Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

( Γράφτηκε από την Loukritia )

Ο Ιάκωβος Αποστόλου, ένας μεσόκοπος κύριος, μα και ένα κάπως παράξενο

 -όχι ότι πιο νέος ήταν καλύτερος- γεροντοπαλίκαρο, είχε μανία, να λύνει σταυρόλεξα. 

Τώρα μάλιστα που είχε μεγαλώσει είχε παραγίνει. Δεν είχε παντρευτεί ποτέ, όχι από 

επιλογή του, απλώς δεν έτυχε να πούμε; Όχι ότι δεν ήθελε και αυτός να είχε αποκτήσει 

τη δική του οικογένεια, τα παιδιά του, μια ζωή μόνος και έρημος. Στο σπίτι του, ποτέ 

δεν ακούστηκαν παιδικά χαρούμενα γέλια.

« Αχ… με αυτό το παράπονο θα πεθάνω, μαγκούφης και μόνος», μονολογούσε τα 

βράδια ο Ιάκωβος. Γιαυτό και το χε ρίξει στα σταυρόλεξα, για να μη σκέφτεται τη 

μοναξιά του.

Αν δεν ολοκλήρωνε τη λύση του σταυρολέξου που ξεκίναγε, δε σηκωνόταν από τη 

θέση του, δε πα να έπιανε φωτιά το σπίτι, – που λέει ο λόγος- αυτός εκεί, με τα 

οριζοντίως και καθέτως. Σκανδιναβικά, κλασικά, για δύσκολους λύτες, αμερικάνικα 

και άλλα πολλά, ήταν για τον Ιάκωβο, παιχνιδάκι!
 Ο περιπτεράς της γειτονιάς, του έδινε όλες τις τελευταίες κυκλοφορίες της εβδομάδας, 

πριν ακόμα του πει τι ήθελε.
 Στο καφενείο, όταν πήγαινε για να πιει τον βαρύ γλυκό του, έβγαζε από τη μέσα τσέπη 

στο σακάκι που φορούσε, το σταυρόλεξό και ένα μολύβι με γόμα από πάνω – ποτέ στυλό, 

για αποφυγή λαθών και μουτζούρων, α… όλα και όλα, καθαρές δουλειές, νοικοκυρεμένες

- και ξεκίναγε τη λύση. 

Τι και αν οι φίλοι του συζητούσαν για διάφορα θέματα, πολιτικά, κοινωνικά, εργασιακά, 

θέματα πονηρά, γκομενικά, τίποτα, αυτός το χαβά του, οριζοντίως και καθέτως.
Μια φορά, τον είχε πάρει τηλέφωνο η ξαδέρφη του, απ’ το χωριό να μάθει νέα του, και 

αυτός της είπε, ότι αυτές τις μέρες είχε γρίπη, ξαπλωμένος οριζοντίως στο κρεβάτι.
Μέχρι και στον ύπνο του έβλεπε, ότι έπαιρνε μέρος σε διαγωνισμό σταυρολέξων, όπου, 

φυσικά πάντα νικούσε.
Τον είχαν μάθει πια όλοι, μάλιστα του είχαν βγάλει και παρατσούκλι, ο κύριος ρέμπους, 

όνομα ενός εβδομαδιαίου περιοδικού με σταυρόλεξα.
Α! ξέχασα να σας πω, ο Ιάκωβος ήταν θρήσκος άνθρωπος, -όποιος δε τα ΄χει καλά με τους ανθρώπους, τα χει καλά με το Θεό. Εκτός από τα σταυρόλεξα, είχε και μία άριστη σχέση 

με τον Μεγαλοδύναμο και τους εκπροσώπους του.
 Φρόντιζε να λιβανίζει καθημερινά το σπίτι του, όπου το είχε στολισμένο με κάθε εικόνα 

από τις εκδρομές που πήγαινε στα μοναστήρια και τις μονές όλης της Ελλάδος, να ακούει 

στο ράδιο το σταθμό της εκκλησίας, να διαβάζει επιμελώς την Αγία Γραφή, –αν δεν έλυνε 

κάνα σκανδιναβικό- και να ακολουθεί αυστηρώς το πρόγραμμα της νηστείας, όπως Δευτέρα 

και Τετάρτη όσπρια, τη Παρασκευή, δεν έτρωγε λάδι καθόλου.
 Έτσι και σήμερα Κυριακή, μετά τη λειτουργία της εκκλησίας, πήγε για το καφεδάκι του, 

κρατώντας παραμάσχαλα την εφημερίδα του.
Στη παρέα ήταν και ο φίλος του ο Παντελής και ο Γιώργης.
« Μπράβο βρε Παντελή μου! Δε ξέρεις πόσο χάρηκα, τόσα χρόνια παιδεύεται η κοπέλα 

με το πρόβλημα που είχε, θα γίνεις παππούς επιτέλους», είπε συγκινημένος ο Γιώργης 

στον Παντελή, που καμάρωνε και χαιρόταν.
« Τα μαθες Ιάκωβε τα καλά νέα; Ο Παντελής μας, θα γίνει παππούς!»
 Ο Ιάκωβος σήκωσε το κεφάλι του, φανερά ενοχλημένος που τον διέκοπταν από το 

σταυρόλεξο της εφημερίδας που έλυνε, κοιτάζοντας το Παντελή του είπε.
« Άλλος παιδί δεν έκανε, μόνο η Μαριώ το Γιάννη...αλλά μπράβο!» και κατέβασε πάλι 

το κεφάλι του στην εφημερίδα.
 Αυτό το κουσούρι είχε –μαζί και με άλλα- ο Ιάκωβος. Ξεστόμιζε λέξεις ή φράσεις, χωρίς 

να σκέφτεται ότι πληγώνει τους άλλους που τις ακούν.
Ένας πόλεμος με στρατηγό τον ίδιο και στρατιώτες τις λέξεις που χτυπούσαν. Και δεν ήταν 

η πρώτη φορά που μίλαγε έτσι.
Το χαμόγελο και η χαρά του μελλοντικού παππού, πάγωσαν αμέσως.
Στο γυρισμό για το σπίτι, ο Ιάκωβος έφυγε μαζί με τον Γιώργη.
« Δεν έπρεπε να το πεις αυτό βρε Ιάκωβε στον Παντελή, ήταν πολύ άσχημο εκ μέρους σου, 

είμαστε φίλοι τόσα χρόνια και ξέρεις τι ευαίσθητος και καλός άνθρωπος είναι», του πε 

ο Γιώργης καθώς περπατούσαν.
« Έλα μωρέ, για πλάκα το είπα, αφού ξέρετε πόσο χωρατατζής είμαι», του απάντησε 

ο Ιάκωβος.
« Δεν είναι αστεία αυτά, αλλά…σάμπως έχεις παιδιά να καταλάβεις;» του ανταπάντησε 

ο φίλος του.
 Την ίδια στιγμή Ο Ιάκωβος ένιωσε πολύ βαθιά το χτύπημα της φράσης του Γιώργη, μα 

ακόμα πιο πολύ τον λάβωσε η λέξη ΄ παιδιά΄.
Για πρώτη φορά φορά, ο Ιάκωβος είχε χάσει το πόλεμο χτυπώντας τον… εκεί που πονούσε περισσότερο.