Η ΜΙΚΡΗ ΒΙΟΛΕΤΑ και το χάρτινο καράβι

( Γράφτηκε από την Μαρία Χ. )

Η Βιολέτα ήταν πολύ θυμωμένη σήμερα. Μα γιατί την στέλνουν στο σχολείο;

Αφού δεν τα καταφέρνει. Και δεν έχει άδικο η δασκάλα να την μαλώνει! Ή θα 

πειράζει τους συμμαθητές της ή θα ονειροπολεί όλη την ώρα. Να, σήμερα 

φανταζόταν ότι πετάει στα σύννεφα καβάλα σε κάτι τεράστια πουλιά! Αν είναι 

ποτέ δυνατόν.

Γύρισε στο σπίτι, πέταξε την τσάντα και πήρε τις χρωματιστές κόλλες και τα 

ψαλίδια της. Επιτέλους! Σε πολύ λίγο θα τελείωνε το έργο της. Και μετά ποτέ 

ξανά δε θα χρειαζόταν να πάει στο σχολείο.

Σε λίγα λεπτά η χάρτινη πολιτεία ήταν έτοιμη. Περπατώντας στις μύτες των 

ποδιών της χώθηκε ανάμεσα στα σπίτια και ξάπλωσε ήσυχη. Στην πολιτεία 

αυτή ήταν αρχόντισσα και ελεύθερη να κάνει ό, τι αγαπούσε η καρδιά της. 

Τώρα, ας πούμε, θα μπορούσε αν ήθελε να μπει στη βαρκούλα της και να φύγει.

Μ’ αυτή τη σκέψη η Βιολέτα πήδηξε στο χάρτινο πλεούμενο και άνοιξε τα πανιά. 

Ξαφνικά το καραβάκι άρχισε να λικνίζεται και η Βιολέτα βρέθηκε να ταξιδεύει 

πάνω από τις πολιτείες. Τι απέραντος που ήταν ο κόσμος! Ποτέ δεν τον είχε 

φανταστεί έτσι! 

«Ωχ, τι κάνει αυτή η κοπέλα εκεί κάτω;». Η ματιά της Βιολέτας έπεσε σ’ ένα 

κορίτσι που αφοσιωμένο στη δουλειά του έβαζε χρώματα πάνω σ’ ένα χαρτί 

και έπλαθε κόσμους ονειρικούς. «Σίγουρα αυτό το κορίτσι δεν πηγαίνει σχολείο! 

Και κοίτα τι ωραία πράγματα φτιάχνει! Να είχα κι εγώ χρώματα…»
Δεν πρόλαβε να τελειώσει την ευχή της κι αμέσως ο ήλιος έγειρε και ακούμπησε 

στα χέρια της τα χρώματα της αυγής και του δειλινού, τα χρώματα του ουρανού, 

του δάσους και του νοτισμένου χώματος, τα χρώματα του καλοκαιρού και του 

παγωμένου ανέμου. Η Βιολέτα χαμογέλασε ευτυχισμένη.

Από ψηλά έβλεπε μια μεγάλη πολιτεία. Πλησίασε και κατέβηκε. Θα έκανε όμορφη 

την πολιτεία με αυτά τα χρώματα! Όταν τελείωσε, τα σπίτια, οι δρόμοι, τα δημόσια 

κτήρια, όλα είχαν αλλάξει όψη. Ανέβηκε πάλι στο χάρτινο καραβάκι της και συνέχισε 

το ταξίδι της πάνω από πόλεις και χωριά δείχνοντας στους ανθρώπους την ομορφιά 

και τη δύναμη των χρωμάτων.
Μέχρι που ξαφνικά, συνάντησε ένα άλλο καραβάκι σαν το δικό της, που ταξίδευε 

στον ουρανό. «Γεια σου αγοράκι! Ταξιδεύεις κι εσύ; Σου φώναζαν κι εσένα στο 

σχολείο; Θέλεις να γίνουμε φίλοι;» φώναξε χαρούμενη η Βιολέτα. Και έγιναν φίλοι. 

Θα ταξίδευαν μαζί πια με τα καραβάκια τους στον ουρανό!
Στο δρόμο συνάντησαν κι άλλους φίλους, δυο τόσο δα μικρά αγοράκια και έναν 

γενναίο σκύλο που τα προστάτευε. Τα πήραν μαζί τους. Τα μικρά όμως έπρεπε να 

πάνε σχολείο. Άλλωστε και η Βιολέτα είχε μεγαλώσει πια, δε γινόταν να συνεχίσει 

να αντιπαθεί τα μαθήματα.
Έτσι το καραβάκι προσγειώθηκε. Η Βιολέτα πήρε από το χέρι τα δύο μικρά και τα 

οδήγησε στην πόρτα του σχολείου. Από σήμερα θα γίνονταν μαθητές. Και η Βιολέτα 

καλλιτέχνης, μαγείρισσα, κηπουρός και πάνω απ’ όλα δασκάλα. Τέρμα οι κοπάνες!