Τα φύλλα θροΐζουν, παίζουν με τον ήλιο πάνω στο κεφάλι μου. Ξαπλωμένη σ’ ένα πλακόστρωτο, σχηματίζουμε με φίλους ένα αστέρι. Αισθάνομαι στη πλάτη μου το κρύο από την πέτρα. Ένας εξαίσιος σκοπός από μια μακρινή κιθάρα με τυλίγει και ξαφνικά ανοίγει διάπλατα ένα παράθυρο στα νιάτα μου. Ρίγος με διαπερνά. Η ζωή με πλημμυρίζει, η ζωή η πρωτόγονη, που δεν χρειάζεται σκέψεις, λέξεις, εξηγήσεις. Κάτω από την πλάτη μου, η πέτρα ζεσταίνεται. Και σκέφτομαι αν η πέτρινη πλάκα αυτή έμελλε να με σκεπάσει τούτη τη στιγμή, δεν θα μ’ ένοιαζε καθόλου.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου