Ούιιιι – Ούιιιι

Εκείνο το πρωί, όταν ξύπνησε ο Νέϊτ, το Αντίθετο κρεμόταν από το ταβάνι και τον κοίταζε επίμονα. Κι από εκείνη τη στιγμή η μέρα του Νέϊτ ήρθε τα πάνω κάτω, με τον πιο απίθανο τρόπο.

Της Μαρίνας Κελεσίδου

 

 

Όταν το κοίταξε πρώτη φορά νόμιζε ότι τα μάτια του έκαναν κυριολεκτικά πουλάκια. Τα έτριψε καλά-καλά και τα γούρλωσε προς το ταβάνι. Το κίτρινο πουλάκι με το φούξια ράμφος και τις όρθιες τρίχες, όχι μόνο κρεμόταν στο ταβάνι αλλά έκανε κωλοτούμπες και γυρνούσε στο αρχικό του σημείο. Ο Νέιτ παραξενεύτηκε. ΄Επειτα του χαμογέλασε. ΄Ηταν πολύ διαφορετικό από τα πουλάκια που είχε δει στο πάρκο και στο εξοχικό. ΄Εβγαζε και περίεργους θορύβους. Αντί να κάνει «τσίου-τσίου», κάθε φορά που έκανε κωλοτούμπα έλεγε «ούιιιιιιιιιι» με τρόπο τσιριχτό.

«Μα πρέπει οπωσδήποτε να το πιάσω και να το αφήσω να κάνει κωλοτούμπες στο χέρι μου», σκέφτηκε ο Νέιτ. «Θα το πάρω μαζί μου να το δείξω στα άλλα παιδιά και θα έχει πολύ πλάκα. Γιατί η Μαίρη έχει σκύλο και ο Τόνι γάτα; ΄Εγω θα έχω ένα παράξενο πουλάκι που κάνει κωλοτούμπες και «ούιιιιιιιι-ούιιιιιι». Ενώ τα κανονικά πουλιά δεν τα κάνουν αυτά!». Μα να το πιάσει μόνος του δε μπορούσε. Ήταν ψηλά. ‘Ετρεξε γρήγορα στη μαμά του να την παρακαλέσει να τον βοηθήσει. Την τράβηξε από το μανίκι και φώναζε.

«Μανούλα, ένα κίτρινο ούιιιι-ούιιι, με κωλοτούμπες και φούξια στο ταβάνι…..το θέλω, το θέλω, έλα να το πιάσεις να το βάλεις στο χέρι μου». Η μητέρα του δε κατάλαβε τίποτα απ’ όλα αυτά, αλλά πήγε στο δωμάτιο του με μεγάλη περιέργεια, να δει αυτό που ενθουσίασε το γιο της. Κοίταξε ψηλά, εκεί που της έδειχνε ο Νέιτ, αλλά το μόνο που έβλεπε ήταν το ταβάνι, σκέτο, με το φωτιστικό.

«Παιδί μου τι καμώματα είναι αυτά; Δεν υπάρχει τίποτα στο ταβάνι. Τι έπαθες;» Ο Νέιτ βέβαια συνέχιζε να δείχνει το ταβάνι και να φωνάζει τα ακαταλαβίστικά του. Θύμωνε ακόμα περισσότερο δε που η μαμά του έκανε ότι δεν το έβλεπε.

«Νέιτ, δεν τη γλιτώνεις. Εμπρός, ντύσου, πλύσου, να πιεις και το γάλα σου για να φύγουμε», του είπε.

Μα πως μπορούσε να μη την συναρπάζει το ούιιιιι-ούιιιι και να θέλει να κάνει  ότι κάνει κάθε πρωί;

«Δεν κάνω τίποτα. Δεν πάω πουθενά χωρίς το ούιιι-ούιιι» είπε ο Νέιτ και φυσικά η μητέρα του νεύριασε.

«Νέιτ, μη μουλαρώνεις. ΄Εχεις δέκα λεπτά να ντυθείς και να έρθεις στην κουζίνα».

Το «ούιιι-ούιιι» έκανε μια κωλοτούμπα, τσίριξε, και πήρε φόρα για το κεφάλι της μητέρας του. Στην αρχή ο Νέιτ τρόμαξε ότι θα της κάνει κακό. Ηρέμησε όμως όταν το είδε να κάνει απλά κωλοτούμπες στο κεφάλι της. Αυτή όμως δε αντέδρασε. «Μα τι στο καλό γίνεται;» Απόρησε ο Νέιτ.  Και ακριβώς τη στιγμή που η μαμά του κατευθυνόταν προς την πόρτα για να φύγει και το «ούιιι-ούιιι» χοροπήδαγε πάνω από το κεφάλι της, έγινε το πρώτο θαύμα της ημέρας. Ξαναγύρισε πίσω, χαμογέλασε στον Νέιτ και του είπε:

«Τώρα που το ξανασκέφτομαι βέβαια, αφού το θέλεις τόσο πολύ, μπορείς να κάτσεις εδώ και να μην κάνεις τίποτα». Ο Νέιτ ξαφνιάστηκε. Ανέβηκε στο κρεβάτι του και την έβλεπε να φεύγει ενώ το «ούιιι-ούιιι» επέστρεψε στο ταβάνι. ΄Ηταν σίγουρος ότι η μητέρα του, του έκανε πλάκα. Η ώρα περνούσε και ο Νέιτ περίμενε από στιγμή σε στιγμή να μπει η μαμά του και να τον πάει σηκωτό στο μπάνιο. Το «ούιιι-ούιιιι» συνέχιζε να χοροπηδά. Λίγο αργότερα, έχασε την υπομονή του και πήγε να την βρει αυτός. Το «ούιι-ούιιι» τον ακολούθησε. Την πέτυχαν στην κουζίνα να μαγειρεύει και να σιγοτραγουδά αμέριμνη. Το «ούιιι-ούιιι» πέταξε αμέσως πάνω στο κεφάλι της και άρχισε τα κόλπα του πάλι.

«Μαμά, ήρθα», είπε θυμωμένα ο Νέιτ.

Μαμά: «Καλώς τον. Τι κάνεις παιδί μου; Πως περνάς σήμερα;»

Νέιτ: «Τέλεια», είπε κοφτά και δυνατά για να την πείσει . «Κοίτα με, είμαι ακόμα με τις πιτζάμες»

Μαμά: «Καλά κάνεις. Αυτό το χρώμα σου πάει πολύ»

Νέιτ: «Μμμμ. Δε θέλω να πιω γάλα»

Μαμά: «Δεν πειράζει. ΄Ετσι και αλλιώς ποτέ δε σου άρεσε...»

Η μαμά του εξακολουθούσε να είναι ήρεμη και να χαμογελάει, και το χειρότερο…αυτά που του απαντούσε έμοιαζε να τα πιστεύει…

Νέιτ: «Και δεν έχω πάει ακόμα στο μπάνιο να πλυθώ και να πλύνω τα δόντια μου»

Μαμά: «Δε βαριέσαι καλό μου. Δεν πειράζει»

Νέιτ: «Μα είμαι βρώμικος», παραπονέθηκε

Μαμά: «Τα παραλές τώρα….»

Νέιτ: «Και τα φαγητά και οι ζαχαρίτσες έχουν σφηνωθεί στα δόντια μου και τα τρώνε σιγά-σιγά και όταν μεγαλώσω θα είμαι βρωμιάρης, φαφούτης, με πιτζάμες με χρώμα που μου πάει»

Μαμά: «Μωρό μου, εγώ πάντα θα σ’ αγαπάω, όπως και να’σαι»

Τότε ο Νέιτ σκέφτηκε ότι η μαμά του είναι άρρωστη. Ποτέ δε θα του απαντούσε έτσι. Και αυτό το «ούιιι-ούιιι»

συνέχιζε τον χαβά του. Χοροπηδούσε πάνω στο κεφάλι της μαμάς του. Τον είχε νευριάσει και αυτό. Ο Νέιτ

προσπαθούσε να καταλάβει τι έχει συμβεί και έτσι συνέχισε να την προκαλεί.

Νέιτ: «Μαμά, θα πάω στο πάρκο»

Μαμά: «Να πας παιδί μου, αυτή την εποχή είναι υπέροχο»

Νέιτ: «Μόνος μου, δε θέλω να έρθεις μαζί μου.»

Μαμά: «Εννοείται παιδί μου, ολόκληρος άντρας έχεις γίνει πια. Εξάλλου έχω δουλειά εδώ. Δεν μπορώ να έρθω μαζί σου»

Νέιτ: «Να πάω με τις πιτζάμες μου ή να φορέσω ρούχα;»

Μαμά: «΄Ότι θέλεις»

Εεεε…. αυτό ήταν! Γύρισε στο δωμάτιό του . Το «ούιι-ούιιι» τον ακολούθησε. Είχε γίνει έξαλλος με την μητέρα του που αδιαφορούσε γι’ αυτόν. Είχαν έρθει τα πάνω κάτω με τον πιο απίθανο τρόπο. Δηλαδή δε μπορούσε να χαρεί τίποτα πια; Πάνω που το ταβάνι του δωματίου του, είχε φέρει μία νέα ανακάλυψη και είχε χαρεί, η μητέρα του έπαθε…..κάτι που δεν ήξερε….πάντως δεν ήταν καλά.

«Πως είναι δυνατόν να μην την νοιάζει τι θα κάνω; Σήμερα μου λέει όλα τα αντίθετα από αυτά που με λέει κάθε μέρα». Δεν πρόλαβε να κάνει αυτήν την σκέψη όταν κατάλαβε ότι το «ούιιι-ούιιι» την είχε κάνει τη δουλειά. Τα χοροπηδητά πάνω στο κεφάλι της μητέρας του….ήταν μαγικά. Την έκαναν να απαντάει αντίθετα…..αντίθετα με αυτά που θα έλεγε στην πραγματικότητα. Μα ο Νέιτ, ποτέ δεν είχε φανταστεί, ότι εάν η μητέρα του, του έκανε όλες  τις χάρες και του έλεγε συνεχώς ναι, θα τον ενοχλούσε και θα τον στεναχωρούσε τόσο πολύ. «Είναι και αυτό ένα αντίθετο» σκέφτηκε. Και μάλλον δεν το ήθελε.

΄Εμεινε στο δωμάτιό του για ώρες και δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι το χοροπηδηχτό Αντίθετο πουλάκι που κραύγαζε «ούιιι-ούιιι», του είχε φέρει όλα όσα ονειρεύονταν κάθε πρωί, αλλά ο Νέιτ δεν τα ήθελε.  Το σκέφτηκε πολύ. Το σκέφτηκε ξαπλωμένος. Το σκέφτηκε και όρθιος δίπλα στο παράθυρο. Το σκέφτηκε κοιτάζοντας το Αντίθετο χρωματιστό πουλί που συνέχιζε τα τσαλίμια του στο ταβάνι. Αποφάσισε τελικά. Δε χωρούσαν και οι δύο τους στο ίδιο σπίτι. Ντύθηκε, πλύθηκε, έπλυνε τα δόντια του, μέχρι που ήπιε και το γάλα του! ΄Εφυγε για το πάρκο. Το Αντίθετο τον ακολούθησε. ΄Εφτασαν. ΄Εκατσε στο ξύλινο παγκάκι που κάθεται η μαμά του όταν πάνε μαζί εκεί. ΄Οταν το Αντίθετο έκατσε ακριβώς απέναντί του, ο Νέιτ του γλυκομίλησε με ειλικρίνεια.

Νέιτ: «Ελπίζω να με καταλαβαίνεις. Θέλω πίσω τη μαμά μου όπως ήταν. Δεν είναι ότι δε σε θέλω……αλλά να…..την επηρεάζεις Αντίθετα. Σε έφερα εδώ για να περάσεις καλύτερα. Θα είσαι μέσα στα δέντρα, τα πραγματικά σου σπίτια. Θα βρεις και φίλους! Όχι σαν εσένα βέβαια, αλλά σίγουρα θα μπορείτε να πετάτε μαζί. Μπορείς να τους μάθεις χοροπηδάνε και να κάνουν κωλοτούμπες. Το βρήκα! Θα γίνεις δάσκαλος της κωλοτούμπας!» είπε ενθουσιασμένος με την ιδέα του. Και τώρα που το είχε τακτοποιήσει, του είχε βρει σπίτι, φίλους και δουλειά ήταν έτοιμος να γυρίσει σπίτι. Του χαμογέλασε, το χαιρέτησε και πήρε το δρόμο για το σπίτι του.

Εκεί τα πράγματα ήταν διαφορετικά απ’ ότι τα περίμενε. Η μητέρα του ήταν στην αυλή σε ανήσυχη κατάσταση και τον έψαχνε. «Νέιτ, που είσαι; Δεν είναι αστείο. Πού είχες κρυφτεί πάλι;» τον ρώτησε με αγωνία. «Πίσω από το δέντρο. ΄Εκανα παρέα σε ένα πουλάκι» απάντησε ο Νέιτ χαρούμενος που η μητέρα του είχε ξαναβρεί τον εαυτό της. ΄Οσο έμπαιναν στο σπίτι,  ο Νέιτ την κοιτούσε στα μάτια και ήταν ευτυχισμένος.