Άλλο ένα γράμμα

Αγαπημένε μου Μιχάλη,

Είναι Τετάρτη μεσημέρι και έχουμε ένα διάλειμμα δύο ωρών από το σεμινάριο δημιουργικής γραφής και, λίγο το σεμινάριο λίγο οι ερωτήσεις των ανθρώπων που γνώρισα εδώ, μου ήρθε η σκέψη να σου γράψω ένα γράμμα, όπως τότε που πρωτογνωριστήκαμε, όλα τα πέντε χρόνια που αλληλογραφούσαμε μέχρι να έρθω οριστικά στην Αθήνα.

Εδώ πολλοί με ρωτούν, “τι κάνει μία Γαλλίδα στην Ελλάδα;” Ακόμα αναρωτιέμαι, χωρίς τις φωτογραφίες από τα ταξίδια του πατέρα μου, δίχως το μικρόβιο των αρχαίων ελληνικών και χωρίς την τύχη να περάσω όλα τα μαθήματα εκείνο το καλοκαίρι, θα είχα άραγε ξεκινήσει εκείνο το πρώτο ταξίδι μου στην Ελλάδα; Κομμάτι της ζωής μου η Ελλάδα και πρίν σε γνωρίσω. Να 'ναι μήπως αλήθεια ότι το σύμπαν συνωμότησε για να συναντηθούμε;

Κάθομαι σε ένα παγκάκι μπροστά σε μια φθινοπωρινή θάλασσα που πολυλογεί και σκέφτομαι όλα αυτά τα χρόνια. Σκέφτομαι πως ξεκίνησα, νέα γαλλίδα γιατρός στην Ελλάδα της δικτατορίας, με τις τόσες ώρες δουλειάς για το αγροτικό, για την ειδικότητα και με μια μικρή στην αγκαλιά. Σκέφτομαι τους δασκάλους μου και αισθάνομαι τυχερή που τους γνώρισα και συνεργάστηκα μαζί τους. Μη με παρεξηγείς, δεν μετανιώνω που συνταξιοδοτήθηκα, εξάλλου έχω ακόμα τα εθελοντικά ιατρεία. Απλώς, ακόμα με γεμίζει χαρά η παιδιατρική, αυτή η αισιόδοξη πλευρά της ιατρικής. Και τώρα, όπως πάντα, βρίσκω καινούριους τρόπους να έρχομαι σε επαφή με καινούριους ανθρώπους και νέα ενδιαφέροντα.

Πρέπει να αφήσω τώρα το γράμμα γιατί τελειώνει το διάλειμμα και πρέπει να γυρίσω πίσω.

Μέχρι να σε ξαναδώ,

με αγάπη

Μαντλέν