Το χαμόγελο της Δάφνης

-Δάφνη! Μηχανολόγα μου γλυκιά! Να μεγαλώσεις γρήγορα, να πάρεις στα χέρια σου την οικογενειακή επιχείρηση!

Η Δάφνη, χάρισμα θεού πως την λέγανε οι δικοί της, ήταν ένα τρυφερό κορίτσι. Καλή μαθήτρια, άκουγε πάντα με προσοχή τον πατέρα της, τον Γιώργο. Τον θαύμαζε και τον λάτρευε μαζί. Η μάνα της, στοργική και έξυπνη, είχε αφοσιωθεί στην οικογένειά της, εγκαταλείποντας την δική της επαγγελματική σταδιοδρομία. Με το μικρό της αδερφό, έπεφτε κανένας καυγάς, γιατί την πείραζε συνέχεια, μα μπορούμε να πούμε με σιγουριά, ότι η Δάφνη μεγάλωσε σ’ ένα περιβάλλον, ιδιαίτερα ευνοϊκό, που θα την βοηθούσε να βρει τα μονοπάτια της και να ανθήσει.

Στο Λύκειο, η Δάφνη ακολούθησε τις θετικές επιστήμες, όπως το όριζε η οικογενειακή ρότα.

- Δάφνη, σου ήρθε το μηχανογραφικό για τις Πανελλήνιες, έλα να σε βοηθήσω να το συμπληρώσουμε μαζί, είπε ο Κύριος Γιώργος

Υπάκουη η Δάφνη, δήλωσε ως πρώτη επιλογή τα μηχανολογικά τμήματα της χώρας. Όμως, κρυφά, κρυφά, ευχήθηκε να μην περάσει σε αυτές και να πετύχει στις δευτεροκλασάτες σχολές του Περιβάλλοντος. Ήδη διαισθανόταν ότι η δουλειά του μηχανολόγου δεν θα της άρεσε και ας ήταν εξασφαλισμένο το μέλλον της στην οικογενειακή επιχείρηση.

Η προσευχή της εισακούστηκε μέχρι τον Όλυμπο, και η Πανελλήνια Ανώτατη Εκπαίδευση δεν την δέχτηκε στο κόρφο της. Αυτή ήταν η πρώτη ανταρσία της Δάφνης κατά του οικογενειακού πεπρωμένου.

Στα δεκαοχτώ της, άνοιξε τα φτερά της για το Εδιμβούργο της Σκωτίας που την δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες στο τμήμα της Μηχανολογίας. Τώρα, εξήγησε μου, πως είναι δυνατόν, ένα παιδί να κρίνεται άξιο σε ξένη χώρα και ανάξιο στην ίδια του τη πατρίδα; Μάλλον μένει ένα μυστήριο που δύσκολα το χωράει και ο πιο απλοϊκός νους..

Στους πρώτους έξι μήνες της ξενιτιάς, η Δάφνη κόντεψε να πεθάνει από το καημό της. Αλλά τόσο της χρειάσθηκε να ασπαστεί τελικά τη σκοτσέζικη κουλτούρα, φιλία, το κλίμα και ... το σκοτσέζικο ντους. Το μόνο που δεν αγκάλιασε ήταν η μηχανολογία, έστω και σκοτσέζικη. Αφού τέλειωσαν τα «πρέπει», λοξοδρόμησε σε ένα μεταπτυχιακό στο Περιβάλλον και ανέπτυξε την κλίση της για την ζωγραφική.

Μετά από οχτώ χρόνια, γύρισε στην Ελλάδα. Δεύτερος ξεριζωμός.

- Έλα, να με βοηθήσεις και να εφαρμόσεις ότι έμαθες στην επιχείρηση, είπε ο Κύριος Γιώργος όλο χαρά

Του κάκου η προσπάθεια!

- Ας προσπαθήσουμε να προσανατολίσουμε τους στόχους της επιχείρησης στα περιβαλλοντικά αντικείμενα, παραδέχτηκε ο Κύριος Γιώργος με συγκατάβαση

Η Δάφνη προσπάθησε έντιμα, αλλά, οι όποιες μικροαμφιβολίες που μπορεί να της είχαν απομείνει, εξαφανίσθηκαν.

- Πατέρα δεν τραβάω και δεν βλέπω να μπορέσω να συνεχίσω στην επιχείρηση, τόλμησε να πει η Δάφνη στον πατέρα της

Αρπαγή της Δάφνης διέπραξαν το Πανεπιστήμιο Αθηνών και Θεσσαλίας σε ερευνητικά προγράμματα σχετικά με το Περιβάλλον και η Δάφνη ξαναβρήκε το χαμόγελό της.

Επώδυνος και αργόσυρτος υπήρξε ο επαναπατρισμός της στην Ελλάδα, αλλά η Δάφνη τελικά έμπηξε οριστικά την άγκυρά της, μόλις πριν δύο χρόνια.

Και τώρα θυμάται τον Πατέρα της, τον Γιώργο με αγάπη και πόνο. Καθώς η οικογενειακή επιχείρηση έμεινε ορφανή, η Δάφνη έχει επωμισθεί το κλείσιμο της. Τι τα θες όλα αλλάζουν και τόσο γρήγορα πια.

Χαμογελαστή σχεδόν πάντα η Δάφνη. Μεσ’ στις κόρες της τρεμοπαίζει μια σπίθα ίσως νοσταλγίας, ίσως απορίας. Μήπως είναι αυτό που την κάνει να θέλει να ζωγραφίσει σ’ ένα περίγυρο πιο αρμονικό, πιο φιλικό, πιο καθάριο;

Ύμνος στην γλυκύτητα της ζωής, το χαμόγελο της Δάφνης έχει περιλούσει με το φως του, όσους βρέθηκαν κοντά της στην Πάρο, σ’ ένα εξαίσιο αυγουστιάτικο photo-finish. Ας μείνουν στο σκοτάδι, όσοι δεν γνωρίζουν αυτή την φωτεινή νησίδα!

Μαρούσα