(Γράφτηκε από την Μαρία Χ.)
Με ρώτησες κάποτε πώς θ’ ανέβεις,
πώς θα φτάσεις ψηλά,
πώς θα νιώσεις πως πέταξες, γιε μου.
Τότε δεν σου απάντησα,
μόνο έσκυψα χαμηλά το κεφάλι
μην και τύχει να δεις
τα δυο δάκρυα πού ‘σταξαν.
Μα τώρα όλ’ άλλαξαν
και θαρρώ πως μπορώ μιαν απάντηση
και για τότε να δώσω.
Κι έτσι, καθώς μάνα σου είμαι
και σε σένα με τόλμη μπορώ να μιλάω,
ό,τι έχω μες στην καρδιά θα σου πω.
Σαν θες να ευτυχήσεις για πάντα,
να μοιράζεσαι θά ’πρεπε γιε μου.
Σαν θες την ελπίδα να νιώσεις ν’ ανοίγει,
μην το ξεχνάς.
Είναι άλλοι
που χρόνια προσμένουν το χέρι σου.
Κι αν θέλεις μια μέρα
να φτάσεις ψηλά,
να αγγίξεις τα ύψη που λίγοι κατάφεραν νά βρουν,
τότε παιδί μου,
θα πρέπει να μάθεις
πως δρόμος πιο σύντομος
για να φτάσεις στο φως
δεν υπάρχει.
Θα πρέπει όλον τούτο τον ατέλειωτο,
τον απρόκοφτο κόσμο
να αγαπήσεις
έως θανάτου.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου