Το μυστήριο των διαλεγμένων βιβλίων

(Μικροί λάτρεις του αστυνομικού βιβλίου γράφουν…

Στο πλαίσιο της σειράς συναντήσεων στον Πολυχώρο, Μεταίχμιο
Εδώ: "Μια νέα περιπέτεια για τον Κλουζ")

Από τις εκδόσεις Συκαρά

Της Δήμητρας Συκαρά

Mε λένε Μιμή και είμαι ιδιωτική ντετέκτιβ. Μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και ετοιμαζόμουν πρωί πρωί να επισκεφθώ το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο: το Μεταίχμιο Παραξενευτήκατε όταν είπα ότι θα πάω πρωί πρωί εκεί, ενώ όλα τα άλλα παιδιά πηγαίνουν σχολείο. Σήμερα λοιπόν, για καλή μου τύχη, είναι Σάββατο και, όπως κάθε Σάββατο, το επισκέπτομαι για να καθίσω στις αναπαυτικές καρέκλες και να αφεθώ στα βιβλία των ραφιών του.

Βγαίνοντας από το σπίτι, ένα αεράκι ψύχους τύλιξε το ζεστό πρόσωπό μου. Η συννεφιασμένη μέρα δεν με έκανε να αλλάξω γνώμη και, ακάθεκτη, συνέχισα τον δρόμο μου για το βιβλιοπωλείο. Όταν (επιτέλους) έφτασα, η υπάλληλος με υποδέχτηκε με το θερμό της χαμόγελο. Της είπα ποιο βιβλίο ήθελα, και μου το έδωσε.  Πολύ καλό βιβλίο. Ένιωθα υπέροχα. Είχα απορροφηθεί.

Ο ήχος του κουδουνιού με διέκοψε. Σήκωσα στο κεφάλι μου και είδα να στέκεται  στην πόρτα του βιβλιοπωλείου ένας ψηλός κύριος, σαρανταπεντάρης περίπου, με ένα ύπουλο ύφος. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία και αφέθηκα ξανά στο βιβλίο μου. Κάποια στιγμή ο κύριος ρώτησε την υπάλληλο κάτι τόσο σιγά, που δεν άκουγα τίποτα.

Είχε βραδιάσει όταν ο μυστήριος τύπος έφυγε τελικά με άδεια χέρια. Είχε έρθει η ώρα κι εγώ να αφήσω στη μέση το βιβλίο μου. Όπως κατευθυνόμουν προς την πόρτα, ρώτησα την υπάλληλο,  από περιέργεια, τι ακριβώς την είχε ρωτήσει ο κύριος.  «Ήθελε να μάθε για τους αρχαιολογικούς χώρους της Αθήνας», μου απάντησε. Την καληνύχτισα κι έφυγα ήσυχα ήσυχα.

Νωρίς την άλλη μέρα χτύπησε το τηλέφωνο. Πετάχτηκα από το κρεβάτι κι άκουσα έντρομη τη φωνή της υπαλλήλου του Μεταίχμιο να μου φωνάζει να πάω αμέσως εκεί. Έτρεξα κι όταν έφτασα, τι να δω; Ένα παράθυρο σπασμένο. Άρχισε να μου εξηγεί: «Το βράδυ που έφυγα ήταν όλα ήσυχα κι ωραία. Μάλιστα, ο ίδιος ο ιδιοκτήτης έκατσε ως αργά.

Σήμερα το πρωί όμως αντίκρισα όλα τα ράφια πεταμένα κάτω μαζί με τα βιβλία. Ο ιδιοκτήτης του Μεταίχμιο με εκτιμά τόσο, που ήθελε να αναλάβω την υπόθεση. Για να μη μπλέξουμε με την αστυνομία. Δέχτηκα. Έπρεπε να κάνω, του είπα, μια μικρή έρευνα στον χώρο του Μεταίχμιο.

Καθώς γυρνούσα στεναχωρημένο από το γραφείο του κυρίου ιδιοκτήτη, πρόσεξα κάτι που ίσως μπορούσε να ρίξει φως στην υπόθεση: Ο κλέφτης είχε διαλέξει βιβλία που έχουν σχέση με το σύγχρονο μουσείο της Ακρόπολης και παρατήρησα ότι η πέτρα που ήταν πεταμένη, και προφανώς είχε σπάσει το τζάμι, βρισκόταν στην εξωτερική μεριά. Πράγμα το οποίο αποδείκνυε ότι ο κλέφτης βρισκόταν στο κτίριο μέσα και, για να διαφύγει, βρήκε την πέτρα και την πέταξε. Μα στο βιβλιοπωλείο δεν είχε πέτρες. Μήπως την κουβαλούσε από πριν ή είχε παραβιάσει μια πόρτα για να φύγει και την πέτρα την έριξε για να μας παραπλανήσει; Έχω μπερδευτεί.

Μετά από αυτή την έρευνά μου, αποφάσισα να φύγω. Καθώς έφευγα, είδα τον κ. Έκτορα, τον ιδιοκτήτη του απέναντι βιβλιοπωλείου να διαμαρτύρεται ότι τάχαμου του είχαμε κλείσει τον δρόμο και οι πελάτες του δεν μπορούσαν να πάνε σ’ αυτόν. Μου κίνησε το ενδιαφέρον αυτή η συμπεριφορά του. Τον έγραψα στη λίστα των υπόπτων. Γύριζα στο σπίτι όταν έπεσα πάνω σε έναν…Μα ναι! Αυτός ήταν ο όλο μυστήριο τύπος! Τον χτύπησα. Του έπεσε κάτι. Δεν πρόλαβα να διακρίνω τι. Αλλά το μάζεψε στα κρυφά. Λέτε, λέτε να είναι ο….

Την επόμενη μέρα άκουσα στις ειδήσεις ότι από το σύγχρονο μουσείο της Ακρόπολης κλάπηκαν 5 αρχαιολογικά ευρήματα. Λέτε να είχε σχέση με τον κλέφτη; Ντύθηκα και πήγα αμέσως Μεταίχμιο. Στη γωνία του δρόμου πάλι είδα εκείνον τον τύπο. Σα να παρακολουθούσε κάποιον.

Το Μεταίχμιο ήταν κλειστό! Σάστισα! Μα γιατί; Ούτε είχε παραβιαστεί τίποτα. Η υπάλληλος με είδε, ξεκλείδωσε την πόρτα και με ένα λυπημένο ύφος με χαιρέτισε. Κλάπηκαν κι άλλα βιβλία, μου είπε. Κι αυτό συνέβη σε μια ώρα, όταν είχε πάει να παραλάβει  τα εμπορεύματα των νέων βιβλίων.  Αρχίζω έρευνα. Κανένα αξιόλογο εύρημα όμως

Καμία πόρτα ή παράθυρο παραβιασμένο, ούτε για δείγμα, αλλά τα βιβλία που είχαν κλαπεί είχαν θέμα «Μια ξενάγηση στα μουσεία της Αθήνας». Άρα ο κλέφτης έπρεπε να ξέρει ακριβώς τι γινόταν στο βιβλιοπωλείο. Και μόνο ένας μπορούσε να ξέρει! Μα φυσικά! Ο κ. Έκτορας είχε κι αυτός βιβλιοπωλείο και μπορεί η δουλειά του να μην πήγαινε και τόσο καλά… Αποφάσισα να τον παρακολουθήσω μα μάταιος κόπος. Ακολουθούσε μια απλή ρουτίνα ή με είχε καταλάβει;

Για την επόμενη μέρα ήμουν έτοιμη! Μάλιστα στις ειδήσεις άκουσα πως πολλά αρχαιολογικά μουσεία είχαν παραβιαστεί και ακριβά ευρήματα είχαν εξαφανιστεί. Όποιος και να το έκανε, θα το σταματούσε σύντομα! Άρχισα να μιλάω. Ο ύποπτος είναι ο….όλο μυστήριο τύπος τον οποίο έδειξα με το δάχτυλό μου. Άρχισα να διηγούμαι το ύποπτο πέσιμο, τις κρυφές συνομιλίες. Τότε άρχισε να εξηγεί στον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί πως του άρεσαν τα παιδικά βιβλία και πως δεν ήθελε να το εμπιστευτεί σε κανέναν γιατί θα ακουγόταν γελοίο. Παρακολουθούσε το βιβλιοπωλείο του Μεταίχμιο μήπως είναι κανένα παιδί και τον πάρει μάτι.

Έληξε η συζήτηση αλλά, όπως ανεβαίναμε για το γραφείο του ιδιοκτήτη, βρήκα ένα φυλλάδιο «Πώς φτιάχνουμε μουσεία». Τότε έτρεξα και ανακοίνωσα πάλι ότι ο ένοχος ήταν ο ιδιοκτήτης του Μεταίχμιο, ο κ. Θεόδωρος. Αυτός είναι γιατί ήθελε τα ευρήματα που βρέθηκαν στην αυλή του Μεταίχμιο για να φτιάξει ένα υπερσύγχρονο μουσείο με τα άλλα ευρήματα που είχε κλέψει ως τώρα. Έτσι εξηγούνται όλα.

Συνεπώς όλες οι κλεψιές γινόντουσαν από το εσωτερικό και εκείνος ανέθεσε την υπόθεση σε μένα για να ξέρει ακριβώς τις κινήσεις μου.