Μια μονολεκτική συμφωνία….

Η Μπάνσκα περιμένει στην εξώπορτα της αυλής. Κρατάει μια βαλίτσα

κοκκινωπή ,μικρή και φουσκωτή. Φοράει ένα μαύρο παλτό πολυκαιρισμένο. 

Μια παρδαλή δερμάτινη ,αλλά ξεθωριασμένη τσάντα κοσμεί τον ώμο της. 

Αδύνατη ίσαμε 40 χρόνων με καστανά μακριά μαλλιά και μάτια στέκεται όλο 

αγωνία και περιμένει την ανταπόκριση από το χτύπημα του κουδουνιού.
Πριν δύο χρόνια ήρθε από την Πολωνία. Νοσοκόμα στο επάγγελμα, μητέρα 

ενός έφηβου και γονέας για αυτόν. Στην προηγούμενη δουλειά φρόντιζε μια 

γιαγιά 90 χρόνων που απεβίωσε.. Είναι έξυπνη και υπεύθυνη. Γνωρίζει ελληνικά. 

Η οικογένεια έμεινε ευχαριστημένη. Της έδωσαν και συστατική επιστολή για την 

επόμενη δουλειά. Αυτές τις πληροφορίες για τη Μπάνσκα έδινε το γραφείο εύρεσης 

εργασίας αλλοδαπών γυναικών.. 

Η Μπάνσκα αγωνιά. Θα ήθελε να είναι ξέρει την εξέλιξη. Πριν τελειώσει τη 

σκέψη της έρχεται η απάντηση.




«Περάστε. Σας περιμένουν.», την καλημερίζει μια καλοσυνάτη κυρία. Η Μπάνσκα 

βαδίζει με αργά βήματα διασχίζοντας το μονοπάτι ανάμεσα στα πολύχρωμα 

παρτέρια με τους ευωδιαστούς πανσέδες. Ο κύριος Σπύρος σοβαρός , σκεφτικός ,

σπουδαίος γιατρός, καθηγητής της Ιατρικής Σχολής μπαίνει αμέσως στο θέμα.
« Η μητέρα μου για την οποία σας καλέσαμε έχει τη νόσο Αλτσάχαϊμερ. 

Είναι 75 ετών. Είναι ελάχιστα ομιλητική και θέλει να της διαβάζεται συνεχώς 

βιβλία. Ήταν δασκάλα στο επάγγελμα και συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων.»
Η οικογένεια είχε και ένα γιο, το Δημητράκη. Ένα αγόρι 15 ετών, άριστο μαθητή 

στο κολλέγιο Αθηνών. Η κυρία Νίτσα ,η μητέρα του, γιατρός και αυτή σε ένα 

μεγάλο νοσοκομείο της πόλης.
« Ξέρετε, συνέχισε ο κ. Σπύρος έχουμε δει πολλές κυρίες για αυτή τη δουλειά, 

αλλά δυσκολεύτηκαν να συνεχίσουν.»
Η Μπάνσκα προχώρησε λίγα βήματα στη κατεύθυνση που της υπόδειξε η κυρία 

Νίτσα και βρέθηκε έξω από την πόρτα της γιαγιάς – Ασημίνας. Τα νέα της 

καθήκοντα της δημιουργούσαν μια αγωνία. Της άρεσε το άνετο περιβάλλον που 

αντίκρισε και οι μορφωμένοι άνθρωποι. Ο νέος ρόλος της, που εκτός από νοσοκόμα 

θα διάβαζε κείμενα σε μια γλώσσα που την ήξερε μόνο ως ανάγνωση και γραφή 

χωρίς να κατανοεί το πλήρες νόημα, της έδινε την ευκαιρία να τελειοποιήσει τα 

ελληνικά της αλλά και να προσφέρει κάτι διαφορετικό σε μια ηλικιωμένη πάσχουσα 

κυρία. Η καλοσυνάτη γυναίκα σε λίγα λεπτά βρέθηκε στο προσκεφάλι της γηραιάς 

γυναίκας.
« Καλημέρα σας»
Η απάντηση ήρθε με μία λέξη που πιθανό ήταν «ναι» ή «καλημέρα» χωρίς τον απόηχο 

της φωνής.
Κάθε πρωί, αφού η γιαγιά τελείωνε το πρωινό της και η Μπάνσκα ολοκλήρωνε την

 ιατρική φροντίδα, την κάθιζε στην κουνιστή καρέκλα δίπλα σε μια τζαμόπορτα που 

έβλεπε στην αυλή με τους πολύχρωμους ιβίσκους. Ο Δημητράκης πριν φύγει για το 

σχολείο έμπαινε στο δωμάτιο της γιαγιάς. Καλημέριζε τις δύο κυρίες και με ευγενικό 

τρόπο έδινε στη γιαγιά το βιβλίο που θα της διάβαζε η Μπάνσκα. Η γιαγιά- Ασημίνα 

με ένα νεύμα των ματιών της και ένα ψιθύρισμα διαβεβαίωνε τον εγγονό της ότι 

συμφωνούσε.
Ήταν μια μονολεκτική συμφωνία που άγγιζε στα παιδικά χρόνια του Δημητράκη. 

Πάντα θα θυμάται τη γιαγιά να του διαβάζει αμέτρητα παραμύθια και ιστορίες πριν 

κοιμηθεί.
Η Μπάνσκα για ένα μεγάλο διάστημα ανταποκρίθηκε σε αυτή τη συμφωνία. 

Διάβασε όλα τα κλασσικά παραμύθια, τα αριστουργήματα της κλασσικής λογοτεχνίας, 

τα έργα της Διδώ Σωτηρίου ,της Ζωρζ Σαρρή και της Πηνελόπη Δέλτα . Κάποτε η 

γιαγιά αρρώστησε από πνευμονία και έπρεπε να νοσηλεύεται στο νοσοκομείο με 

τη φροντίδα της.