Μ΄ ακούς;

( Γράφτηκε από τη Ρουμπίνη )

Γεια σου. Με λένε Χαρά. Εσένα; Δε γράφω ημερολόγιο. Μιλάω σε σένα. 

Όχι. Ούτε να αυτοκτονήσω πρόκειται. Απλά θέλω να σου μιλήσω. Δε με 

ξέρεις; Ψάξε λίγο και θα με θυμηθείς…Δεν το έχω ξανακάνει αυτό. Όμως 

δε γίνεται αλλιώς. Πρέπει να σου μιλήσω. Είναι η μόνη λύση..; Λίγο κλισέ 

ακούγεται. Δεν είμαι καλή στο να εκφράζομαι. Είμαι καλή στο να κρατάω.. 

Τι; Οτιδήποτε! Όποιο βάρος δε μπορείς να σηκώσεις. Τα ψώνια απ΄ το 

σουπερμάρκετ, τη γκρίνια του μικρού, τη βαλίτσα σου στο ταξίδι, το μυστικό 

«ως τον τάφο», την ομάδα στο match point, τη μονάδα στο διαγώνισμα, την 

αναχώρηση … «Βράχος» που λέει κι η μαμά. Λόγω χαρακτήρα; Λόγω του 

ρόλου που μου δόθηκε να παίξω από μικρή; Δεν ξέρω. Πάντως θα ήθελα να 

ρίξω μια ματιά παρακάτω στο σενάριο. Τέλος πάντων.

Αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι… (Μη με παρεξηγήσεις!) Σπάει ο βράχος; 

Ως τώρα νόμιζα ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό! Ότι όλα τα αντέχει. Όμως 

πώς να στο πω… Κάτι μάλλον έσπασε. Γιατί βλέπω τα σημάδια. Ναι και εγώ 

το κατάλαβα. Είναι όμως η απουσία της ή κάτι άλλο;

«Τώρα πρέπει να σταθείς στη μαμά! Σκέψου τη στεναχώρια της. Άλλωστε σε 

σένα γιαγιά ήτανε.», σου λένε. Και τι πα να πει δηλαδή; Εγώ δεν πονάω; Ειδικά 

για εκείνη; Εμένα δε θα μου λείψουν τα παλιομοδίτικα γυαλιά; Τα μεγάλα χέρια 

της γύρω μου; Η φωνή των παραμυθιών μου; Το «μανούλα μου» (τι φοβερό 

γιαγιαδίστικο!); Ο «βράχος» που κούρνιαζα και έβλεπα τα πιο απίστευτα 

ηλιοβασιλέματα; Τι γίνονται οι βράχοι όταν μεγαλώνουν; Πώς γίνεται να μην το 

ξέρεις; …. Μάλλον βότσαλα σκέφτομαι. (Μη γελάς!) Τόσα χρόνια, τόσο βάρος, 

τόσα κύματα. Όμως και τόσα παιδικά σκαρφαλώματα, τόσες ανατολές, τόσα 

παιχνίδια με το φεγγάρι. Δε γίνεται να χάνονται έτσι απλά. Να κοίτα! Μου το 

έδειξε πριν την αναχώρηση. Στο χαρακωμένο της χέρι… ένα βότσαλο με δύναμη 

βράχου…

(Σ’ ευχαριστώ… Δε θα χαθούμε έτσι; )