Σχολική εκδρομή και Παράδεισος ... (Μέρος 1ο : Ο καθηγητής)

ΑΓΝΟΙΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Το Alzheimer δεν έχει προχωρήσει πολύ, θυμάμαι ακόμα τι πρέπει να

κάνω με τα κλειδιά που κρατάω. Έχω μείνει όμως να κοιτάζω την πόρτα 

του δωματίου σαν να πρόκειται να ανοίξει από μόνη της. Ας με σύρει 

κάποιος μέσα επιτέλους ! Ο πολυέλαιος στραφταλίζει φλερτάροντας με το 

υπέρδιπλο κρεββάτι που απελπίστηκε να με περιμένει. Λαχταρώ να κοπανήσω 

λίγο το κεφάλι μου στην ταπετσαρία του τοίχου, τα χάπια για τον πονοκέφαλο 

δεν με πιάνουν πια.Μαζεύω το χαρτί με την προσφορά του πρακτορείου για 

να το κλοτσήσω, τσαλακωμένο ξανά, προς την Ακρόπολη που με κοροϊδεύει 

πίσω από τα τζάμια. Οικονομική κρίση δεν λέω, αλλά είναι δυνατόν να είναι 

τόσο φτηνά εδώ ;

Η ξεψυχισμένη σφυρίχτρα κρέμεται στον λαιμό μου από το πρωί και η κατάσταση 

με τα ονόματα έχει γίνει ένα με το χέρι μου. Άγνοια κινδύνου είναι η μόνη δικαιολογία 

που μπορώ να σκεφτώ. Αλλά δεν είναι ώρα να πέσω στην κατάθλιψη. Ένα 

γρήγορο ντους και πίσω στην βραδινή περιπολία. Δεν οπλοφορώ και είναι 

επικίνδυνα εκεί έξω. Νωρίτερα, έριξα περνώντας από την υποδοχή μια βιαστική 

ματιά στο τηλεφωνικό τους κέντρο. Όλα τα φωτάκια αναβόσβηναν κανονικά. 

Τα παιδιά ενημέρωναν το ένα το άλλο για τις κινήσεις μου. Ευτυχώς, αν με 

χρειαζόταν επειγόντως, θα ήξεραν που θα με βρουν. Υπήρχαν και τα κινητά τους, 

αυτά που είχαμε απαγορεύσει για τα μάτια του κόσμου. Συνήθως είχαν από δύο, 

το ένα προσωπικό αποκλειστικά για τους πολύ κολλητούς. Έκαναν όμως οικονομία. 

Αλλιώς δεν θα έβγαινε η τριήμερη με μόνο ένα μισθό ανειδίκευτου εργάτη που 

πήραν χαρτζιλίκι. Τουλάχιστον φαίνονταν ξεκούραστα όταν τα άφησα. Δεν είχαν 

χάσει ούτε λεπτό ύπνου όλη την μέρα. Κοιμήθηκαν στο λεωφορείο, στην έκθεση, 

στο μουσείο, στην ξενάγηση και τέλος στο θέατρο. Ξαπλωμένα, καθιστά, όρθια, 

σε κάθε στάση και σε κάθε ευκαιρία. 

Χαμένος πήγε κι αυτή την χρονιά ο λόγος του προέδρου του συλλόγου Γονέων 

και Κηδεμόνων. Δύο ολόκληρες ώρες φλυαρίας για τον σκοπό και την αξία των 

εκπαιδευτικών επισκέψεων.
Πρόεδρο των Γονέων των Δαιμόνων, τον αποκάλεσε χαμηλόφωνα κάποιος. 

Φασαρία και μερικές ανάρμοστες χειρονομίες με φόντο κεφάλια που χαμήλωσαν. 

Πόσο αντιπαιδαγωγικό, ντροπή του να σκέφτεται φωναχτά. Προτού χωριστούν σε 

δυο στρατόπεδα, τους έκανε την χάρη να αποχωρήσει. Η προσοχή τους γύρισε 

αμέσως πίσω στον ομιλούντα, δεν άντεχαν να τους τα ξαναπεί από την αρχή.
 Το ρολόι μου δείχνει μόλις περασμένα μεσάνυχτα. Παίρνω δύο καφέδες από το 

μπαρ μαζί με ένα βλέμμα οίκτου και βγαίνω στην εσωτερική αυλή. Εδώ επικρατεί 

ησυχία, δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμα.
 Η Μαρίνα, καινούρια συνάδελφος των Αγγλικών, πίνει μια βιαστική γουλιά και 

εξαφανίζεται για να τελειώσει το τηλεφώνημα της. Επιστρέφει θυμωμένη. Μάτια 

δακρυσμένα, δεν έχει διάθεση να μιλήσει. Καταλαβαίνω. Δεν ξέρω όμως ποιος 

είχε σειρά να την στενοχωρήσει απόψε. Μπορεί να ήταν ο άντρας της, μπορεί αυτός 

που εδώ και καιρό κυριαρχεί στα όνειρα της. Ζόρικο όταν αυτοί οι δύο δεν ταυτίζονται.
 Μα, δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Τα δικά μου ουρλιάζουν κόβοντας βόλτες στους 

διαδρόμους. Σίγουρα της χρειάζεται μια αγκαλιά, να ακουμπήσει κάπου για λίγο. 

Το σκέφτομαι δεύτερη φορά, δεν θέλω να δώσω λάθος μήνυμα. Τέτοια ώρα όμως 

ποιος νοιάζεται για το σωστό.
 Πάντως όχι οι μαθητές της Γ' τάξης του 8ου Γυμνασίου Ρεθύμνου. Κάνουν αγώνα 

δρόμου να προλάβουν να παραβούν όλους τους κανονισμούς. Τους έχω εμπιστοσύνη, 

αποκλείεται να μην τα καταφέρουν. Η νύχτα είναι όλη δική τους. Οι καριέρες μας 

πνίγονται στον καπνό των τσιγάρων και πηδούν από μπαλκόνια σε ταράτσες για να 

βουτήξουν σε λίμνες αλκοόλ. Κάνω τάμα στους Ιεράρχες, προστάτες των γραμμάτων. 

Είναι όμως μόνο τρεις, δεν θα φτάσουν.
Δεν ανησυχώ τόσο για τους συνήθεις ύποπτους, ξέρουν καλά να φυλάγονται. Μάλλον 

δεν θα μάθω ποτέ τι σκάρωσαν. Εύχομαι μόνο να παίρνουν προφυλάξεις. Το μόνο που 

μου έλειπε είναι να αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται.
 Κάποια από τα συνεσταλμένα παιδιά όμως με αγχώνουν. Μέχρι προχθές δεν είχαν 

βγει από το σπίτι τους παρά για το σχολείο ή κανένα φροντιστήριο και τώρα είναι 

ελεύθερα σε ένα περιβάλλον που ευνοεί την εκτόνωση. Ίσως η εκδρομή λειτουργήσει 

εκπαιδευτικά μόνο για αυτά. Θα αποκτήσουν δεξιότητες, θα μάθουν καινούρια κόλπα 

και θα έχουν πολλά να θυμούνται κάποτε. Αν επιζήσουν μέσα σε αυτό τον πανικό 

βέβαια. Εδώ και ώρα βρέχει για τα καλά. Με ειδοποιούν ότι ένα κορίτσι βγήκε 

μισόγυμνο έξω στον δρόμο. Οικογενειακά προβλήματα, οι γονείς της αποφάσισαν 

σήμερα να χωρίσουν. Τους συμμερίζομαι. Θα τους ήταν δύσκολο να περιμένουν 

μέχρι αύριο. Δεν ξέρω τι να της πω. Ανακουφίζομαι όταν με διώχνει. Εξάλλου έχει 

τους συμμαθητές της να την παρηγορήσουν. Όχι αμέσως, τώρα ασχολούνται με τον 

Δημήτρη που κάνει εμετό. Αυτός όμως είναι περισσότερο δημοφιλής.
Προσπαθώ να μαντέψω τι μπορεί να τον πείραξε. Μια πίτσα, τρία σουβλάκια, δύο 

παγωτά και ένας χυμός στριμώχνονται σε μια λίστα που και πάλι δεν μοιάζει πλήρης. 

Κι όμως είναι τόσο αδύνατος. Να μην ξεχάσω να του ζητήσω την δίαιτα.
 Χίλιες και μία παρατηρήσεις αργότερα, τα παιδιά συνεχίζουν να μη μένουν στα 

δωμάτια τους, να μην ησυχάζουν και να μην κοιμούνται . Επιτέλους κάποια στιγμή 

ξημερώνει. Όλη την νύχτα ανανέωνα τις γνώσεις μου στις ξένες γλώσσες. 

Με έβρισαν και με πρόσβαλαν ένοικοι από κάθε γωνιά του πλανήτη.
Ορισμένοι που είχαν κυκλοφορήσει εκτός ξενοδοχείου, ήταν ήδη μπολιασμένοι 

με την παιδεία της χώρας. Οι παραινέσεις τους, σε σπαστά ελληνικά, για παθητική 

εμπλοκή μου στην γενετήσια πράξη ήταν το κάτι άλλο.
 Παραπατάμε προσπαθώντας να μαζέψουμε σακίδια και βαλίτσες. Περισσότερα τα 

πράγματα που έμειναν πίσω από αυτά που πήραμε. Ούτως ή άλλως τα κασόνια με τις 

μπίρες που περίσσεψαν, δεν θα χωρούσαν πουθενά.
Το λεωφορείο περιμένει από ώρα με την μηχανή αναμμένη. Κάνω μια τελευταία 

καταμέτρηση κι ακόμα μια προσευχή. Δόξα τον Θεό, όλοι οι συνάδελφοι δείχνουν 

σώοι. Ας μετρήσω και τα παιδιά καλού κακού.
Τρέχουμε να προλάβουμε την πτήση, αλίμονο μας αν χρειαστεί να παρατείνομε 

την παραμονή μας εδώ. Σκέφτομαι τις καμαριέρες λιπόθυμες μπροστά στο χάος 

που θα αντικρίσουν.
Ο καιρός σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού, δύστροπος και νευρικός. Σκασίλα μας. 

Το αεροπλάνο έχει αποδειχτεί στατιστικά ότι είναι το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς. 

Κι αν δεν είναι, κανείς δεν θα μας σύρει στο δικαστήριο. Έτσι πάντως συνηθίζει να 

λέει ο διευθυντής μου.
Ελάχιστοι γονείς μπροστά στην πόρτα της αίθουσας αφίξεων. Κάποιοι έχουν αράξει 

στην καφετέρια, άλλοι περιμένουν στα αυτοκίνητα τους. Τα παιδιά τους επέστρεψαν 

αρτιμελή αλλά υποθέτω πολύ σύντομα. Πάλι καλά που εμφανίστηκαν όλοι για να 

τα παραλάβουν.
Έφτασε η ώρα της ηθικής μας ανταμοιβής, αφού οποιοδήποτε άλλο είδος έχει θέση 

μόνο στα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας. Η λανθάνουσα επαναστατικότητα 

και η επιτυχημένη αντίσταση στην γνώση έχουν αντικατασταθεί από ευτυχισμένα 

παιδικά χαμόγελα. Τι να πω πια, χαλάλι τους.
Δεχόμαστε συγχαρητήρια για την άψογη οργάνωση που απέτρεψε τα ατυχήματα. 

Χαμογελώ με ικανοποίηση. Ελπίζω μόνο να μου περάσει γρήγορα αυτό το σφίξιμο 

στην καρδιά
Εξαφανίζομαι με το πρώτο ταξί για το σπίτι. Χρειάζομαι επειγόντως ύπνο και ελπίζω 

να κοιμηθώ πολύ. Πάρα πολύ. Η' τουλάχιστον όσο μπορέσω μέχρι την επόμενη εκδρομή.