Η Χριστίνα έγραψε για το ...

Πράσινο Τσάι 

Εκείνη τη μέρα είχε πάει νωρίς στο γραφείο. Κοίταξε από το παράθυρο, ήπιε μια γουλιά πράσινο τσάι και σκέφτηκε τις δουλειές που είχε για σήμερα. Πάλι θα έφευγε αργά. Είχε λοιπόν λίγο χρόνο να θυμηθεί. Το είχε ανάγκη σήμερα.
- Ας μιλήσουμε για τις σχέσεις μας.
Η φωνή της δασκάλας της απ΄τη σχολή Χιλλ ήρθε στο μυαλό της. Το σχολείο της είχε καλλιεργήσει το μικρόβιο του ανήσυχου πνεύματος από νωρίς. Γι΄αυτό είχε παρατήσει τη Νομική στο πρώτο έτος. Το Αστικό Δίκαιο της προκαλούσε ασφυξία. Έδωσε κρυφά εξετάσεις την επόμενη χρονιά και πέρασε στο Ιστορικό Αρχαιολογικό στη συμπρωτεύουσα. Μεγάλος έρωτας. Τόσο μεγάλος που, όταν τελείωσε, της άρεσε να ξεχωρίζει το αγγελάκι του Μιχαήλ Άγγελου από το αγγελάκι του μαθητή του.
Άλλη μια γουλιά πράσινο τσάι, Η Φιλελλήνων είχε αρχίσει να γεμίζει το ίδιο και το γραφείο. Η μυρωδιά του καφέ έντονη.
«Έχω λίγο χρόνο ακόμα», σκέφτηκε.

Θυμήθηκε τη μέρα που άνοιξε το παράθυρο στο σπίτι της στο Birmingham. Βικτωριανό. Ένας αναβάτης με το μαύρο του άλογο πέρασε από μπροστά. Η περιοχή βιομηχανική. «Black country» τη λένε οι Άγγλοι. Στο Πανεπιστήμιο είχε μόλις ξεκινήσει το μεταπτυχιακό της. Διαχείριση Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Καινούρια χώρα, καινούριες εμπειρίες. Η Ελλάδα φάνταζε μακρινή, μια άλλη πραγματικότητα. Και ήταν.
Δύσκολη εποχή για φιλολόγους. Μια φίλη της της είχε πει ότι ο Διαμαντούρος ξεκινούσε ένα Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων και ζητούσε μια γραμματέα executive. Δηλαδή μια γραμματέα που να κάνει τα πάντα, από κουρτίνες μέχρι PR. Και πήγε. Η αρχή καταστροφική. Η μια γκάφα διαδεχόταν την άλλη.
Κύριε Διαμαντούρο, νομίζω ότι πρέπει να βρείτε μια άλλη γραμματέα. Δε μπορώ. Θα σας βοηθήσω μέχρι να βρείτε.
Βλέπουμε, απάντησε ο κύριος Διαμαντούρος, σε λίγο καιρό.
Αυτός ο λίγος καιρός κράτησε τρία χρόνια. Απελευθερωμένη από το άγχος τα κατάφερε πολύ καλά. Το μικρόβιο όμως της αλλαγής του κόσμου την έτρωγε. Η αγάπη της για το περιβάλλον και για τα παιδιά την έσπρωχναν αλλού. Κάπου στη Φιλελλήνων.
-Μπορείς να βρεθούμε σε μισή ώρα να τελειώσουμε το πακέτο για την κλιματική αλλαγή;.
Η φωνή της Νάνσυ τη διέκοψε.
-Ναι, σε μισή ώρα, είπε αφηρημένα.
Άλλη μια γουλιά πράσινο τσάι.
Στην αρχή έκανε όλη τη χαμαλοδουλειά. Σιγά σιγά οργανώθηκε το παιδικό τμήμα κι έδωσε τη ψυχή της σ΄αυτό. Τα παιδιά της έδιναν μεγάλη χαρά με τα παιχνίδια, τη δημιουργία και την ανάγκη για έναν κόσμο πιο ανθρώπινο.
Θυμήθηκε τη μέρα που ένας κύριος από το ΚΤV ζήτησε τη συνεργασίας της στα κείμενα και τις εικόνες ενός ενημερωτικού δελτίου για παιδιά. Και τότε άρχισαν όλα. Άρχισε να γράφει για παιδιά. Μέχρι τις δύο το πρωί στη Φιλελλήνων. Το ένα έφερε το άλλο. Συνεργασία με τους «Ερευνητές». Πολλά και διάφορα θέματα πάντα για παιδιά.
Τότε γεννήθηκε και ο αγαπημένος της Τζιτζικοπερικλής. Το παραμύθι φαινόταν καλό. Το έστειλε λοιπόν με θράσος στο email μερικών εκδοτικών οίκων. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η συνεργασία με το Μεταίχμιο. Κι ο Τζιτζικοπερικλής μπήκε σε μεγάλες περιπέτειες.
Πάμε θέατρο απόψε; άκουσε τη φωνή του Δημήτρη. Οικονομικός διευθυντής, φίλος από χρόνια.
Μια γουλιά πράσινο τσάι ακόμα.
Το μυαλό της ταξίδεψε στην πτήση 207. Μόνη, ζορισμένη, χωρισμένη σε ένα αεροπλάνο. Η μισή ώρα για τα Γιάννενα έμοιαζε αιώνες. «Ο πιλότος και το πλήρωμα σας καλωσορίζουν στην πτήση 207 για Ιωάννινα. Η πτήση μας...»
Θα ουρλιάξω.
Δεν ούρλιαξε τελικά. Έβγαλε χαρτί και μολύβι. Έτσι γεννήθηκε το πρώτο της διήγημα για μεγάλους.
Το τσάι τελείωνε. Τελευταία γουλιά. Η Νάνσυ την κοίταζε από απένταντι.
Το βράδυ θα πήγαινε σίγουρα θέατρο με το Δημήτρη.