Carpe diem

-Kυρία Άννα, μπορώ να πάω στην τουαλέτα ;
-Ναι Φέμι, γρήγορα όμως.

Ο Φέμι διασχίζει την αίθουσα στον ρυθμό ενός τρελού ραπ. Λες κι ακούει μια μουσική
από ένα παλιό juke box που υπάρχει στο κεφάλι του.Τα παιδιά γελάνε.

-Φέμι…σοβαρός σε παρακαλώ.

Η κυρία Άννα προσπαθεί να μη γελάσει. Σκέφτεται ότι αυτό το αραπάκι είναι ό,τι πιο
αξιαγάπητο της έχει τύχει στην πολύχρονη περιπλάνησή της στα σχολεία του κόσμου: 
Κέρκυρα, Άγιος Παντελεήμονας Αττικής, καθολικό σχολείο Corpus Christi, Ηνωμένο
Βασίλειο, Πετράλωνα, Μενίδι, ξανά Άγιος Παντελεήμονας.

-Κυρία, θα παίξουμε κανένα μιούζικαλ;

Ο Φένι χτύπησε διάνα και το ξέρει. Η κυρία Άννα τρελαίνεται για θέατρο. Μόλις έρθει
η ώρα για τις πρόβες, σκάει ένα χαμόγελο που κάνει τα κόκκινά της μαλλιά ακόμη πιο
φωτεινά. Αλλά τι το θέλει βρε παιδί μου αυτό το περιβαλλοντικό έργο; «Η Ώρα της Γης»
και πράσιν’άλογα…
-Γιατί δεν ανεβάζουμε τη ζωή του Bob Marley κυρία ;

-Εντάξει, Φέμι, θα ανεβάσουμε και μιούζικαλ. Πήγαινε τώρα στην τουαλέτα.

Η κυρία Άννα παρακολουθεί μαζί με την υπόλοιπη τάξη τις φιγούρες break dance που
κάνει o Φέμι ώσπου να φτάσει στην πόρτα. Εκεί κοντοστέκεται, κάνει μεταβολή, 
υποκλίνεται στο κοινό του κι η τάξη χειροκροτά. Η κυρία Άννα αναστενάζει και ζητά
από τον Μπούμπα να διαβάσει. Η τάξη αυτή είναι καλή. Διάολε, είναι πολύ καλή. 
Κοιτάζει την Ευγενίτσα από την Αλβανία που ξύνει το μολύβι της. Θυμάται μια άλλη
Ευγενίτσα, την Eugenia, στο Ειδικό Σχολείο που δίδαξε μια μέρα στο Βirmingham. 

Η Eugenia ήταν τυφλή. Ο Jerry κουφός, η Mary ημίτυφλη κι ο Jack αυτιστικός. 
Της είχε έρθει να βάλει τα κλάματα όταν ο Jack έπαθε κρίση και ξέσπασε σε άναρθρες
κραυγές. Η Eugenia έστρεψε τα σβησμένα μάτια της προς το μέρος του και τον χάιδεψε.
H Εugenia , η Ευγενίτσα, τα παιδιά του κόσμου. Τα παιδιά της κυρίας Άννας. Η Νεβίν
από τη Συρία σκαλίζει τη μύτη της. Πρέπει να της κάνει παρατήρηση. Διακριτικά.
Η Ναβίν έχει κοτσιδάκια. Η μικρή Άννα έχει κοτσιδάκια κι ας πηγαίνει Έκτη Δημοτικού.
Δε βιάζεται να μεγαλώσει. Η Αννούλα με τα κοτσιδάκια πρέπει να παίξει τη Φτωχομάνα. 

Η τάξη ανεβάζει το «Παραμύθι χωρίς όνομα». Σ’ εκείνη έλαχε ο κλήρος. Υποκλίνεται
στο κοινό. Η μαμά κι ο μπαμπάς όρθιοι φωνάζουν μπράβο. Εκείνη τη στιγμή ήξερε: 
το θέατρο δε θα το εγκατέλειπε ποτέ. Το θέατρο στο σχολείο. Το σχολείο που είναι
το θέατρο. Κοιτάζει το ρολόι της. Σε πέντε λεπτά χτυπάει το κουδούνι. Πάλι δεν 
πρόλαβε να βγάλει  την ύλη. Γρήγορα, γρήγορα, πες τους να γυρίσουν στη σελίδα 10,
να υπογραμμίσουν, να αντικαταστήσουν, να σβήσουν, να προσέξουν, να 
απομνημονεύσουν…Μα, για μια στιγμή. Ο χρόνος κυλά. Σε λίγο θα εμφανιστεί ο 
Φέμι και θα μας στοιχίσει άλλα 2-3 λεπτά με τα καμώματά του. Αλλά, κυρία Άννα,
πες αλήθεια: δεν είναι μαγική αυτή η στιγμή που όλα τους γελάνε και χορεύουν και
φωνάζουν μπράβο σ’αυτόν τον καλλιτέχνη που αρνείται να χαμηλώσει το juke box του; 
Η στιγμή, ο χρόνος, η μέρα…Κυρία Άννα, ο πατέρας σου έφυγε στα 18 σου. Σε μια 
στιγμή. Λες και τον διάλεξε ένας άγγελος πεισματάρης, βιαστικός, με τη ρομφαία 
αμείλικτη. Ενός λεπτού σιγή για τον Χρόνο που φορά κουκούλα και κρατά δρεπάνι. 
Για τον Χρόνο που φορά γαμπριάτικο κοστούμι και κρατά λουλούδια. Τον λένε Κώστα
και σε φιλάει με τα μάτια του μέσα στο πλοίο που αρμενίζει για την Φολέγανδρο. 
Ο Χρόνος, η στιγμή, η μέρα. Άδραξε τη μέρα. Carpe diem. Αυτό να διδάξω στα παιδιά
στα πέντε λεπτά που απομένουν.

Τέσσερα, τρία, δυο…ντριν.