία στα σχολεία (2) Ψυχανάλυση και λογοτεχνία (2) Βιβλία (1) Εργαστήριο δημιουργικής γραφής και ανάγνωσης για παιδιά (1) Η πρώτη μου ανάμνηση (1) Κριτική (1) Μαθητών έργα (1) Μεταίχμιο 2013 (1) Μεταμορφώσεις (1) Μια ιστορία (1) Περί ευτυχίας (1) Προσκλήσεις (1) Συγγραφείς στα σχολεία (1) Τα καλά νέα (1) σοφίτα (1) φάντασμα (1)

Χάνεις μια Εβελίνα, κερδίζεις έναν Θανάση


Εκείνο το πρωί, όταν ξύπνησε ο Νέιτ, το Αντίθετο κρεμόταν απ΄ το ταβάνι και τον κοίταζε επίμονα.  Κι από εκείνη τη στιγμή η μέρα του Νέιτ ήρθε τα πάνω κάτω με τον πιο απίθανο τρόπο…

Tης Άντας Ευαγγέλου


Σηκώθηκε και τράβηξε ίσια για την τουαλέτα.  Κόσμος απ’ έξω περίμενε και όλοι φώναζαν στον από μέσα να κάνει γρήγορα.  Μόνο χαρτάκι προτεραιότητας δεν κρατούσαν όπως στις τράπεζες.  Πού να τα βάλει με όλους αυτούς;  Άλλαξε δρομολόγιο και πήγε προς την κουζίνα.  Κουτουλώντας στις γωνίες – τι τα θέλουν τόσα έπιπλα μέσα στις κουζίνες – άνοιξε το ντουλάπι με το ένα χέρι να πάρει τα δημητριακά και το ψυγείο με το άλλο για να πιάσει το γάλα.  Το πρώτο χέρι τα κατάφερε.  ΄Επιασε το κουτί και το έβαλε στο τραπέζι.  Το δεύτερο όμως;  Πάγωσε μέσα στο ψυγείο να ψάχνει για γάλα σε όλες τις θήκες, αλλά τίποτα!  Πουθενά το άσπρο μαγικό υγρό που τον χόρταινε κάθε πρωί.

«Μαμάααααα!  Γάλα δεν έχουμε;» φώναξε αγριεμένος.

«Διαμάντη, πάλι δεν πήρες γάλα; Μα τι πήρες επιτέλους; Όλο αηδίες ψωνίζεις από το σούπερ μάρκετ και μετά λες γιατί γκρινιάζω!» άρχισε ο εξάψαλμος της μαμάς που ξέχναγε τέτοιες ώρες ότι ο μπαμπάς  τους, ο Διαμάντης, ήταν κάτι πολύτιμο.  Θα το ξαναθυμόταν όταν θα έβλεπε καμιά ωραία τσάντα, που δε θα ήταν αηδία, αλλά αριστούργημα.

Ο Νέιτ έκλεισε την πόρτα.  Αυτό το έργο το είχε δει πολλές φορές, αλλά πρωί πρωί δεν είχε όρεξη για σινεμά.  Άρχισε να μασουλάει ξερά τα δημητριακά, ήπιε και λίγο νερό για να φουσκώσουν και… όρθιος! Δεν είχε καιρό για χάσιμο.  Ήταν η μεγάλη μέρα!  Θα πήγαιναν εκδρομή και θα έβρισκε ευκαιρία να πλησιάσει επιτέλους την Εβελίνα που τόσο καιρό στο σχολείο δεν τα κατάφερνε.  Μπήκε φουριόζος στο δωμάτιό του, φόρεσε τα ρούχα που είχε διαλέξει χθες μετά από πολλή σκέψη και έψαξε στο κομοδίνο για το τζελ των μαλλιών.  Του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.   Το σωληνάριο ήταν τελειωμένο και χωρίς καπάκι. 

«Δημήτρηηηηηηηη!  Βασίληηηηηηηηηη!  Άμα σας πιάσω στα χέρια μου, θα σας διαλύσω!  Έχω πει να μην πειράζει κανείς τα πράγματά μου εδώ μέσα!» ούρλιαζε στα δύο μικρότερα δίδυμα αδέρφια του που ανακάτευαν συνέχεια τα συρτάρια του.  «Μπαμ!» ακούστηκε να κοπανάει μια πόρτα κι ύστερα ένα κλειδί που κλείδωνε από μέσα.  Οι μικροί ήξεραν ότι το εννοούσε και δεν είχαν άλλη επιλογή για να γλιτώσουν.  Ακολούθησε η γνωστή κατήχηση από τους γονείς του για το πώς πρέπει να φέρονται μέσα στο σπίτι, αλλά όταν άρχισαν να ρίχνουν ο ένας τις ευθύνες στον άλλο που έγιναν έτσι τα παιδιά, ο Νέιτ την κοπάνησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.



Κοίταξε το ρολόι του.  Είχε ήδη αργήσει.  Στο δρόμο για το σχολείο σκεφτόταν συνέχεια πώς να αρχίσει με την Εβελίνα για να μη φάει καμιά χυλόπιτα και τον πάρει στο δούλεμα η υπόλοιπη παρέα. «Θα της πιάσω την κουβέντα και θα της ζητήσω να καθίσουμε μαζί.  Όχι, καλύτερα να της ρίξω μια ματιά πρώτα και να την αφήσω να με πλησιάσει αυτή.  Κι αν στο μεταξύ τη διπλαρώσει κανένας άλλος;» βασάνιζαν οι σκέψεις το μυαλό του.  «Θα της μιλήσω πρώτος, το αποφάσισα!»

«Ιιιιιιιιιιιιιιιιιι!» ακούστηκε σε μια στιγμή και ξαφνικά τα έβλεπε όλα ανάποδα. Το φανάρι, τα αμάξια, τους ανθρώπους, τη διασταύρωση, τα δέντρα αλλά ευτυχώς όχι τα ραδίκια.  Αυτά άμα τα δεις ανάποδα δεν ξαναϊσιώνουν, λένε.

«Αγόρι μου, είσαι καλά;  Αχ! Τι έπαθα η κακομοίρα πρωί πρωί!  Γιατί, παιδάκι μου, περνάς με κόκκινο;  Πού το είχες το μυαλό σου;»

 Όλα μαζί τα έλεγε η κυρία που βγήκε από το αμάξι.  Σταματημό δεν είχε.  Σαν τη μαμά του.  Φαίνεται θα είχε κι αυτή γιους και θα είχε εξασκηθεί.  Δεν εξηγείται αλλιώς!  Τέτοια ομοιότητα!

"Εντάξει είμαι, μην ανησυχείτε! Φρενάρατε και δε με αγγίξατε καν.  Με συγχωρείτε πολύ για την αναστάτωση.  Πηγαίνετε στη δουλειά σας και εγώ θα συνεχίσω μόνος μου.  Να! Εδώ πιο κάτω είναι το σχολείο μου» βιάστηκε να πει ο παραλίγο τραυματίας για να ξεφύγει.

 «Τι είναι αυτά που λες;  Θα σε πάω πρώτα στο νοσοκομείο να βεβαιωθούμε ότι δε χτύπησες και μετά θα πας όπου θέλεις» του απάντησε η κυρία με ύφος που δε σήκωνε αντίρρηση.  «Πες μου, σε παρακαλώ, το τηλέφωνο του σπιτιού σου για να ειδοποιήσω τους γονείς σου» επέμεινε.

 «Δεν το θυμάμαι τώρα», απάντησε διστακτικά ο Νέιτ προσπαθώντας να ξεφύγει.

 «Αχουουου! Να δεις που θα έχεις πάθει διάσειση.  Γρήγορα στο αυτοκίνητο!» τον έσπρωξε σχεδόν κι εκείνος έκλαιγε σιωπηλά τη μοίρα του.  «Γιατί σε μένα όλα; Τι άλλο θα μου συμβεί σήμερα; Έπεσα που έπεσα κάτω, ήταν ανάγκη να οδηγεί αυτή το όχημα;  Χάθηκε ένας ψύχραιμος χριστιανός;»  σκεφτόταν ξεφυσώντας.

  «Τι; Πονάς πουθενά; Γιατί φυσάς;» ρώτησε η επιστήμων της ασφάλτου.

 «Όχι, μια χαρά είμαι.  Ζεστάθηκα λιγάκι.  Ίσως από την ένταση» της απάντησε και το μετάνιωσε αμέσως μην τυχόν και την οδηγήσει  σε νέα ιατρική γνωμάτευση.  Ευτυχώς οι γιατροί που τον εξέτασαν κατέληξαν αμέσως:

 «Το παιδί είναι μια χαρά!  Μπορεί να πάει στο σπίτι του.»

 «Ευχαριστώ, ευχαριστώ!» φώναξε ο Νέιτ από το τέλος του διαδρόμου που είχε φτάσει τρέχοντας.  Αυτή τη φορά θα της ξέφευγε.  Ήταν προπονημένος στους δρόμους ταχύτητας.

 Έτρεξε προς το σχολείο.  Δεν ήταν πολύ μακριά.  Μπορεί και να πρόφταινε!  Έβαλε όλες του τις δυνάμεις.  Άξιζε τον κόπο λίγο λαχάνιασμα για να ζήσει αυτό που περίμενε ένα μήνα τώρα.  Μια στροφή ακόμη και… το προαύλιο έρημο! Αυτό ήταν!  Όλα χαμένα!  Φάνηκε η μέρα από το πρωί που ξύπνησε.  Μα… για στάσου!  Μια φιγούρα φαινόταν κοντά στις βρύσες.  Είναι δυνατόν;  Ο Θανάσης;  Δεν πήγε μαζί τους;  Τι να έγινε;

Μόλις τον πλησίασε έμαθε ότι εκείνον τον είχε πάρει ο ύπνος και έχασε το λεωφορείο στο τσακ.  Να τώρα, όμως, που βρέθηκαν οι δυο τους.  Μαζί αποτελούσαν το αχτύπητο δίδυμο του σχολείου στο ποδόσφαιρο.  Μόνο που ελάχιστες φορές τους άφηναν  να παίζουν στο προαύλιο για να μη χτυπήσουν τα μικρότερα παιδιά.  Αυτή εδώ, ήταν μοναδική ευκαιρία!  Όλη τη μέρα το γήπεδο  δικό τους χωρίς άλλα παιδιά και χωρίς να χτυπάει κουδούνι;  Το ξανασκέφτηκε.  Την Εβελίνα θα την έβλεπε και αύριο και κάθε μέρα.  Έτσι κι αλλιώς ήταν έτοιμος πια να κάνει το πρώτο βήμα.  Ετούτο εδώ, όμως, με το Θανάση σήμερα, ίσως και να μην το ξαναζούσε ποτέ! 

Ξεχύθηκε με τη μπάλα στα πόδια για να ζήσει το όνειρο!  Η τύχη του είχε χαμογελάσει.

Τελικά, το αντίθετο δεν είναι πάντα κακό.  Εξαρτάται από ποια μεριά θα το κοιτάξεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ψάχνετε ακόμα ;

Φίλοι και γνωστοί !