Mεταξύ εφηβικής και ενήλικης λογοτεχνίας

(Στάλθηκε από την Para-Mythou)

Μαμά, κι εγώ δεν σ’ αγαπώ

Της Παυλίνας Μάρβιν

Νομίζω πως τα πράγματα γίνονται ήδη σχετικά καθαρά όταν η συγγραφέας
ονομάζεται Μαργαρίτα και το βιβλίο έχει αυτόν τον τίτλο. Θέλω να πω,
Μαργαρίτα είναι ένα όνομα που εμένα με παραπέμπει σε παιδί, το οποίο,
είτε έχει μεγαλώσει είτε είναι παιδί ακόμα, ή και τα δύο, πάντως, αν ήθελα
να γράψω ένα βιβλίο τώρα και να μιλήσω ως παιδί, ίσως να διάλεγα να το
υπογράψω, πολύ πιθανόν, με το όνομα Μαργαρίτα.




Η συγκεκριμένη Μαργαρίτα καταφέρνει κάτι που θυμάμαι να το άκουσα για
πρώτη φορά ως μαθήτρια της τρίτης Λυκείου στο μάθημα της λογοτεχνίας.
Η φιλόλογος –ναι, η δική μας φιλόλογος έλεγε και χρήσιμα πράγματα, δεν
ήταν μόνο αρμόδια για τα καθαρά νύχια, όπως η μαμά/δασκάλα της Μαργαρίτας–
σχολιάζοντας το διήγημα του Βιζυηνού «το αμάρτημα της μητρός μου»
παρατήρησε ότι ο Γεώργιος να μεν διηγείται την ιστορία του ως παιδί, όμως,
αυτές οι, εκ πρώτης, παιδικές περιγραφές των σκέψεων και των γεγονότων,
κρύβουν εύστοχες, διακριτικά τοποθετημένες, ενήλικες διαπιστώσεις:
Δε είναι ώρα για αστεία όταν η μαμά μετράει τη ζάχαρη.
Τα παιδιά τα ίδια είναι για τη μαμά λάθη που σηκώνουν διόρθωση.
Το πένθος απαγορεύεται, τα στενάχωρα πράγματα απαγορεύονται.
Η Κυρία Κάκια δεν διασκεδάζει καθόλου όταν χάνει τον έλεγχο.
Τελικά, ποια είναι η μονάδα μέτρησης της μητρικής αγάπης;

Κοφτές φράσεις-σκέψεις αυτού του παιδιού-ενήλικα, μεταδίδουν το πνεύμα
της μη αγάπης σε κάθε σελίδα, αυτό θέλουν – μια ιστορία, που δεν προσπαθεί
να συναρπάσει με την πολυδαίδαλη πλοκή της, δεν ενδιαφέρεται να εντυπωσιάσει
με το μέγεθος και τα λούσα της.

Με το πέρας της ανάγνωσης, έψαξα το κατάλληλο σημείο στη βιβλιοθήκη, για να
νιώσει φιλόξενα το βιβλίο. Το βόλεψα μεταξύ του ηΚασσάνδρα και ο Λύκος, της
Μαργαρίτας Καραπάνου, και του Μου μαθαίνετε να χαμογελάω σας παρακαλώ;
της Ελένης Δικαίου. Ναι, δεν μ’ αποχωρίζονται τα αναγνώσματα-προβλήματα της
εφηβείας μου, τουλάχιστον όχι όλα.

Το Μαμά κι εγώ δεν σ’αγαπώ όμως, είναι ένα πεζογράφημα ειλικρινές, μεταξύ
άλλων και γιατί δεν κατατάσσεται στην εφηβική λογοτεχνία, αλλά σ’ εκείνη των
ενηλίκων. Έχουν γραφτεί εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες, δύσκολες και περίτεχνες
και σοβαρές, σαν να μην υπήρξε γι’ αυτούς τους ενήλικες συγγραφείς ούτε για
μιαν ημέρα η παιδική τους γλώσσα, ή σαν να χάθηκε και να ξεχάστηκε την ίδια
στιγμή. Γιατί επιθυμούν, επιχειρούν τόσο λίγοι να την ανασύρουν; Ίσως επειδή,
ο λόγος-πόνος του παιδιού είναι πιο κοντά απ’ το κάθε τι στο άφατο.