Δωρεάν σεμινάριο για διαχείριση άγχους.

στο πλαίσιο εθελοντικής δράσης στα Πολυϊατρεία του Δήμου Λυκόβρυση.

Από την ψυχολόγο και συνεργάτιδα Σταυρούλα Σανίδα

Περισσότερα στο: http://psypath.blogspot.com/

Προώθηση φιλαναγνωσίας στα σχολεία; Με σωστή οργάνωση ναι!

Συγχαρητήρια στο 20ο Δημοτικό Σχολείο Κερατσινίου και στον άξιο διευθυντή και τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς τους. Οργάνωσαν το καλύτερο πρόγραμμα προώθησης της φιλαναγνωσίας που έχω δει σε σχολείο.

Η συνταγή της επιτυχίας:

1. Πριν κληθεί ο συγγραφέας να κάνει παρουσίαση βιβλίου στους μαθητές, οι μαθητές είχαν διαβάσει στην τάξη ή μόνα τους ένα ή περισσότερα βιβλία  και ο εκπαιδευτικός είχε συζητήσει μαζί τους και είχε προετοιμάσει το έδαφος ώστε η συνάντηση με τον συγγραφέα να είναι γόνιμη.

2. Υπήρχε δυνατότητα αγοράς βιβλίων μέσα στο σχολείο, στην αίθουσα που γινόταν η παρουσίαση βιβλίου. Έτσι, όσοι μαθητές ήθελαν, αγόρασαν βιβλία. (Το παιδί πρέπει να μάθει να αγαπά το βιβλίο, να θέλει να το έχει δικό του, να το έχει στη βιβλιοθήκη του και να μπορεί να ανατρέχει σε αυτό. Τόσα και τόσα πράγματα αγοράζουν τα παιδιά, ας αγοράσουν και ένα βιβλίο!)

3. Οι γονείς είχαν ενημερωθεί για την εκδήλωση και για τη διάθεση βιβλίων τη συγκεκριμένη ημέρα με μια επιστολή. Στην επιστολή αναφέρονταν οι τίτλοι των βιβλίων και οι τιμές τους. Όποιος γονιός ήθελε έδινε το αντίστοιχο χαρτζιλίκι στο παιδί. (Φυσικά οι τιμές των βιβλίων πρέπει να είναι προσιτές.)

4. Ο συγγραφέας υπέγραψε τα βιβλία των παιδιών. (Σημαντική λεπτομέρεια. Συχνά οι μαθητές  δίνουν στους συγγραφείς χαρτάκια και ζητάνε αυτόγραφο! Οφείλουμε να τους εξηγήσουμε ότι αυτόγραφα δίνουν οι τραγουδιστές και οι ηθοποιοί. Οι συγγραφείς υπογράφουν βιβλία.)

Στο διάλειμμα είδα μαθητές να διαβάζουν στην αυλή τα βιβλία που αγόρασαν. Ένδειξη ότι κάτι έγινε!

Η παγκόσμια σχολική τάξη

"Η καινούργια ηλεκτρονική τάξη διαθέτει μεγάλες οθόνες αφής που μπορούν να χειρίζονται οι μαθητές και μέσω του διαδικτύου να επικοινωνούν και να ανταλλάσσουν γνώσεις με σχολεία από όλον τον κόσμο. Η οροφή μετατρέπεται σε θόλο που μπορεί σε τρισδιάστατη εικόνα να παρουσιάσει διάφορα θέματα. Μέσω αυτών των οθονών γίνεται τρισδιάστατη τηλεδιάσκεψη και όλοι αισθανόμαστε ότι βρισκόμασε σε μια παγκόσμια σχολική τάξη."

Γεράσιμος Κανελλόπουλος, Στ' Δημοτικού, από το διήγημά του που βραβεύτηκε στον διαγωνισμό διηγήματος με θέμα Μια μέρα στην Ελληνογερμανική των ονείρων μου¨" Ο διαγωνισμός έγινε για τον εορτασμό των 50 χρόνων της Ελληνογερμανικής.

Υπέροχη παράσταση από δασκάλους, ναι στον Άγιο Παντελεήμονα!

8/6/2011, 8.00 μμ., Μαυρογένους 8.
Η είσοδος του "θεάτρου"
Το έργο:
Τζι-τζιμιτζιχοτζιριά. Της Σ.Μιχαηλίδου



Η παράσταση αρχίζει.
Η Χριστίνα Βασιλοπούλου





Μια παράσταση για τη διαφεροτικότητα.

Έπαιξαν όλοι οι εκπαιδευτικοί, οι διευθυντές, ο επιστάτης, όλοι
Και ήταν μαγικά.

Με μηδέν προϋπολογισμό, με αυτοσχέδια σκηνικά και κοστούμια, σε μια σχολική αίθουσα τελετών δίχως εξοπλισμό, κονσόλες και φώτα, στήθηκε ένα μαγευτικό θέαμα. Αν οι εκπαιδευτικοί ενός σχολείου μπορούν να κάνουν μια τόσο δεμένη παράσταση και να μεταδώσουν κέφι και όρεξη για  ζωή, ε ας γυρίσουμε όλοι στα θρανία. Στα 20ο και 264ο Δημοτικό Σχολεία της οδού Μαυρογένους!

Συγχαρητήρια στη Χριστίνα Βασιλοπούλου και σε όλη την ομάδα.

Τα μυστικά που δεν ... κράτησε η Ειρήνα Αναστασιάδου

Συγγραφέας. Δημοσιογράφος. Μεταφράστρια. Αντιπρόσωπος του Ομίλου 

για την Unesco Τεχνών Λόγου και Επιστήμων Ελλάδος στις Κυκλάδες. Γράφει 

διηγήματα και σενάρια για το σινεμά και θέατρο. Γεννήθηκε στην Τιφλίδα της 

Γεωργίας. Είναι απόφοιτη του Πανεπιστήμιου Ξένων Γλωσσών της Τιφλίδας 

(τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας). Συνεργαζόταν με την κορυφαίας Σοβιετικές 

εφημερίδες «Απογευματινή Τιφλίδα» και «Νεολαία της Γεωργίας». Το 1992 

μεταναστεύει στην Ελλάδα. Συνεργάζεται με το περιοδικό του Ομίλου για την 

UNESCO Τεχνών Λόγου και Επιστήμων Ελλάδος, την Ρωσόγλωσση εφημερίδα 

«Ομόνοια» που βγαίνει στην Αθήνα και το Ρωσόγλωσσο λογοτεχνικό περιοδικό 

«Σεμεϊκα» το οποίο βγάνει στην Γερμανική πόλη Βούπερταλ. Χειρίζεται τρείς 

γλώσσες: Ελληνικά, Ρωσικά και Αγγλικά. Το πρώτο της βιβλίο «Το μητρικό 

ένστικτο της νύμφης Αδράστειας», γραμμένο στην Ρωσική γλώσσα έγινε μεγάλη 

επιτυχία. Μόλις τώρα βγήκε το πρώτο της βιβλίο στα Ελληνικά «Τα μυστικά που 

δεν κράτησα» από τις εκδόσεις «Μουσαίο». Πατείστε εδώ για να διαβάσετε ένα

απόσπασμα του βιβλίου.

ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

(Με αφορμή τον πρόσφατο αιφνίδιο θάνατο του ποιητή Γιάννη Βαρβέρη 
στις 25 Μαΐου 2011, δημοσιεύουμε ένα ποίημα του ίδιου) :

Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές
αν μάλιστα τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πόλη
να τους βλέπουμε που και που
γιατί εκεί που ζούμε ήσυχοι
βέβαιοι πως ζούνε κι αυτοί - ξεχασμένοι έστω -
εκεί έρχεται το μαντάτο τους.

Οι καλοί ποιητές μας φεύγουνε μια μέρα
όχι γιατί πεθαίνουνε
από έμφραγμα ή από καρκίνο
αλλά γιατί φυτρώνουνε στα βλέφαρά τους
λουλούδια τρομερά.

Κλέφτης φεγγαριών

(Γράφει και εικονογραφεί η Μαγδαλένα)

Νομίζω, δηλαδή είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ο μπαμπάς μου είναι ο πιο σπουδαίος και σοφός μπαμπάς στον κόσμο! Έχει πάντα μια απάντηση για όλα και βέβαια κάτι που δεν έχουν οι άλλοι πατεράδες.. Ένα φοβερό τηλεσκόπιο με το οποίο  το βράδυ στην ταράτσα μπορούμε να δούμε όλους τους γαλαξίες, τους πλανήτες και τους αστερισμούς. Ο μπαμπάς μου είναι ένας αστρομυστικός ή φεγγαροφυσικός ή κάτι τέτοιο, πάντως για μένα ο καλύτερος μπαμπάς όλου του σύμπαντος.

_Αρθούρεεεε!

Κάλεσέ με στα όνειρά σου

      

(Γράφει και εικονογραφεί η

 Μαριέττα)

Ο αδελφός μου κι εγώ. Εγώ και ο αδελφός μου. Δίδυμα μ΄ένα χρόνο διαφορά. Όλοι μας μπερδεύουν. Ακόμη κι ο μπαμπάς και η μαμά. Ανάποδα και αντίστροφα λένε πάντα τα ονόματά μας κι έχουν την απαίτηση εμείς να καταλάβουμε. Και παραδόξως εμείς καταλαβαίνουμε!

Μοιραζόμαστε, από τότε που γεννήθηκε ο μικρός, το ίδιο δωμάτιο, τα ίδια παιχνίδια, το ίδιο κούρεμα, τους ίδιους παππούδες και απ΄ότι λέει και ο μπαμπάς και την ίδια βλακεία. Για να μη μιλήσω για οδοντόβουρτσες, βρακιά και κυρίως παπούτσια, με αποτέλεσμα να κολλάμε ο ένας απ΄τον άλλο τα πάντα(και τη βλακεία επιμένει ο μπαμπάς) και να πηγαίνουμε στο σχολείο φορώντας στο ένα πόδι 31 και στο άλλο 33 αθλητικό.

Στην αρχή ο μικρός με τσάντιζε. Κλαψιάρης, γκρινιάρης και με σοβαρό κουσούρι να «τρώει τα πάντα» με αποτέλεσμα η μάνα μου να μου το χτυπάει συνέχεια μόνο και μόνο γιατί εγώ στο φαγητό μου είμαι …εκλεκτικός. Έγινα κι εγώ γκρινιάρης μπας και μου γίνονται ευκολότερα τα χατίρια, με αποτέλεσμα να σπάμε τα νεύρα της μάνας μας διπλά και να μην κάνει τα χατίρια σε κανέναν μας.

Κάπως έτσι ξεκίνησε και η ιστορία με το κρεβάτι. Είδε κι έπαθε η έρημη να με μάθει να κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Ήρθε ο μικρός και χάλασε το σκηνικό. Αυτός δίπλα της για μήνες και ΄γω μόνος μου στο διπλανό δωμάτιο. Έξαλλος έγινα. Διεκδίκησα τη θέση μου στο κρεβάτι τους, ανάμεσά τους. Ούτε που μ΄ένοιαζε αν με σπρώχναν, ζουλάγαν, ζουπάγαν κι όλα αυτά τα φοβερά που συμβαίνουν το βράδυ σ’ένα κρεβάτι που είναι για 2 αλλά κοιμούνται 3 ή 4 ή καμιά φορά και 5. Είχα κερδίσει μια μικρή μάχη σε σχέση με τον αδελφό μου που ακόμα κοιμόταν σένα καρυδότσουφλο δίπλα στη μάνα μου. Εγώ είχα τη μυρωδιά της. Πήγαινα κοντά της και της βούταγα όποιο τσουλούφι περίσσευε και δεν τ ΄άφηνα όλη νύχτα. Εκεί ανάμεσα στα δαχτυλάκια μου να το κάνω μικρά μικρά κομπάκια, όση και η ευτυχία μου που έκλεβα λίγα κρεβατικά τετραγωνικά.

Χρωματιστά όνειρα στην πόλη του άσπρου και μαύρου

(Γράφει και εικονογραφεί η Εβίτα)

Οι άνθρωποι της πόλης δεν μιλούσαν ποτέ για τα χρώματα και κανείς δεν ήξερε αν κάποιος  τα είχε δει ποτέ στα αλήθεια ή έστω στα όνειρα του.

Στην πόλη αυτή, σε ένα από τα άσπρα σπίτια, ζούσαν μαζί με τους γονείς τους δύο δίδυμα αδέρφια, η Ροζαλία και ο Μωβάκης που αγαπούσαν πολύ τη ζωγραφική. Κάθε μέρα έπαιρναν τα μαύρα μολύβια τους και γέμιζαν ένα σωρό άσπρα χαρτιά με τις ζωγραφιές τους. 

Το πρωί της ημέρας των γενεθλίων τους, η μαμά μπήκε στο δωμάτιο τους κρατώντας ένα κουτί.

-Χρόνια πολλά! Αυτό το δώρο σας το έστειλε ο παππούς, τους είπε και τους φίλησε.

Ο Μωβάκης και η Ροζαλία πετάχτηκαν αμέσως από τα κρεβάτια τους. Αγαπούσαν πολύ τον παππού τους που ζούσε σε μία μακρινή πόλη, κι ας μην τον έβλεπαν συχνά. Άνοιξαν γρήγορα το δώρο σκίζοντας το ασπρόμαυρο περιτύλιγμα και έβγαλαν από το κουτί μια κασετίνα με δύο μαύρα μολύβια!

-Ο παππούς ξέρει πόσο σας αρέσει να ζωγραφίζετε, είπε χαμογελώντας η μαμά και πήγε στην κουζίνα να ετοιμάσει το πρωινό.

Ο Μωβάκης πήρε τα μολύβια για να τα βάλει πίσω στην κασετίνα όταν ξαφνικά φώναξε:

-Ροζαλία, έλα να δεις! Ένα γράμμα από τον παππού.

Το γράμμα που ήταν κρυμμένο καλά καλά κάτω από τον πάτο της κασετίνας έλεγε:

«Αγαπημένα μου εγγόνια, σας στέλνω μαζί με την αγάπη μου αυτό το δώρο για τα γενέθλιά σας. Ξεκινήστε να χρησιμοποιείτε τα μολύβια όταν θα είστε μόνο οι δύο σας και αφού πρώτα βεβαιωθείτε ότι κανένας δεν σας βλέπει. Τότε θα δείτε κάτι μαγικό! Μη βιαστείτε όμως  να το μοιραστείτε με άλλους, αυτό θα είναι το μυστικό μας.
Ο παππούς.»

Τα δύο αδέρφια κοιτάχτηκαν με απορία. 

-Δηλαδή είναι μαγικά τα μολύβια, Μωβάκη; ρώτησε η Ροζαλία τον αδερφό της.

-Δεν ξέρω, πάντως πρέπει να κρατήσουμε το μυστικό. Δεν θα πεις για το γράμμα σε κανέναν ούτε στη μαμά ούτε στη Λευκή, κι ας είναι η καλύτερη σου φίλη. Εντάξει Ροζαλία; ρώτησε  ο Μωβάκης

-Ουφ… Δεν μ΄αρέσει να έχω μυστικά από τη Λευκή, αλλά αφού έτσι θέλει ο παππούς, θα κρατήσω το στόμα μου κλειστό, απάντησε άκεφα η Ροζαλία.

Ταξιδιώτης του ονείρου

(Γράφει και εικονογραφεί η Παναγιώτα)

Το δωμάτιο του ήταν γεμάτο από κάθε λογής αντικείμενα. Τόσο γεμάτο που θα έλεγε κανείς πως δεν ήταν παιδικό δωμάτιο αλλά πολυκατάστημα ή ακόμη και…παλαιοπωλείο! Μπάλες, σβούρες, πολύχρωμα φτερά, μπίλιες γυάλινες και σιδερένιες, χάντρες, γυάλινα μπουκάλια και γυαλιά, πέτρες, βότσαλα, υφάσματα, καπέλα, ξύλινες βέργες, και τόσα άλλα που έκαναν κάθε άνθρωπο που έμπαινε εκεί μέσα  να απορεί αλλά και να θέλει να φύγει γιατί πολύ απλά δεν είχε που να καθίσει.

Ο Κωνσταντίνος ήταν δεινός ταξιδευτής. Είχε πάει σε μέρη μακρινά που ούτε οι πιο σπουδαίοι εξερευνητές δεν είχαν φτάσει! Είχε συναντήσει παράξενους ανθρώπους σε πολλούς άγνωστους τόπους χωρίς αυτό να σημαίνει πως έμπαινε συχνά σε αεροπλάνα, πλοία και τρένα.
Κάθε που ερχόταν το βράδυ και όλα τα παιδιά έκλειναν απαλά τα μάτια τους για να τους πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας, ο ύπνος άνοιγε στον Κωνσταντίνο μια πόρτα και τα ταξίδια ξεκινούσαν. Το κρεβάτι του γινόταν πλοίο που σαλπάρει, το σώμα  άφηνε την σκέψη να το πάει όπου θέλει και με διαβατήριο το γλυκό φιλί για καληνύχτα της μαμάς του, έφευγε για μέρη ονειρικά. Βρισκόταν ανάμεσα σε άπειρες επιλογές προορισμών και το σώμα του είχε πολλές δυνατότητες…Ήταν αόρατος, άλλοτε πετούσε, εμφανιζόταν-εξαφανιζόταν, και φυσικά συναντιόταν με ανθρώπους που γνώριζε, αλλά και άλλους που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του, με ζώα, με παράξενα πλάσματα και ότι άλλο είχε και δεν είχε ποτέ του φανταστεί. Ο χρόνος έμοιαζε να σταματά ή ακόμη και να δείχνει…ατέλειωτος. Μέχρι που ερχόταν το ξυπνητήρι να του θυμίσει πως ο χρόνος έχει αρχή και τέλος και πως εκείνη τη στιγμή ήταν η αρχή της ημέρας του. Κάθε όμως που ξυπνούσε, έβρισκε στο χέρι του και ένα αντικείμενο φερμένο από το μέρος που είχε βρεθεί.

Νανούρισμα

(Γράφει η Μαρία Π.)

Μπλιμ και μπλομ

Νοκ νοκ... τ’ αστεράκι ζητάει

στ’ όνειρό σου να μπει

πεταλούδες, νεράιδες

που χορεύουν να δει

Χουρ χουρ... κουλουριασμένο γελάει

ένα γατάκι μικρό

ή μήπως άραγε είναι

το μαγικό ξωτικό;

Μπλιμ μπλομ... το φεγγάρι που παίζει

μόνο του εκεί ψηλά

γαργαλάει το κύμα

και τ’ ασημένια νερά

Φρου φρου... ψιθυρίζει ο αέρας

με τα φύλλα αγκαλιά
τραγουδάκι της νύχτας

να κοιμηθούνε γλυκά

Νοκ νοκ... θα χτυπήσει κι ο ήλιος

το πρωί για να μπει

κι η μαμά θα είναι εδώ

μ’ ένα μεγάλο φιλί.

«Πέρα από το τείχος»

(Γράφτηκε από την Μελίνα)

«Έχω βαρεθεί να μου λέτε όλοι τι να κάνω! Θέλω να δω τον ήλιο,

να μυρίσω τον καθαρό αέρα.. Να βγω πέρα από το τείχος!» 

«Μικρή μαζέψου! Δεν μπορείς να βγεις έξω. Η ζωή για μας τα μυρμήγκια 

είναι πολύ επικίνδυνη.» της απάντησε με ύφος παντογνώστη ο αδερφός της. 

Η Μαξίμ όμως το είχε πάρει απόφαση. Όταν το παιδί των ανθρώπων θα 

ερχόταν να σκαλίσει τη φωλιά τους, θα εκμεταλλευόταν τον πανικό των 

άλλων και θα το έσκαγε! Η ώρα κυλούσε αργά και η μικρή μας φίλη 

ανυπομονούσε για την ηρωική της έξοδο. 

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ

Η Αικατερίνη Αθανασιάδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα.

Αποφοίτησε από την σχολή ΟΡΝΕΡΑΚΗ το 2005 οπότε και μετακόμισε 

με την οικογένεια της στην Σκύρο όπου μένει πλέον μόνιμα. . Η ευθεία 

και ένα Ο της συγγραφέως Άννας Μενδρινού υπήρξε η πρώτη της δουλειά
σαν εικονογράφος παιδικών βιβλίων. Στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται
με τα δυο της σκυλιά Ίρμα και Μορφέα, βλέπει ταινίες και σερφάρει στο
Ίντερνετ. 

ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΓΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ :

2222092692-6980801001 

E-MAIL: 

katathan@yahoo.gr , ekaterini.athanasiadou@gmail.com

Νυχτερινός επισκέπτης

(Ιστορία που  γράψαμε όλοι μαζί, στο τέλος του σεμιναρίου Μεταμορφώσεις. Μετά τη χορέψαμε και της δώσαμε ένα τέλος αυτοσχεδιάζοντας.)

Ξαφνικά μέσα στη νύχτα χτύπησε το τηλέφωνο. Η καρδιά μου σφίχτηκε. Ποιος είναι; Τι συμβαίνει; Ναι;

Μια φωνή ακούστηκε από το σαλόνι: «μαμά θέλω νερό». Ακουμπώ το βιβλίο στο τραπεζάκι και παίρνω το αγγελούδι μου στην αγκαλιά μου. Θα το πιούμε το νεράκι Αστραδενή μου και ύστερα θα κολυμπήσουμε σ’αυτό αγκαλιά με τα όνειρά μας.

Αλλά ξαφνικά το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Κοίταξα την ώρα. Ήταν τρεις το πρωί. Χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Έτρεξα και το σήκωσα. «Ναι;». Καμία απάντηση.

Τότε η ανησυχία ένιωσα να με περιβάλλει. Ποιος ήταν; Βρήκα διέξοδο στα όνειρά μου…

Κοιμήθηκα με το μυαλό μου στο τηλέφωνο. Η πρώτη μου σκέψη: μήπως ήταν η Σοφία; Ξέρω ότι της έλειψα...ίσως αποφάσισε να πάρει. Θα ξαναπάρει…μπορεί στο ξύπνιο μου να πάρω κι εγώ.

Τελικά αποκοιμήθηκα με τη γλυκιά σκέψη ότι έλειψα στην κόρη μου και ότι θα τηλεφωνηθούμε το πρωί. Επειδή έκανε κρύο, τυλίχτηκα πιο ζεστά κάτω από το πάπλωμα και δεν κουνήθηκα από τον καναπέ όλο το βράδυ. Ξύπνησα με το θόρυβο της τηλεόρασης που είχε χάσει το σήμα ανοικτή όλο το βράδυ. Έψαξα ανάμεσα στα κουτιά με τις πίτσες για να βρω το τηλεκοντρόλ. Μια μικρή λαδωμένη καρτούλα με παιδικά σχέδια είχε μαγκώσει κάτω από το πόδι του καναπέ, ξεχασμένη από παλιά. Με μεγάλα ασουλούπωτα γράμματα: «Γατούλη σ’ αγαπώ πολύ.»