Κλέφτης φεγγαριών

(Γράφει και εικονογραφεί η Μαγδαλένα)

Νομίζω, δηλαδή είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ο μπαμπάς μου είναι ο πιο σπουδαίος και σοφός μπαμπάς στον κόσμο! Έχει πάντα μια απάντηση για όλα και βέβαια κάτι που δεν έχουν οι άλλοι πατεράδες.. Ένα φοβερό τηλεσκόπιο με το οποίο  το βράδυ στην ταράτσα μπορούμε να δούμε όλους τους γαλαξίες, τους πλανήτες και τους αστερισμούς. Ο μπαμπάς μου είναι ένας αστρομυστικός ή φεγγαροφυσικός ή κάτι τέτοιο, πάντως για μένα ο καλύτερος μπαμπάς όλου του σύμπαντος.

_Αρθούρεεεε!

Α, μάλιστα ξέχασα να σας πω για το βασιλικό μου όνομα. Ο μπαμπάς και η μαμά το είχαν καταλάβει από νωρίς ότι δεν είμαι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα κι’ έτσι η μαμά με φωνάζει πρίγκιπα της και βέβαια όλη η γειτονιά έχει να λέει για το όνομά  μου και τα κατορθώματά μου!

-Αρθούρεεεε!

Έφτασα κιόλας στην ταράτσα, ο μπαμπάς με περιμένει. Απόψε θα πέσουν πολλά αστέρια είπε και εγώ σέρνω το μεγάλο μπαούλο για τα παιχνίδια μου για να τα μαζέψω. Μετά θα τα μοιραστούμε με τη μαμά και το μπαμπά και μερικά θα τα κρύψω στον κήπο για τα πειράματά μου!

-Αμάν Αρθούρε τι είναι όλο αυτό το μπαούλο; Δεν θα παίξουμε τώρα και πάνω στην ταράτσα.

-Άσε και’ γω ξέρω τι θα το κάνω, έχω ένα σχέδιο!

Τα αστέρια αρχίζουν να πέφτουν, πιέζω το μάτι μου στο τηλεσκόπιο και με το πόδι μου ανοίγω το μπαούλο.

-          ­Ξέρεις Αρθούρε καμιά φορά τα αστέρια πέφτουν από την οικογένεια τους και πετάνε σε άλλους γαλαξίες αλλά ποτέ δεν ξεχνάνε το σπιτικό τους. Τους αρέσουν οι περιπέτειες ή πρέπει να πάνε σε άλλους γαλαξίες μακριά από τη ζεστή τους φωλιά. Αλλά πάντα η σκέψη τους μένει πίσω..

Παράξενα λόγια λέει απόψε ο μπαμπάς και δεν μπορώ να δω και πόσα αστέρια μάζεψα. Θα αφήσω εδώ το μπαούλο μου μέχρι το πρωί!

-Γρήγορα για ύπνο πρίγκιπά μου, το κρεβάτι είναι έτοιμο για εκτόξευση στη χώρα του ονείρου!

Αχ αυτή η μαμά πάντα θέλει να βάζει τα πράγματα στη θέση τους! Γρήγορα τις πυτζάμες μου και φύγαμε για ταξίδια μακρινά. Σχεδιάζω από τώρα που θα πάω. Θέλω να γίνω αστροναύτης, ή μάλλον καλύτερα αστροκαπετάνιος και να οδηγάω το διαστημόπλοιό μου στους πιο μακρινούς πλανήτες.

Μόλις ξύπνησα και τρέχω στο σαλόνι, η μαμά κοιμάται ακόμα στον καναπέ. Περίεργα πράγματα. Τρέχω στο υπνοδωμάτιο, χώνομαι κάτω από τα παπλώματα αλλά ο μπαμπάς δεν είναι εκεί. Τότε ακούω τα βήματα του παππού στη σκάλα, ανοίγει την πόρτα.

-Πού είναι το αστροναυτάκι μου;

Τρέχω κοντά του, η μαμά είναι αγουροξυπνημένη και τα μάτια της κατακόκκινα.

-Ε μαμά, τι έπαθαν τα μάτια σου; Θες να σου φτιάξω ένα μαγικό φίλτρο από αστερόσκονη;

-Άσε τη μαμά λιγάκι ήσυχη Αρθούρε, έχει τα φεγγάρια της, φταίει λιγάκι και ο πατέρας σου ο λωποδύτης.

Αυτός ο παππούς όλο με αινίγματα μιλάει, τι είναι πάλι αυτά; Ποια φεγγάρια έχει η μαμά; Να μάζεψε και εκείνη χθες το βράδυ; Και τι σημαίνει λωποδύτης; Να κέρδισε ο μπαμπάς και άλλο βραβείο;

Πρέπει να λύσω αυτό το μυστήριο. Τι στοιχεία έχω, το μόνο που ξέρω είναι το τραγουδάκι:

Φεγγαράκι μου λαμπρό,

Φέγγε μου να περπατώ,

Να πηγαίνω στο σχολειό.

Παραλίγο να ξέχναγα το σχολείο, αρπάζω την τσάντα μου και δρόμο. Θα πάω στη βιβλιοθήκη και εκεί θα με βοηθήσει η κυρία Ελπίδα να βρω για αυτά τα φεγγάρια που κάνουν στεναχωρημένη τη μαμά.

-Κυρία Ελπίδα καλημέρα. Θέλω να μου πεις τι σημαίνει λωποδύτης γιατί έχω ένα μυστήριο να λύσω.

-Καλημέρα Αρθούρε! Πάλι μυστήριο; Λοιπόν λωποδύτης σημαίνει κλέφτης.

Αυτό είναι, τώρα λύνονται όλα, ήταν τόσο απλό. Αλλά και πάλι πως γίνεται; Ο μπαμπάς μου κλέφτης; Μάλλον θα πήρε για τον εαυτό του το καλύτερο και θα άφησε τα άλλα για τη μαμά χθες το βράδυ. Η καημένη στεναχωριέται τόσο μόνο για ένα φεγγάρι; Θα της χαρίσω όλα τα αστέρια μου!

Γυρνάω κατάκοπος σπίτι, είναι δύσκολο ξέρεις να λύνεις μυστήρια. Τρέχω και αγκαλιάζω τη μαμά στον καναπέ, της μπερδεύω τα μαλλιά.

-Έλα μαμά μην στεναχωριέσαι. Δεν ήταν σωστό αυτό που έκανε ο μπαμπάς. Μα να γίνει κλέφτης φεγγαριών; Αλλά θα κάνω εγώ συμφωνία μαζί του και θα σου δώσει πίσω το πιο λαμπερό φεγγάρι και θα διώξουμε αυτά τα κακά σκοτεινά φεγγάρια που μάζεψες. Άστα όλα πάνω μου!

- Άγγελε μου πρέπει να’ σαι κουρασμένος, μην ανησυχείς για’ μένα. Πάμε να φάμε και μετά να ξαπλώσουμε και όλα θα είναι μια χαρά.

Να ’μαι και πάλι στο διαστημικό μου κρεβάτι, ρίχνω μια κλοτσιά στον μπλε πλανήτη που είναι από πάνω μου και χώνομαι στα σκεπάσματα. Νυστάζω τόσο πολύ, μα τότε τι βλέπω;

Ο μπαμπάς είναι στο τέρμα μου δίνει τη μπάλα, η μάλλον δεν είναι μπάλα είναι το λαμπερό φεγγάρι που θέλει η μαμά. Η μαμά είναι τερματοφύλακας στην άλλη άκρη του γηπέδου. Τρέχω προς τα εκεί και τότε εμφανίζονται έξι μαύρα φεγγάρια που θέλουν να μου πάρουν τη μπάλα. Αμ δε! Κάνω τρίπλες, είναι δύσκολο αλλά περνάω όλα τα σκοτεινά φεγγάρια και τότε κλοτσάω το δικό μου και το ρίχνω ίσα στην αγκαλιά της μαμάς. Ο μπαμπάς και’ γω δεν κρατιόμαστε, τρέχουμε προς τη μαμά αγκαλιαζόμαστε και κυλιόμαστε στο γρασίδι και φωνάζουμε δυνατά και οι τρεις:

-Γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ!