Ο Θρόνος της Βασιλικής

Σοφία

Επί τέλους, πήγε δυόμιση. Πάει η τσαγκαροδευτέρα. Κλείνω τον υπολογιστή και βάζω στην άκρη τις εκκρεμότητες για αύριο. Ευτυχώς, πέρασε εύκολα η μέρα. Ήρθε και μια καινούργια συνάδελφος, η Αθηνά, αλλά έφυγε νωρίτερα για να τακτοποιήσει τα τελευταία χαρτιά του διορισμού της. Με την Βασιλική τα είχαμε πει το πρωϊ με τον καφέ, όπως σχεδόν κάθε μέρα τον τελευταίο χρόνο.
- Τι έγινε; Πήγατε τελικά στην Σπάρτη το Σαββατοκύριακο;
- (μορφάζει βαριεστημένα) Και που πήγαμε; Δεν άλλαξε τίποτε. Άσε με, βρε Σοφία μου, κουράστηκα. Όσους καφέδες ήπιαμε εγώ τους πλήρωσα και το Σάββατο το βράδυ που βγήκαμε για φαγητό, με το ζόρι του έφτασαν τα μισά. Με στρίμωξε πάλι η μάνα μου εχθές το μεσημέρι «Τι θες, παιδί μου, εσύ μ’ αυτόν; Εγώ σε μεγάλωσα για διδακτορικά, τι τον θέλεις τον συμβασιούχο;




 Άκου να δεις, εμείς περιουσία δεν έχουμε να σου δώσουμε, η περιουσία σου είναι τα προσόντα σου: και κούκλα είσαι, και μηχανικός με μεταπτυχιακό και μόνιμη στο δημόσιο. Η καλύτερη νύφη. Δεν είσαι για τα δόντια του. Δωσ’ του μια του κοντού…» «Μαμά, 1.80 είναι…» «Ναι, κι εσύ γυναικάρα 1.78! Και κοντός είναι και καράφλας!» «Βρε, μαμά, τόσα χρόνια είμαστε μαζί, τον αγαπάω» «Και δε μου λες; Αν ποτέ παντρευτείτε – που δεν το βλέπω να σε ζητάει – τι θα τρώτε, που έχει είκοσι ο μήνας και δεν έχει για καφέ; Και τα παιδιά σας, πώς θα τα μεγαλώσετε; Με τρεις κι εξήντα; Αν πάλι τον θες τόσο πολύ, τι να σου πω, παιδί μου, παρ’ τον». Μου ‘κανε την καρδιά περιβόλι η κυρά Γεωργία, σου λέω. Κι έχει και δίκιο, εδώ που τα λέμε. Ούτε κι εγώ το βλέπω να με ζητάει. «Δεν είμαι έτοιμος» μου λέει. Τις προάλλες, είχε να πάει στον γάμο της ξαδέλφης του και ήμουν κι εγώ καλεσμένη. Ούτε να το ακούσει να πάμε μαζί λες και θα τον ντρόπιαζα…τέτοιο κορίτσι. Τέλος πάντων, τι να σου λέω κι εσένα…τα ίδια και τα ίδια…
Χείμαρρος η Βασιλική. Ξαναείπα την ίδια ιστορία της φίλης μου της Μίρκας. Δύο χρόνια πριν είχε παντρευτεί τον Βασίλη που δεν στέριωνε σε δουλειά, όμως το πάλευαν. «Μαζί θα την βρείτε την άκρη» παραλλήλιζα τις ιστορίες. «Τις δουλειές σας τις έχετε, νέοι είστε και αγαπιέστε…». Μ’ έκοψε δείχνοντάς μου την παλάμη της: «Το θέμα είναι να ζήσουμε καλύτερα από τους γονείς μας, όχι χειρότερα. Τον αγαπάω αλλά πρέπει να αποφασίσει. Αν δεν τολμήσει, θα με χάσει».

Αθηνά
Του Αγίου Νικολάου στολίσαμε το δέντρο στη δουλειά. Μικρό ήταν, δεν συγκρινόταν με το χλιδάτο δέντρο της εταιρείας που δούλευα μέχρι πέρσι. Αλλά εδώ είναι δημόσιο. Βάλαμε λεφτά με τις δύο συναδέλφους, τη Σοφία και τη Βασιλική και αγοράσαμε πολύχρωμες μπάλες, φωτάκια και ένα αστέρι για την κορυφή. Τελευταία πινελιά μερικές ανοιχτές ευχετήριες κάρτες παλιών συναδέλφων που δεν είχα γνωρίσει΄ σαν να ήταν μαζί μας και να μας εύχονταν «και του χρόνου».
Το μεσημέρι, λίγο πριν το σχόλασμα εμπνεύστηκα από το γιορτινό κλίμα και πρότεινα:
- Πάμε για κανένα καφεδάκι μετά τη δουλειά; Σήμερα είναι η μαμά μου με τα παιδιά κι έχω λίγο χρόνο.
Η Σοφία, λίγο πιο απόμακρη, αρνήθηκε ευγενικά:
- Σ’ ευχαριστώ, έχω κάτι δουλίτσες να τακτοποιήσω. Κάποια άλλη φορά.
Η Βασιλική, όπως πάντα, χαρά Θεού
- Ναι, αμέ, να τα πούμε κι όλας, γιατί όχι;
Αυτός ο αυθορμητισμός και αυτή η φρεσκάδα της με είχαν κερδίσει από τότε που μου είχε πει εκείνο το «ενοχλάω;» την πρώτη φορά που μου είχε τηλεφωνήσει στο σπίτι.
Στο μικρό μαγαζάκι των Εξαρχείων ο Αζναβούρ και ο Σινάτρα, η μυρωδιά από τα φρεσκοψημένα κέηκ και η πολύχρωμη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, έδιναν βήμα σε εξομολογητικές συζητήσεις.
- …
- Κατάλαβες; Και δεν ξέρω πια τι να κάνω. Εκεί που λέω να χωρίσω, εκεί κάνει μια κίνηση που μου θυμίζει γιατί τον ερωτεύτηκα και γυρίζω πίσω…Μέχρι ο πατέρας του μου τηλεφώνησε το Σάββατο και προσπαθούσε να με πείσει. Είμαι πολύ πιεσμένη…
- Δηλαδή, αν γνώριζες κάποιον που πληροί τις προϋποθέσεις που λείπουν απ’ τον Δημήτρη θα ήσουν έτοιμη να δώσεις την ευκαιρία;
- Δεν ξέρω … (ανακατεύει τον παγωμένο πια καφέ) … ίσως…
Στην διαδρομή για το σπίτι, το αποφάσισα, θα μιλούσα στον Σπύρο. Έπρεπε να είμαι προσεκτική, γιατί δεν συμπαθούσε τα προξενιά. Εγώ, όμως, είχα καλό προαίσθημα.
Μερικές ώρες μετά, έστρωσα το βραδυνό τραπέζι και τον περίμενα.
- Μμμμ! Τι ωραίο έχουμε; ρώτησε πεινασμένα
- Το αγαπημένο σου, σουτζουκάκια με πουρέ! Πώς πήγε η δουλειά σήμερα; Ρώτησα για να το πάω εκεί που ήθελα.
- Ε! Δεν ξέρεις τώρα; Αφού κι εσύ εκεί ήσουν. Τα δικά σου πες μου…
- Κι εγώ τα ίδια, μωρέ, τίποτε σπουδαίο. Ξέρεις, όμως, τι σκέφτηκα;
- Τι σκέφτηκε η αγαπημένη μου μαγείρισσα;
- Μια κι έχουμε «βαλτώσει» κάπως τον τελευταίο καιρό, λέω να κάνουμε ένα τραπέζι στους φίλους μας. Γιορτές έρχονται, ευκαιρία να τους δούμε όλους, τι λες;
- Ωραία ιδέα. Σε ποιους θα πούμε;
- Στους γνωστούς. Λέω να πω και σε δυο κοπέλες από τη δουλειά. Δε λες κι εσύ σ’ εκείνο το παιδί που είστε μαζί;
- Ποιον, τον Βαγγέλη;
- (πώς του ήρθε τώρα ο Βαγγέλης) Όχι, τον άλλον, εκείνον τον ψηλό…
- Τον Χάρη; Εντάξει, θα του πω…
Το βράδυ της γιορτής, όταν έφυγε και ο τελευταίος καλεσμένος, κάθησα στον καναπέ, εκεί που λίγο πριν καθόταν η Βασιλική και ο Χάρης. Ήταν λίγο σαν να ξαναθυμόμουν τον ηλεκτρισμό την εποχή του φλερτ με τον Σπύρο … γιατί είμαι σίγουρη ότι κάτι είδα … δεν γελιέμαι … Χαμογέλασα ικανοποιημένη και άρχισα να γεμίζω το πλυντήριο των πιάτων …

Θεόφιλος
Την γνώρισα ένα πρωϊνό πριν τρία χρόνια. Το προηγούμενο βράδυ ο Δημήτρης μου ζήτησε να τους συνοδεύσω στον φίλο μου τον μαντρά, μήπως μεσολαβήσω αν βρει η Βασιλική κανένα καλό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο. Το μεσημέρι στο φαγητό, τα παιδιά έλειπαν.
- Λοιπόν, Θεόφιλε, πώς σου φάνηκε η … λεγάμενη;
- Έχει πολύ γούστο ο γιος μου. Και σ’ αυτό μου ‘μοιασε…
- Μμμ…
- Τι «μμμ», κομπλιμέντο σου έκανα … Μια χαρά κορίτσι, γελαστό, με τρόπους, μακάρι να μπει στο σπίτι μας…
Κι έτσι ήταν. Από όσες μας είχε γνωρίσει ο Δημήτρης ήταν η καλύτερη με διαφορά. Κατά καιρούς τον ρωτούσα πώς πάει, αλλά η καλή του διάθεση ήταν ο τρανότερος μάρτυρας.
Μια μέρα, όμως, μια μικρή αλλαγή έκανε την διαφορά στην χιλιοπαιγμένη σκηνή.
- Πώς πάς; Όλα καλά;
- Καλά, μου απάντησε στα γρήγορα σηκώνοντας το αριστερό του φρύδι. Ήταν μια αντανακλαστική κίνηση που έκανε από μικρό παιδί, κάθε φορά που ερχόταν σε αμηχανία. Δεν είπα τίποτε, αλλά την επόμενη Παρασκευή - να μην του χαλάσω και το Σαββατόβραδο – τον κέρασα μερικά ουϊσκάκια στο μπαρ της Πανόρμου που πηγαίναμε καμμιά φορά. Λύθηκε η γλώσσα του.
- Την χάνω, πατέρα, καταλαβαίνεις; Τι θα κάνω αν φύγει;
- Γιατί να φύγει, παιδί μου; Δεν σ’ αγαπάει;
- Έτσι λέει … Έτσι έλεγε τουλάχιστον
Έψαξε στην τσέπη του μπουφάν του που κρεμόταν στην πλάτη της καρέκλας κι έβγαλε ένα πακέτο Prince. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Τον παρακολουθούσα να βγάζει τελετουργικά ένα τσιγάρο και τον αναπτήρα από το πακέτο. Δεν μίλησα, θα τον έχανα. Φέρνοντας το τσιγάρο στο στόμα, συνέχισε:
- Ξέρεις τι μου είπε προχθές; Ότι κάνουν ουρά οι άντρες έξω από την πόρτα της. Ότι μου πέφτει πολλή. Ότι θέλει γάμο και παιδιά κι ότι εγώ δεν μπορώ να της τα προσφέρω, γιατί δεν έχω προοπτικές, καλή δουλειά, λεφτά, ξέρεις. Ότι μια μέρα θα περνάει από μπροστά μου με τον άντρα της και τα παιδάκια της κι εγώ ακόμα θα ψάχνομαι. Το τηλεφώνημα της αδελφής της μόνο διέκοψε το λογύδριο. (κοίταξε λίγο έξω από το παράθυρο). Σήμερα πήγα και αγόρασα ένα δαχτυλίδι και ήθελα να το δεις (άνοιξε ένα μικρό βελούδινο κουτάκι. Τα δάχτυλά του έτρεμαν. Έπεσα απ’ τα σύννεφα) Τι λες, θα της αρέσει;
Δεν άντεχα να βλέπω το παιδί μου σ’ αυτήν την κατάσταση. Αν δεν τον θέλει, ας φύγει να τελειώνει, δεν υπάρχει λόγος να τον ταλαιπωρεί άλλο.
Το ίδιο βράδυ έψαξα στο κινητό του και βρήκα το τηλέφωνό της. Το επόμενο πρωϊ είπα ότι πάω να ρίξω ένα ΛΟΤΤΟ κι εκεί, στο παγκάκι κάτω από το δέντρο της κοντινής πλατείας της τηλεφώνησα. Το ελεγχόμενα ψυχρό της ύφος με πάγωσε ακόμα περισσότερο από τους 5 βαθμούς Κελσίου που ξύριζαν την πλατεία.
Δεν εξέθεσα το παιδί μου, δεν της είπα ούτε για εξομολογήσεις ούτε για δαχτυλίδια. Είπα μόνο αυτό που έβλεπα κι αυτό που ήξερα: «Μην χαλάσετε την ζωή σας για μικροδιαφορές που λύνονται. Αλλά άκου κι αυτό: ο Δημήτρης σ’ αγαπάει΄ αλλά πονάει. Αν τον αγαπάς ή αν τον αγάπησες ποτέ μην τον ταλαιπωρείς άλλο».

Φώφη
- Και το δικό μου όνομα!
- Και το δικό μου, και το δικό μου!
- Καλέ, εσύ είσαι παντρεμένη!
Χαρούμενες κοριτσίστικες φωνές ξεχύνονταν από το μικρό δωμάτιο στο δυάρι του Κολωνού, μήπως και ξεχαστεί κάποιο όνομα από το γοβάκι της νύφης! Η αδελφή μου νύφη! Δεν πιστεύω ότι έφτασε αυτή η στιγμή! Θυμάμαι που μικρές στην Σπάρτη, ξυπνούσαμε μέσα στην νύχτα κρυφά και ρίχναμε τα χαρτιά στο μπαλκόνι, ποια θα παντρευτεί πρώτη!
Το μεγάλο της άγχος, πάντα, να μην απογοητεύσει τους γονείς μας. Ήταν η μικρότερη στην τάξη των αγγλικών που πήρε το Proficiency. Με την πρώτη πέρασε στο Πολυτεχνείο και τελείωσε χωρίς καθυστέρηση. Πολύ γρήγορα έγινε δεκτή και στο μεταπτυχιακό. Σχεδόν αμέσως βρήκε την πρώτη της δουλειά που κράτησε σαν απογευματινή απασχόληση όταν μετά από έναν χρόνο διορίστηκε μόνιμη στο δημόσιο. Εκείνη πλήρωνε τα έξοδά μας, του σπιτιού, τις βόλτες μας… Όλα εκείνη.
Μαζί τα περάσαμε όλα. Πρώτα σαν παιδιά στην Σπάρτη και μετά στο δυάρι του Κολωνού που ζήσαμε φοιτήτριες. Σ’ αυτό το δυάρι ήρθε για πρώτη φορά ο Χάρης κρυμμένος πίσω από ένα κόκκινο μπουκέτο. Βρήκε την Βασιλική να κρατάει ένα μικρό βελούδινο κουτάκι και τον Δημήτρη να την κοιτάει έτοιμος να καταρρεύσει. Όταν είδε και τον Χάρη, πάγωσε. «Το κουτί ή τα λουλούδια;» Στο κεφάλι της χτυπούσαν χιλιάδες ZONG. «Δεν μπορεί να συμβαίνουν αυτά σε ‘μένα»
Ο Δημήτρης άργησε να κάνει την κίνησή του.
- Δεν περιμένω καμμία έκπληξη, όλα είναι ίδια. Καλά περνάμε, αλλά δεν μου αρκεί πια, μου έλεγε λίγους μήνες πριν.
Και μετά γνώρισε τον Χάρη. Ποτέ δεν την ρώτησε για το περιστατικό με τον Δημήτρη. Την κέρδιζε με επιμονή, αργά αλλά σταθερά. Ένα μπουκέτο λουλούδια, δείπνα σε ακριβά εστιατόρια, ένα Σαββατοκύριακο εκτός Αθηνών. Μέχρι κι ο μπαμπάς ήταν ευχαριστημένος «Είναι από τους άντρες που βάζουν την γυναίκα τους σε έναν θρόνο και την λατρεύουν»… Και σήμερα παντρεύονται!
- Φώφη, τι κάνεις παιδί μου; Ακόμα έτσι είσαι; Με έκοψε από την ονειροπόληση η μαμά.
- Ναι, μαμά, τα παπούτσια μου ψάχνω.
Περνάω έξω από την μισάνοιχτη πόρτα του μπάνιου και ακούω κάτι σαν ψίθυρο. Κοιτάω…η Βασιλική έτοιμη νύφη κοιτούσε την εικόνα της στον καθρέφτη. Το λακάκι στο πηγούνι της έτρεμε. Με μισή φωνή επαναλάμβανε: Είμαι η Βασιλική Οικονομοπούλου και είμαι ευτυχισμένη. Είμαι η Βασιλική Οικονομοπούλου και είμαι ευτυχισμένη… Μπήκα μέσα και την αγκάλιασα.
- Τι λές, την κάνουμε;; της έκλεισα το μάτι
- …

Σοφία (πάλι)
Το όνομα του γαμπρού στο προσκλητήριο με άφησε άναυδη. Φαίνεται πως έχασα πολλά επεισόδια από τότε που άλλαξα τμήμα στη δουλειά. Η φίλη μου η Μίρκα είχε χωρίσει και οι συμβουλές μου «περί έρωτος και άλλων δαιμονίων» ακούγονταν αστείες… Τέλος πάντων…
Όλοι ήταν στις θέσεις τους. Ο Χάρης στην κορυφή της σκάλας, οι γονείς του, η μαμά της, η Αθηνά κουμπάρα… Αλλά η Βασιλική αργεί λίγο. Λες; Μπα, ακούω κορναρίσματα… Νάτη, λάμπει δίπλα στον πατέρα της. Μέσα στα χειροκροτήματα λίγοι παρατήρησαν ότι η αδελφή της έφτασε τελευταία στο πίσω αυτοκίνητο κι έτρεξε να πάρει θέση δίπλα στην κουμπάρα για να μην χάσει λεπτό από την μοναδική σκηνή…