Το δαχτυλίδι της Θάσου

( Της Εβίτας )

Είμαι το δαχτυλίδι της Θάσου. Όχι ότι φτιάχτηκα στη Θάσο δηλαδή, αλλά 
από το νησί αυτό έχω την πρώτη μου ανάμνηση. Πριν ήταν μόνο σκοτάδι. 
Φαίνεται ότι ήμουν μέσα σε κάποιο κουτί και ταξίδευα με φορτηγά, πλοία, 
αυτοκίνητα, μέχρι που έφτασα στη Θάσο τελείως ζαλισμένο. Εκεί με έβγαλαν 
απ’ το κουτί μου και με έβαλαν σε μια βιτρίνα. Θυμάμαι ότι στην αρχή τυφλώθηκα 
από το φως του ήλιου και από τη λάμψη των άλλων κοσμημάτων γύρω μου. 
Δεν ξέρω πόσο καιρό έμεινα εκεί. Είναι λίγο βαρετό να είσαι δαχτυλίδι της βιτρίνας…

Μου άρεσε βέβαια που μύριζα τη θάλασσα και άκουγα τις ιστορίες των γειτόνων 
μου για το πώς έφτασαν στο νησί. Έκανα και δύο καλούς φίλους, το σκουλαρίκι 
με τη γαλάζια πέτρα και το κοραλλένιο κολιέ, ήταν λιγότερο φανταχτερά και 
πιο προσιτά από τα υπόλοιπα.  Πολλοί άνθρωποι, γυναίκες κυρίως, με δοκίμασαν 
στα δάχτυλά τους, σε άλλους ήμουν μικρό, σε άλλους μεγάλο. Μέχρι που μια μέρα 
άκουσα μια κοριτσίστικη φωνή: «Αυτό με το μαίανδρο μου αρέσει, μπαμπά». Ένιωσα 
περήφανο γιατί το σκουλαρίκι με τη γαλάζια πέτρα μου είχε πει πως ο μαίανδρος 
ήταν σπουδαίο σχέδιο,  γνωστό απ’ τους αρχαίους Έλληνες. Ευχήθηκα από μέσα μου 
να ταιριάζω στο δάχτυλο του κοριτσιού που ήξερε το μαίανδρο. Η ευχή έπιασε και 
από τότε η ζωή μου άλλαξε. Με τη Μάγδα (έτσι έλεγαν το κορίτσι) κολύμπησα, 
ταξίδεψα, γέλασα, στεναχωρήθηκα και ούτε μια στιγμή δε βαρέθηκα. Είμαι το 
δαχτυλίδι της Θάσου και είμαι χαρούμενο για την κάθε μέρα που ξημερώνει και για 
όσα καινούργια φέρνει μαζί της.