Ένα άχρηστο όνειρο

( Γράφτηκε από την Αλίκη Στελλάτου )

Αυτό το μεσημέρι δεν την έπιανε ύπνος. Κάθησε στο μικρό φορτωμένο 

γραφείο, έπιασε το στυλό, μάταια. Καμμία έμπνευση. Αφαιρέθηκε. 

Άρχισε να παίζει με τα μαλλιά της. Πιάνει πάλι το στυλό, ζωγραφίζει 

μουτζούρες στο περιθώριο του μικρού, μπλε τετραδίου.

Από το πρώτο αριστερό παραγεμισμένο συρτάρι ξεχείλιζαν τα σημειωματάρια 

τσέπης. Κόκκινα΄ των καθημερινών σκέψεων. Στο δεύτερο συρτάρι, τα μπλε, 

των ονείρων. Ίσως κάπου εδώ να είναι κρυμμένη η έμπνευση. Κλείνει τα μάτια 

και ψηλαφίζει στα «όνειρα». Πιάνει ένα μπλε. Ανοίγει, διαβάζει. 

«Βάζω στην κλειδαριά ένα κλειδί που δεν είναι το κλειδί μου αλλά μπαίνω 

σ’ ένα σπίτι που είναι το σπίτι μου. Η τηλεόραση δείχνει σε επανάληψη τις 

“Τρεις Χάριτες” και μυρωδιά σωταρισμένου σκόρδου πλημμυρίζει τα ρουθούνια μου.

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο στολισμένο και φωτισμένο στέκεται ακούραστο 

δίπλα στην τραπεζαρία. Επάνω της ένα βάζο με ζέρμπερες – τα αγαπημένα της 

μαμάς – στον τοίχο ο γνωστός πίνακας αγνώστου καλλιτέχνη και δίπλα 

η μπαλκονόπορτα.

“Ο κέδρος του κήπου έχει μεγαλώσει πολύ” σκέφτηκα “σχεδόν έφτασε το 

μπαλκόνι μας”… και μεγαλώνει, και μεγαλώνει, και σκύβει, και μπαίνει στην 

τραπεζαρία, και μέσα στο βάζο με τις ζέρμπερες, και περνάει μπροστά από 

τον πίνακα του άγνωστου καλλιτέχνη. Απλώνεται παντού … Ξαφνικά, κάτι 

με χτυπάει στο κεφάλι, ένα σκόρδο;; από τον κέδρο;; Και τότε, η κάσα της 

μπαλκονόπορτας έγινε η κορνίζα του πίνακα. Εγώ πού είμαι; Στην τραπεζαρία, 

στο μπαλκόνι ή μέσα στον πίνακα;

Πήδηξα από ψηλά – από το μπαλκόνι μας στον δεύτερο; - και βρέθηκα σε 

μια ακρογυαλιά΄ μοιάζει με αυτήν του Cayo Blanco στην Κούβα. Είμαι ξαπλωμένη 

με χέρια και πόδια ανοιχτά, μάτια κλειστά. Η άμμος είναι χωμένη παντού, 

στα μαλλιά, στα αυτιά, ανάμεσα στα δάχτυλά μου, αλλά δεν μ’ ενοχλεί. 

Ο ήλιος καίει ευχάριστα τα βλέφαρά μου και τα κύματα που σκάνε λίγο κάτω 

από τα πόδια μου ακούγονται κάπως σαν νανούρισμα “…στην Βενετιά τα ρούχα 

σου και τα χρυσαφικά σου… ”. Χαμογελάω…

Τι να ήθελε να μου πει αυτό το όνειρο; Τίποτε μάλλον…Ένα άχρηστο όνειρο…»

Άχρηστο; Μμμ, Όχι και τόσο, κλείνει τα μάτια, πιάνει το στυλό…