( Κείμενο και εικονογράφηση από
την ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ ΚΑΜΠΑΝΗ )
Σήμερα η δασκάλα του νηπιαγωγείου, η κ. Ελπίδα,
θα μιλήσει στα παιδιά για το 5. Το 5, όμως, κάνει όλο
ζαβολιές. Κρύφτηκε και δεν το βρίσκουν.
«Ελάτε παιδιά, να ψάξουμε» λέει η δασκάλα.
«Εγώ θα κοιτάξω κάτω από το θρανίο» πετάγεται η
Αναστασία.
«Μήπως είναι πίσω από τα βιβλία;» μουρμουρίζει ο
Γιώργος.
«Ή μέσα στην τσάντα μου;» αναρωτιέται ο Θανάσης.
«Δεν είναι πουθενά, κυρία» φωνάζουν τα παιδιά.
Το 5 κρυφογελάει μέσα στην τσέπη του Θανάση.
«Ώρα για κολατσιό» λέει η δασκάλα.
Τα παιδιά ανοίγουν τις τσάντες τους.
Σήμερα η Άννα έχει μήλο, ο Γιώργος μανταρίνι,
ο Θανάσης σάντουιτς. Οι μυρωδιές γαργαλάνε
τη μύτη του 5. Πεινάει! Πώς να βγει, όμως,
που θα το βρουν; Σκέφτεται, σκέφτεται,
σκέφτεται.... και ναι, βρίσκει τη λύση! Θα
χωριστεί σε δύο μέρη, στο δύο και στο τρία.
Πανεύκολο.
Πρώτο βγαίνει το δύο και τρώει δυο μπουκιές
μήλο. Η δασκάλα το βλέπει αλλά δεν υποψιάζεται.
Μετά βγαίνει το τρία και τρώει τρεις μπουκιές
σάντουιτς. Χορτασμένο πια το 5 φωνάζει.
«Σας την έσκασα. Δύο και τρία κάνουν πέντε!»
κάνει μια γρήγορη στροφή, βρρρρμ και χώνεται
ανάμεσα στα παιχνίδια.
«Πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί» λέει
συγχυσμένη η κ. Ελπίδα.
«Είτε φανεί το 5, είτε μασκαρευτεί σε 2+3,
εμείς πρέπει να το πιάσουμε».
Το 5 φοβάται. Τρυπώνει ακόμα πιο βαθιά,
ανάμεσα στα παιχνίδια.
Έρχεται η ώρα της ζωγραφικής και εκείνο
σκάει από περιέργεια. Τι θα φτιάξουν σήμερα
τα παιδιά; Πώς να φανερωθεί, όμως;
Σκέφτεται, σκέφτεται, σκέφτεται.... και ναι,
βρίσκει πάλι τη λύση! Θα χωριστεί σε
δύο μέρη, στο ένα και στο τέσσερα. Πανεύκολο.
Πρώτο ξεμυτίζει το ένα. Τραβάει χαρούμενο
μια γραμμή στο σχέδιο της Δάφνης. Εκείνη το
σκουντάει να φύγει. Μετά βγαίνει το τέσσερα
και φτιάχνει τέσσερα μπαλόνια στη ζωγραφιά
του Θανάση. Εκείνος του χαμογελάει. Κανείς
δεν το υποπτεύεται.
Με μουτζουρωμένα δάχτυλα, το 5 φωνάζει.
«Σας την έσκασα. Ένα και τέσσερα κάνουν
πέντε!» κάνει μια θεαματική βουτιά, φσσσστ
και γλιστρά κάτω από ένα χαλάκι.
«Τ΄ αστεία τελειώσανε!» φωνάζει η δασκάλα
θυμωμένη. «Μπορεί το 5 να είναι πονηρό,
εμείς όμως είμαστε πιο έξυπνοι. Γι αυτό, είτε
μασκαρευτεί σε 2+3, ή σε 1+4, εμείς θα το πιάσουμε».
«Ναι!!!» φωνάζουν ενθουσιασμένοι οι μαθητές.
Το 5 τρέμει από το φόβο του. Λες να μην
μπορεί να κάνει πια τίποτα; Σκέφτεται, σκέφτεται,
σκέφτεται.... και ναι, βρίσκει πάλι μια λύση! Θα
χωριστεί σε δύο μέρη, στο μηδέν και στο πέντε.
Πανεύκολο. 5+0=5!
Βγαίνει κάτω από το χαλάκι πρώτα το 0.
Κανείς δεν του δίνει σημασία. Βγαίνει μετά
και το 5 και.......... είκοσι χέρια ορμάνε
πάνω του. Το σφίγγουν, το ζουλάνε, το
τσιμπάνε, το κρατάνε γερά και φωνάζουν
χαρούμενα.
«Σε τσακώσαμε κατεργάρικο!»
«Σιγά! Θα με σκάσετε» τσιρίζει το 5 τρομαγμένο.
«Εμείς θα σε σκάσουμε ή εσύ μας την έσκασες;
Δύο και τρία κάνουν πέντε, ε;» λέει ο Ευτύχιος
«Ένα και τέσσερα κάνουν πέντε, ε;» φωνάζει ο
Κωνσταντίνος.
«Μηδέν και πέντε πόσο κάνει εξυπνάκια μου;»
«Τώρα θα σε μαλώσει η κυρία». «Θα σε βάλει
τιμωρία κακόμοιρο»
Τα παιδιά γυρνούν προς την κ. Ελπίδα. Εκείνη
όμως χαμογελά.
«Λοιπόν, ούτε θα το μαλώσω το 5, ούτε θα
το βάλω τιμωρία. Θα.... θα το πάρω βοηθό μου!
Θα μαθαίνατε τόσα πράγματα αν δεν παίζατε
κρυφτό μαζί του;»
Αναρτήσεις
